(nil): George Anagnos (infolord(@)usa.net)
Ημερομηνία: Σαβ 23 Φεβ 2002 - 16:08:07 EET

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Τέλη 2001. Ημέρα Δευτέρα. Οχι σαν οποιαδήποτε άλλη τσαγκαροδευτέρα,
όμως. Η εταιρεία στην οποία δουλεύω ως συμβασιούχος εδώ και ένα χρόνο,
όντας dot-com πρώτης τάξεως, πασχίζει και αποφασίζει να απολύσει κόσμο
για να επιβιώσει (μπας κι ανέβει καθόλου η μετοχή). Μέσα στους
τελευταίους 4 μήνες θα ήταν ο τρίτος γύρος μαζικών απολύσεων. Ηδη είχαν
φύγει 20 άτομα και είχαν μείνει 50 πάνω-κάτω... ή μάλλον «άνω κάτω»!

Τις τελευταίες μέρες, τα αφεντικά ήταν κλεισμένα στα meeting rooms και
δεν έλεγαν να βγούνε. Δεν ξέρω τώρα αν παίζανε τάβλι (σπορ όχι ιδιαίτερα
διαδεδομένο στας Βρετανίας) ή αν κάνανε σοβαρή δουλειά, αλλά ότι κι αν
τους απασχολούσε φαινόταν σοβαρό. Κρίνοντας από το πως κοιτάγανε το
video wall μάλλον βλέπανε κάποιο γαμάτο θρίλλερ γιατί τους είδα λίγο
τρομαγμένους.

Μετά τα meetings της προηγούμενης βδομάδας, σήμερα θα ανακοινώνανε νέες
περικοπές. Δεν ήξερε κανείς πότε ακριβώς θα αρχίζανε – σήμερα, αύριο,
την άλλη βδομάδα ή μετά τα Χριστούγεννα. Αλλά το μάθαμε σύντομα. Πρώτο
θύμα ο Simon, 65άρης πρώην στρατιωτικός, Project Director. Πήγε να
συζητήσει τον προϋπολογισμό και τη νέα στρατηγική για το 2002 και τον
φάγανε μπαμπέσικα: «Sorry Simon, αλλά πρέπει να την κάνεις. Καθάρισε το
γραφείο σου.». Μόλις είδαμε τον Simon να παίρνει την τσάντα του και να
γίνεται καπνός το καταλάβαμε.

Οι system managers μόνο το ήξεραν από πριν γιατί έπρεπε πρώτα να
απενεργοποιήσουν όλα τα passwords του Simon πριν του ανακοινωθεί η
απόλυση. Ετσι, αν ήθελε να πάρει μια γρήγορη εκδίκηση σβήνοντας όλα του
τα αρχεία, να μην μπορεί. Πολιτισμένα πράγματα.

Μετά το πρώτο θύμα, τα τσεκούρια άρχισαν να πέφτουνε βροχή. O Mike,
40άρης, που είχε επενδύσει στη δουλειά αυτή, ήταν ο επόμενος. Μόλις ήρθε
ο manager του από πάνω του με την ατάκα «πρέπει να μιλήσουμε», πήρε το
σακάκι του και άρχισε να μαζεύει τα πράγματά του. Αφού απολύσανε τον
Simon, που είναι κεφάλι (ή τέλος παντων ήταν μέχρι πριν από 5 λεπτά),
όλοι κινδυνεύουν. Ο Mike άρχισε αμέσως τις χαιρετούρες (ή μάλλον τις
goodbye-ούρες) με όσους θα μένανε στην εταιρεία ή όσους δεν είχαν μάθει
ακόμα ότι θα φεύγανε. Εγώ δεν πήρα πρέφα γιατί με χαιρετούσε – νόμιζα
ότι πήγαινε διακοπές. Συνήθως είμαι μανούλα σε κάτι τέτοια, αλλά σήμερα
δεν ήταν η μέρα μου.

Πήγαμε μετά για lunch break με έναν από τους system managers και έναν
προγραμματιστή. Είχαμε ήδη αρχίσει να κατεβάζουμε τα μπυρόνια μας μέχρι
που πάνω στη συζήτηση, ο πρώτος ρωτάει τον δεύτερο «και τι θα κάνεις
τώρα απο δουλειά;»... Α πάει κι αυτός δηλαδή. Μάλλον δεν έπρεπε να του
είχα πει ότι θα του φέρω τα CDάκια του αύριο! Θα νόμιζε ότι τον δούλευα!

Γυρνόντας στη δουλειά μετά από μια ιδιαίτερα δελεαστική συζήτηση για το
μέλλον της εταιρείας (αν έχεις μετοχές σε βρετανικές dot-com καλύτερα να
τις πουλήσεις όσο ακόμα αξίζουν κάτι), άρχισα πάλι να δουλεύω. Εγώ
άλλωστε είμαι συμβασιούχος και όλα αυτά δε με αφορούν. Και άλλωστε έχω
κάνει γαμώ τις δουλειές μέχρι τώρα.

Πάνω που λέγαμε ότι ευτυχώς δεν φύγαμε και πολλοί αυτή τη φορά, έρχεται
η marketing director και κοιτάζει έξω το παράθυρο με περίλυπο ύφος. Λέει
λοιπόν στον marketing manager (για τον οποίο δουλεύω) «Ελα να δεις τα
πυροτεχνήματα». Τα πυροτεχνήματα είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο στην
Αγγλία και δεδομένου ότι έρχονται τα Χριστούγεννα, ούτε καν μπήκα στη
διαδικασία σκέψης περί του τι πυροτεχνήματα ήταν (σπάνιο φαινόμενο για
μένα, σε όποιον κι αν το είπα με κοιτούσαν περίεργα για την ασυνήθιστη
πραότητά μου).

Μαζεύονται λοιπόν το τμήμα μάρκετινγκ με το τμήμα πωλήσεων και ένας
τύπος (τον οποίο τον βλέπω συχνά-πυκνά, αλλά δεν ήξερα ότι ήταν
χοντροκέφαλος – συγγνώμη, μεγάλο κεφάλι ήθελα να πω) μέσα σε 3
δευτερόλεπτα κατάφερε να κάνει δύο απολύσεις με:
- εισαγωγή:«Παιδιά,» (υποδηλώνει φιλικά αισθήματα)
- κυρίως θέμα:«πρέπει να απολύσουμε» (bad news, όλοι ελπίζουν πως
δεν θα πει το όνομά τους στις επόμενες λέξεις του)
- θύματα: «την Kim και τον Nick» (οι υπόλοιποι αμέσως χαρήκαν που
δεν ήταν οι ίδιοι)
- κατάληξη: «άμεσα!» (χαριστική βολή στο κεφάλι)
Το ψευδώνυμο «το γρήγορο τσεκούρι» θα έλεγα πως του ταιριάζει γάντι.

Ο συγκεκριμένος Nick δεν μας αφορά γιατί δεν ήταν ποτέ μανατζέρ μου.
Ομως είχα κάνει δουλειά για την Kim και ήθελα να της ζητήσω συστατική
επιστολή. Το ίδιο και από τον Simon. Τον πούλο! Τώρα το πουλάκι
πέταξε...

Και να πεις ότι δεν κάνανε καλά τη δουλειά τους αυτοί που φύγανε. Μπά.
Απλά έπρεπε να κοπούν κεφάλια για να μειωθούν τα έξοδα επειδή οι
πωλήσεις φέτος ήταν χάλια. Οχι πως πέρσι ήταν καλύτερες, αλλά τότε
ήμασταν μία dot-com σε ανοδική πορεία. Τώρα είμαστε μία dot-com σε
ελεύθερη πτώση, όπως οι περισσότερες.

Δεν είχα όρεξη για δουλειά μετά, και ούτε κανένας άλλος είχε. Σε μια
φάση ο marketing manager, ο άλλος Nick, εξαφανίζεται σε ένα μικρό
meeting room με το νέο του αφεντικό. Θα λένε μάλλον για το τι θα κάνουν
από εδώ και πέρα. Η δουλειά δε σταματά για να πούμε ένα γειά στους
αποχωρούντες.

Γυρνόντας, ο Nick πιάνει την Annamaria – τη συμπαθητική, πλην όμως
παντρεμένη, Ουγγαρέζα – και την πάει στο ίδιο μικρό meeting room. Σε
χρόνο ανύποπτο, η Annamaria γυρνάει και συνεχίζει να δουλεύει. Της λέω
πως θα χρειαστώ κάτι πληροφορίες αύριο - μεθαύριο και μου λέει ότι δεν
δουλεύει πλέον για την εταιρεία, απλά κάνει τηλέφωνα σε φίλους και
γνωστούς, μαζεύει τα χαρτιά της, εκτυπώνει κάτι πραγματάκια που ήθελε να
κρατήσει και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και χοπ, χοπ, χοπ
εξαφανίστηκε μετά από λίγο. Και έτσι, το μάρκετινγκ ντηπάρτμεντ, που
ήταν 9 άτομα στις δόξες της εταιρείας έμεινε τελικά στο ένα (συν έναν
συμβασιούχο μέχρι τα Χριστούγεννα).

Μια ακόμη γκόμενα απολύθηκε αλλά δεν το ξέρει ακόμα. Είναι στην
Καραϊβική με άδεια και κανείς δεν τολμά να την πάρει τηλέφωνο να της το
πει. Αλλωστε υπάρχει μια διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί. Δεν
μπορείς να απολύσεις κάποιον όταν είναι σε διακοπές ή όταν είναι
άρρωστος.

Τώρα, κάθε φορά που γίνεται ένα απρογραμμάτιστο meeting όλοι
τρομοκρατούνται. Το «γρήγορο τσεκούρι» συγκάλεσε ένα ακόμη meeting πριν
το τέλος της ημέρας για όλους τους sales & marketing people στα γρήγορα.
Με το που είπε στο meeting ούτε λίγο ούτε πολύ πως «τα ζωνάρια σφίξανε»,
το ίδιο κάνανε και οι κώλοι των παρευρισκομένων. Ετοιμο το είχε το
τσεκούρι ο μπαγάσας, πάνω που νόμιζαν πως το έθαψε – τουλάχιστον για
σήμερα. Τελικά δεν ήταν τίποτα, απλά ένα κανονικό meeting χωρίς
απολύσεις.

Και τι λέει η μέρα μετά τη δουλειά; Για όσους απολύθηκαν και πήγαν σπίτι
νωρίς μάλλον λέει αγκαλίτσα από τον/την σύζυγο, τσάι και νάνι νωρίς –
αύριο είναι μια μεγάλη μέρα αν ψάχνεις για δουλειά. Για τους υπόλοιπους
από εμάς, η μέρα λέει έξοδο, σινεμά (βγήκε το Bandits) και κρασάκι. Οχι
πολύ όμως. Αύριο δουλεύουμε. Ευτυχώς!

--
Η Έβελυν (το ρομπότ της λίστας JotD) γράφει :
Oscar: "Υπομονή! Θα έλθουν καλύτερες μέρες!"
Cult: "Κι αν λείπω;"
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Akis Karnouskos: "Περί Φραπέ (η συνέχεια...)"
• Προηγούμενο μήνυμα: Scriptorium: "Πρωτότυπον υποσχέθηκα?"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]