(nil): Akis Karnouskos (akis(@)ceid.upatras.gr)
Ημερομηνία: Τρι 19 Φεβ 2002 - 12:00:03 EET

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Τι είναι αυτό που κάνει τον φοβερό κώλο του Μartini να εγκαταλείπει τη σιγουριά του Κροίσου
ραμολιμέντου με το μπουρνούζι (γιακ!) και να προτιμά την αβεβαιότητα του τύπου που εμφανίζεται
από το πουθενά; Και γιατί όλες εμείς που παρακολουθούμε από τον καναπέ μας χειροκροτούμε το
ταξίδι της μεγάλης φυγής;

Δεν είναι το "Follow Your Heart" που σε κάνει να κουτρουβαλάς τις σκάλες παίρνοντας μαζί σου
και δυο ανθοστήλες, κάνοντας ρεζίλι στις θείες του τον ταλαίπωρο τον γαμπρό. Είναι η μαλακία
που σε δέρνει "παιδιόθεν" και πιστεύεις ότι αυτό το ρεμάλι εσύ θα το κάνεις άνθρωπο.
Θεραπεύεται η πουστία, αγάπη μου, που λέει κι ο Μαρίνος; Ούτε κι η ρεμαλοσύνη. Άσε που αν
θεραπευτεί γίνεται χειρότερη κι από το καλό Πάσχα (το καλό παιδί). Για σκέψου ένα πρώην ρεμάλι
αραχτό με παντόφλες σε μπερζέρα, να σου γκρινιάζει γιατί ξέχασες το φως στην κουζίνα αναμμένο;
Mιζέρια, κατάθλιψη και δυσθυμία (το τελευταίο το ’μαθα πρόσφατα και το λέω συχνά). Το ρεμάλι
το αγαπάς γιατί είναι ρεμάλι.

Τι είναι αυτό που κάνει τις γυναίκες να εγκαταλείπουν το σίγουρο, το τρυφερό, το καλό παιδί
(Καλό Πάσχα), για ν’ ακολουθήσουν ένα ασταθές ρεμάλι (υπάρχει σταθερό ρεμάλι; Τι λέω;).

Γιατί δεν ξέρεις ποτέ τι μέρα θα σου ξημερώσει, πού κοιμήθηκε αυτός το προηγούμενο βράδυ, με
τι λεφτά σε πάει διακοπές, ποια ώρα θα χτυπήσουν οι μπάτσοι την πόρτα με το ένταλμα στο χέρι,
τι κάνει όταν πάει στην τουαλέτα με τις ώρες και τι είναι αυτό το πήγαινε-έλα Σκόπια-Eλβετία,
Eλβετία-Iταλία, Iταλία-Σκόπια, Σκόπια-Ελλάδα; (Skopia skopia misko...). Το να προσπαθήσεις να
εξηγήσεις τι είναι αυτό που κάνει τις γυναίκες ν’ αγαπούν τα ρεμάλια είναι το ίδιο σαν να
προσπαθείς να εξηγήσεις γιατί οι άντρες προτιμούν τις ξανθές, γιατί ο τύπος στο συνεργείο δεν
έχει ποτέ το αυτοκίνητό σου έτοιμο στην ώρα του και γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει
πατέρα; (σταματήστε με), (μήπως είναι μεγάλο;), (μ’ αρέσουν οι παρενθέσεις, αλλά χάνω το
νόημα. Πού ήμουνα;).

_____________________________________________________________________

Τα 5 πράγματα που πρέπει να ξέρεις γι’ αυτούς (μπας και τους χάσεις)
_____________________________________________________________________

1. Τα ρεμάλια κατ’ αρχήν είναι χαριτωμένα (τα σκασμένα). Σαν μικρά πεκινουά κι ακόμα καλύτερα.
Για να σε ρίξουν και για να σε τουμπάρουν έχουν αναπτύξει μια τσαχπινιά και μια γαλιφιά στην
οποία δύσκολα λες όχι. Έτσι, δεν τους χαλάν χατίρι οι μαμάδες, οι γκόμενες, οι δανειστές και
γενικά τα θύματα που πέφτουν στο διάβα τους.

2. Είναι καπάτσα (τα ρεμάλια). Αυτό παίζει ασχέτου τσαχπινιάς. Το καλό ρεμάλι μπορεί να σε
πείσει ότι το κάρμα σου σ’ έχει χρεώσει να τάξεις τη ζωή σου στην υπηρεσία του. "Mα τον
λατρεύω κι είναι το φως μου, γιατί είναι, βλέπεις, ο άνθρωπός μου...".

3. Έχουν μόνιμο στέκι, γιατί έχουν ανάγκη να υπάρχει ένα σταθερό σημείο στη ζωή τους. Όταν ο
Kουφός έλεγε: "Η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο", σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες
εννοούσε: "Όλη η Ελλάδα είναι ένα απέραντο καφενείο!". Η μόνη διαφορά είναι ότι τα
"πετυχημένα" ρεμάλια συχνάζουν πια στα καφέ της πλατείας (τι εννοείς .Ποιας πλατείας;.. Μία
είναι η πλατεία!). Τα ρεμάλια νέας εσοδείας προτιμούν το μπαρ της γειτονιάς τους (άντε και τα
τραπεζάκια στη Φωκίωνος Νέγρη) και τα βλαχορεμάλια κρατούν σταθερά την παράδοση των
ζαχαροπλαστείων και των καφενέδων στις πλατείες (κάτω από τον πλάτανο, πρώτο τραπέζι δεξιά).

4. Είναι τρακαδόροι. Ακόμα και λεφτά να ’χουν το τσιγάρο θα σ’ το κάνουν τράκα ή θα σου
κλέψουν τον μπικ αναπτήρα (κατά λάθος πάντα). Όχι από πρόθεση, αλλά από ένστικτο... (σε
μπέρδεψα;). Αυτό δεν σημαίνει ότι σε κρίση μεγαλείου δεν θα σου χαρίσουν και το πιο ακριβό
τους T-shirt.

5. Τους αρέσει να χρωστάνε. Στην κυρία που τους καθαρίζει το σπίτι (πετυχημένα ρεμάλια), στους
κολλητούς, στον περιπτερά τους, στην E.O.K., και όπου τους παίρνει τέλος πάντων. Οπαδοί του
δόγματος: τα χρέη μας φέρνουν πιο κοντά.

__________________________

Σχέσεις με τις γυναίκες
__________________________

.Είδα τα μάτια σου κλαμένα, καλή μου, και είπα: καιρός να του δίνω....
Είναι ο τύπος που θα κατέβει πέντε λεπτά για τσιγάρα και μετά θα τον ψάχνεις μέσω Xαρδαβέλλα
στα STAR. Ωστόσο οι γυναίκες έχουν μια σεξοδιαστροφική έλξη για τα ρεμάλια. Ίσως γιατί κατά
βάθος ξέρουν πως κάποτε έστω και παρά τη θέλησή τους θα ξαναβρούν τη χαμένη τους ελευθερία,
την αξιοπρέπεια και τις καταθέσεις τους στην τράπεζα, αν είναι τυχερές. Τα ρεμάλια είναι
άπιστα (κι αν περάσουν μονογαμική περίοδο κάποια στιγμή θα ’ναι από βαριεστιμάρα). Τρυφερά
ξετρυφερά μπορούν με άνεση και με εκ των υστέρων τύψεις να σου μαυρίσουν μια χαρά το μάτι, κι
αν αυτοί δεν ξέρουν ακριβώς τον λόγο, εσύ πάντως οφείλεις να τον υποψιαστείς. Μαζί τους μια
γυναίκα θα εξερευνήσει τις μαζοχιστικές της διαθέσεις κατεβαίνοντας από τον ουρανό και
μετρώντας με το κεφάλι (μοντέρνα άσκηση των Γουέιτ Γουότσερς) όλα τα σκαλοπάτια μέχρι την
κόλαση. Το καλό πάντως να λέγεται, το ρεμάλι στο κρεβάτι είναι τεφαρίκι πράμα.

Και κατακόρυφο κάνει, κι εξερευνήσεις σε βάθος, και κίνηση σε τέσσερις τροχούς έχει, κι άμα
κληρώσει στον λήγοντα μπορεί και να σου βγει και τζακ ποτ στις Durassel (διάρκεια, ντε!). Το
χειρότερο ρεμάλι στο κρεβάτι είναι κλάσεις ανώτερο από τον πιο θερμό
Αγγλο-γαλλο-γερμανο-ελβετο-χαμένο. Γι’ αυτό και οι ξένες τρελαίνονται να ’ρχονται και να τους
παίρνουν μέσα από το κρεβάτι μας, κι ας είναι κι από δεύτερο χέρι (λυσσάρες). Παιδιά κάνουν
κατά λάθος, αν και τα γουστάρουν, γιατί επιτέλους έχουν κάποιο συνομίληκό τους για να παίζουν.

Γενικώς είναι απροβλημάτιστοι, δεν αντέχουν τις γκρίνιες ούτε τα παράπονα (πληγώνονται
εύκολα), θέλουν να έχουν το πάνω χέρι, αν είναι παντρεμένοι θέλουν τη γυναίκα τους κυρία και
τη γκόμενά τους πουτάνα... Απλά μικροπράγματα δηλαδή, που φτιάχνουν την ειδυλλιακή εικόνα της
καθημερινής ζωής...

__________________

Η φιλοσοφία τους

__________________

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε η ταχεία Αθηνών-Kορίνθου, πέρασε και η εξέλιξη από
πάνω, μαζί με τον καπιταλισμό, το στερεοφωνικό και το βίντεο και τους έκανε αλοιφή. Γι’ αυτό
και τα ρεμάλια, που είναι και θέλουν να μείνουν παντοτινά, μεταλλάχτηκαν, προσαρμόστηκαν και
συμπύκνωσαν όλο το νόημα της ζωής στο βαρυσήμαντο: ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας!
Απαραίτητη διευκρίνιση: τα ρεμάλια είναι γένους αρσενικού. Γυναίκα ρεμάλι δεν υπάρχει. Όπως
για παράδειγμα, δεν υπάρχει άντρας μητρομανής (τι σου λέει ο συνδυασμός;).

___________________________________________________________________

Τι αγαπάνε: (μάτια κομμάτια, κι άλλα οπλικά συστήματα κι αξεσουάρ)
___________________________________________________________________

Τον ύπνο. Οι αηδίες του τύπου: .σκέφτομαι, άρα υπάρχω. έχουν αντικατασταθεί από το κατά πολύ
πιο χρήσιμο .ονειρεύομαι, άρα υπάρχω.. Κι αν μπορούν να το κάνουν και σε άνετη θέση
(οριζόντια, κατά προτίμηση) ακόμα καλύτερα. Διαφορετικά, τα βολεύουν όπως μπορούν. Τα ρεμάλια
έχουν την ικανότητα να ονειρεύονται παντού. Πίσω από το γκισέ της τράπεζας, μέσα στο
λεωφορείο, στην πρωινή σύσκεψη (το χειρότερό τους), στα έγκατα της Γης (αυτό που ακούς είναι
το ροχαλητό του μετροπόντικα Iάσωνα, που σαν γνήσιο αρσενικό ρεμάλι όλο κολλάει, όλο χαλάει,
όλο παίρνει ρεπό, ενώ η Πηνελόπη σκάβει και νοικοκυρεύει απτόητη), πριν-μετά-ενίοτε και κατά
τη διάρκεια του σεξ κ.λπ. Ο ύπνος θρέφει τα παιδιά και μεγαλώνει σωστά ρεμάλια. Άσε που τους
έχει πιάσει και μια αγωνία πως όσο κι αν κοιμηθούν, δεν θα προλάβουν να δουν όλα τα όνειρα που
υπάρχουν. Κάτι σαν τζάμπα συνδρομή στο Filmnet τους κάνει, κι η ιδέα να τη χάσουν μπορεί να
τους τρελάνει...

Το δικαίωμα στην τεμπελιά. Από τότε που η ιστορία άφησε πίσω της την Αρχαία Ελλάδα με τους
σκλάβους και τα ωραία της, ο Έλληνας πασχίζει να επιστρέψει στην αρχέγονη μήτρα που τον πέταξε
και τον γαλούχησε. Τι φταίει το ρεμάλι αν στο γονίδιό του είναι γραμμένη η τεμπελιά των
προγόνων του, οι οποίοι, ως πιο προχωρημένοι, την είχαν απενοχοποιήσει θεωρώντας την μάλιστα
τεκμήριο αρχοντικής καταγωγής; Ήρθαν καπάκι και οι λάθος παρέες με τους απέναντι (τετρακόσια
χρόνια και δεν λέγαμε να ξεκολλήσουμε απ’ τον ναργιλέ και το ραχάτι), τι να σου κάνει το
παιδί; Ο "τεμπέλης", ως γνωστόν, δεν είναι ελληνική λέξη, αλλά τούρκικη (εκ του tembel). Από
κει την κολλήσαμε την ψωρίαση και μας έμεινε. Για μας το καθισιό ήταν, είναι και θα είναι μια
ευγενική και ιερή απασχόληση. Η θεωρία λέει πως όσο τα καφενεία μας είναι τίγκα, μέσα στον
φραπέ και τη χαρά, την Ελλάδα μην τη φοβάσαι. Διότι του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δουλειάς δεν
υπομένει, μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την ξάπλα τραβά.

Τον τζόγο. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα στον κόσμο από το εύκολο χρήμα και τις ουρανοκατέβατες
κληρονομιές ή το φάρδος που μπορεί να σου προκύψει παλεύοντας με τα στοιχειά της τύχης. Έτσι
το ρεμάλι εύκολα στερείται τις δάφνες του πετυχημένου στη δουλειά, αν έχει εξασφαλίσει
διαφορετικά τα φράγκα του από ΛOTTO, λαχεία, "Nεβάντα καζίνο, Eλλάντα το ξύνω" ή γίνει
πενηντάρης σουρουκλεμές...

Τα λεφτά. Όσα πιο πολλά τόσο πιο καλά. Το κακό είναι ότι πρέπει να δουλέψεις για να τ’
αποκτήσεις. Το καλό είναι ότι το σωστό ρεμάλι ψάχνει, χρόνια τώρα, να βρει έναν τρόπο να
δουλεύει λίγο και να βγάζει πολλά. Το κακό είναι ότι έτσι το μόνο που έχει καταφέρει είναι να
’χει δύο και τρεις δουλειές και να εργάζεται τελικά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον
Ευρωπαίο. Η διαφορά μας με τους Ιάπωνες είναι ότι εκείνοι δουλεύουν πολύ από ηλιθιότητα και
από υπερβολική ευγένεια. Ντρέπονται να είναι οι πρώτοι που θα φύγουν από το γραφείο (έχω πάθει
πλάκα). Εμείς, τουλάχιστον, δουλεύουμε για το καλό μας, για τις ανέσεις μας, για τις χλιδές
μας και για να σκάνε οι γειτόνοι με το καινούριο μας κάμπριο.

Το φιλότιμο. Μπορεί να λέει ψέματα, να κοιτάει πώς να σε ρίξει, να μην έχει ούτε ιερό ούτε
όσιο, να μην έχει μπέσα, αλλά έχει φιλότιμο. Κι αν δεν το χρησιμοποιεί συχνά, είναι γιατί οι
άλλοι τον θεωρούν χαμένη υπόθεση και ξεχνάνε να εκμεταλλευτούν τη μόνη σίγουρη, σαν την
Ιντεραμέρικαν, αρετή του.

Τη μαμά τους. Εξ ου και το ανέκδοτο: Γιατί ο Χριστός ήταν Έλληνας; Γιατί μέχρι τα 30 ζούσε με
τη μαμά του, αυτή νόμιζε ότι ήταν Θεός κι εκείνος πίστευε ότι ήτανε παρθένα!

Τις γυναίκες. Γιατί στο κορμί τους κρύβουν το μυστικό της αιωνιότητας. Με όσες πιο πολλές
πάει, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να το ανακαλύψει και ακόμα περισσότερες να καταλάβει
κάποτε τον τρόπο που σκέφτονται (άσε που συγυρίζουν και το σπίτι...).

Τις νύχτες. Μόλις σκοτεινιάζει το ρεμάλι αλλάζει. Είναι η ψυχολογία του βρικόλακα που βγαίνει
από μέσα του. Έρχεται στα όπα του και ισορροπεί, διότι, ως γνωστόν, οι νύχτες είναι ελληνικές
και ρέμπελες. Πουθενά αλλού, τόσοι πολλοί δεν ξεσηκώθηκαν τόσο αυθόρμητα για μια ώρα παραπάνω
στη νυχτερινή τους διασκέδαση. Πουθενά αλλού, τόσο πρωί δεν κυκλοφορούν τόσα πολλά γυαλιά
ηλίου (το σύνδρομο του βαμπίρ). Αν οι Τούρκοι απειλούσαν τα ξενύχτια μας, θα ’χαμε καταλάβει
την Πόλη και θα ’χαμε φτάσει τώρα στα Σούσα (αν πάλι θέλουν μόνο το Αιγαίο, να το
συζητήσουμε...).

________________

Διάφορα ρεμάλια
________________

Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη

Μιλάμε για all time classic πράμα. Eίναι ο παλιός καλός ρέμπελος ρέμαλος, που ανάμεσα σ’ έναν
φραπέ κι έναν φραπέ τρομοκρατούσε τις μαμάδες που ’χαν κορίτσια της παντρειάς, έμπλεκε σε
τσαμπουκάδες με παλιοχαρακτήρες, έσπερνε κουτσούβελα .που επέμενε να αγνοεί. έκαιγε καρδιές,
βούταγε τα κατοστάρικα της καλής του και, όταν ζοριζόταν και τα ’κανε θάλασσα, μπαρκάριζε κι
εξαφανιζόταν για μερικά χρόνια μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα και να επιστρέψει ίδιος και
χειρότερος. Ο τύπος αυτός άνθησε σαν ραπανάκι, ανδραγάθησε και διέπρεψε στα καταγώγια, τις
φυλακές και τα καφενεία των προηγούμενων δεκαετιών (’60s, ’70s, ’80s).

Τυχοδιώκτης από ένστικτο, άστατος εκ πεποιθήσεως, βαριεστημένος από τη μέρα που γεννήθηκε,
αλλά τρυφερός και ευαίσθητος κατά βάθος (όσο πιο βάθος τόσο πιο κάλλος), ψιλοκαθίκης με τις
γυναίκες, όχι γιατί δεν τις αγαπούσε, αλλά γιατί βαριόταν πολύ να κάνει οτιδήποτε για να τις
κρατήσει. Γενικώς, μια χαρά παιδί αν δεν έπεφτε στον δρόμο σου, αλλά έπεφτε στον δρόμο τής
διπλανής σου. Φτάνει η διπλανή να μην ήταν κολλητή σου, γιατί έτρωγες στη μάπα όλες τις
απελπισμένες της νύχτες.

Πετυχημένα ρεμάλια.

Κατά λάθος, αλλά τα κατάφεραν. Ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πώς, αλλά δεν το πολυαναλύουν για
να μην τους χαλάσει. Φοράνε πανάκριβα Armani κοστούμια, πάνε σε καλά εστιατόρια, συχνάζουν με
την καλή "γι’ αυτούς" κοινωνία, αλλά το ρεμάλι κι αν το ντύσεις τις καρφίτσες σου χαλάς. Το
καλύτερό τους είναι να πίνουν μπίρες αραχτοί με τους κολλητούς τους στο Κολωνάκι, να παίρνουν
τα γυαλιά τους και να την κάνουν για Μύκονο (ή αλλιώς ρεμαλονήσι). Να χαζεύουν γκόμενες και να
τις σχολιάζουν (είναι πολύ κουρασμένοι για να τις ρίξουν, πόσο μάλλον για να τις γαμήσουν). Ο
κυνισμός είναι η φυσική τους προέκταση (στην πρίζα και να ’ναι σούκο!). Η αυτοεκτίμησή τους
είναι στα ύψη τις μισές ώρες της μέρας. Τις άλλες μισές αυτομαστιγώνονται για λάθος συνήθως
λόγους στο υπόγειο...

Το βλαχορεμάλι.

Τα συναντάς εκτός λεκανοπεδίου Αττικής συνήθως. Βόσκουν κατά αγέλες, σε τοπικές καφετέριες και
ουφάδικα. Ξεχωρίζουν από τη χαρακτηριστική προφορά, το πονηρό βλέμμα, τα γένια τριών ημερών,
την μπότα μέσα στο κατακαλόκαιρο και το ύφος .εγώ είμαι αυτό που αναζητάς. O γκόμενος του
χωριού. Γκε-γκε;.. Είναι τσαμπούκια, φανατικοί φίλαθλοι και καλοί ταβλαδόροι. Λατρεύουν τα
στοιχήματα, τις εύκολες γκόμενες και τη μαμά τους, παρόλο που τη στέλνουν κάθε πρωί (το πρωί
είναι τρόπος του λέγειν) στον διάβολο, γιατί επιμένει να τους ξυπνάει. Πιστεύουν ότι ο κόσμος
θ’ αναγνωρίσει κάποτε την κρυφή τους αξία (σαν ξεχασμένα γραμματόσημα, αμυθήτου όμως) και θα
τους δώσει αυτά που τους αναλογούν. Μέχρι τότε, είναι αποφασισμένοι να περιμένουν υπομονετικά
στην καρέκλα της καφετέριας και να χαζεύουν το πλατάνι που μεγαλώνει στην πλατεία.

Ρεμάλια νέας εσοδείας.

Κουβαλάνε την ανία τους στην κωλότσεπη, μαζί με τα Camel (τα προφυλακτικά τα ’χουν στην άλλη).
Δεν ξέρουν ποτέ τι θέλουν, έχουν μια ασαφή ιδέα για το πού πάνε (Κολωνό ή Κιούρκα;) και για το
πώς θα φτάσουν μέχρι εκεί (οι πολλές αποφάσεις την ημέρα κάνουνε τον ύπνο πέρα). Η μόνη
υπερβολική κίνηση που θα τους δεις να κάνουν είναι όταν χτυπιούνται με ρέιβ μουσική. Τα
ενοχλεί το πρωινό φως που τα κάνει να μοιάζουν με τυφλά κουτάβια. Είναι τρυφερά σαν καρδιά
μαρουλιού, αλλά προτιμάνε να το κρύβουν πίσω από σκληρή αδιαφορία για όλους και για όλα.
Βαριούνται τα πολλά λόγια που είναι φτώχεια κι έχουν ύφος .έναν σκέτο, βαρύ και μαύρο.. Τα
κοριτσάκια κόβονται για πάρτη τους, αλλά εκείνοι τρελαίνονται με την ιδέα και μόνο που μυρίζει
σχέση. Όταν ερωτεύονται είναι απρόβλεπτοι και ψιλοχαζεύουν, γιατί δεν είναι προγραμματισμένοι
για τη συνάντησή τους με την κεραμίδα και νομίζουν ότι η λαμαρίνα είναι ένα γλυκό που τρώγεται
ολόκληρο.
Την απιστία την θεωρούν κάτι σαν ανθοδέσμη. Σου την προσφέρουν πρώτοι, για να μην τους πεις
γαϊδούρια που ήρθαν με άδεια χέρια. Λένε την αλήθεια, γιατί έχουν ανακαλύψει ότι σοκάρει και
πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να σε ξεφορτωθούν, αν αποφασίσεις να τους βάλεις στον ίσιο
δρόμο (είσαι τρελή που θα κάνεις άνθρωπο το ρεμάλι;). Ρεμπελεύουν και κοπροσκυλιάζουν όσα
περισσότερα χρόνια μπορούν, πείθοντας όλους τους άλλους πως είναι άχρηστοι. Έχουν πολύ κακή
άποψη για τον κόσμο, όπως και για τον εαυτό τους. Eνίοτε, πεθαίνουν νέοι, γιατί το βρίσκουν
βαρετό ν’ αναπνέουν συνέχεια (μη γελάς. Σοβαρά μιλάω!).

Λίνα Στεφάνου

--
Η Έβελυν (το ρομπότ της λίστας JotD) γράφει :
Σας ομιλεί ο πιλότος. Επειδή στο αεροδρόμιο έχει ομίχλη, θα προσγειωθούμε
στο λιμάνι...
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Ιπποπόταμος Γάτος: "Re: Η διαδικασία εξολόθρευσης μιας γάτας"
• Προηγούμενο μήνυμα: Στεφανίδης Στέφανος: "Joke"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]