(nil): Stefanos Sakellaridis (stefsak(@)otenet.gr)
Ημερομηνία: Δευ 27 Σεπ 2004 - 05:55:09 EEST

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Προχθές το βράδι, αργά, πηγαίνοντας προς το σπίτι μου, πέρασα μέσα από το
πάρκο για να ρομαντζάρω λίγο, μια και η δροσιά της Σεπτεμβριάτικης νύχτας
ήταν πολύ ευχάριστη. Δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο, εκείνη την ώρα, να
βλέπεις μια νέα και όμορφη κοπέλα να κάθεται μόνη της κάτω από ένα δέντρο
μέσα στο πάρκο, και είναι ακόμη πιο ασυνήθιστο να τη βλέπεις να κάθεται σε
αναπηρικό καροτσάκι. Το αδιάκριτο βλέμμα μου καρφώθηκε πάνω της, καθώς
περνούσα από μπροστά της, όπως κοιτάζουν στην παρέλαση τους επίσημους, όταν
ξαφνικά μου μίλησε αυτή:

- Συγνώμη, μήπως έχετε φωτιά;

Πλησίασα με κάποιο τρακ να της προσφέρω φωτιά, μα ο αναπτήρας, λες και ήτανε
βαλτός, μου 'κανε κορδελάκια. Η αφλογιστία του αναπτήρα έγινε αφορμή να
πιάσουμε κουβέντα, και όταν επιτέλους ευδόκησε να ανάψει, το κλίμα είχε
ζεσταθεί αρκετά, ώστε η πρότασή της μου φάνηκε σαν ένα αρκετά φυσικό
επακόλουθο.

- Δεν κάθεστε να μου κάνετε λίγο παρέα; Να... για ένα τσιγάρο...

Συμφώνησα, και οδήγησα το καροτσάκι 50 μέτρα πιο πέρα, δίπλα σ' ένα παγκάκι,
όπου κάθησα κι εγώ. Στο δικό μου τσιγάρο ο αναπτήρας ανταποκρίθηκε αμέσως.
Είχε καστανά μαλλιά κομμένα κοντά, όμορφο πρόσωπάκι γεμάτο θηλυκότητα,
βλέμμα που σε κοίταζε ίσια μέσα στα μάτια, σα να περίμενε κάτι, και όμορφο,
λίγο θλιμμένο χαμόγελο. Το προσωπάκι της μου θύμιζε κάτι φουντωτά
παιγνιδιάρικα σκυλάκια σαλονιού.

- Από τροχαίο... πριν δυό χρόνια... άσε, δε θέλω να το θυμάμαι... μου
απάντησε στην ερώτησή μου, και αμέσως σοβάρεψε και έσκυψε το κεφάλι.

Άλλαξα αμέσως θέμα, και σε δυό λεπτά το εγκάρδιο κλίμα είχε αποκατασταθεί
μεταξύ μας. Δε θυμάμαι τι λέγαμε γιατί τώρα την προσοχή μου είχαν
μονοπωλήσει τα σφαιρικά στήθια της, που, αν και καλυμμένα από ένα κόκκινο
μπλουζάκι, στην καινούρια στάση του σώματός της έδειχναν το υπέροχο σχήμα
τους. Θυμάμαι όμως πως κάποια στιγμή βρέθηκα να φιλώ τα χείλη της...

- Πάρε με αγκαλιά... σήκωσέ με... ψιθύρισε.
- Μπορείς να σταθείς όρθια; ρώτησα συνεχίζοντας τα φιλιά.
- Πάμε σ' εκείνο το δέντρο, είπε, και έδειξε ένα στραβό πεύκο με ακατάστατα
κλαδιά.

Το στραβό πεύκο ήταν λίγο πιό πίσω και το φως των φαναριών του πάρκου δεν
έφτανε ως εκεί. Οδήγησα εκεί στη σκιά το καροτσάκι και τη βοήθησα να
σηκωθεί. Κρεμάστηκε απ' το λαιμό μου, ακούμπησε με την πλάτη στο δέντρο, κι
έχωσε το κορμί της μεσ' στην αγκαλιά μου. Έσφιγγα ένα ζεστό κορμάκι που
κρεμόταν από το λαιμό μου με το αριστερό χέρι, ενώ το δεξί με αγκάλιαζε
αδύναμα. Τα πόδια της ήταν σχεδόν στον αέρα, ίσα που ακουμπούσαν στο χορτάρι
αδυνατώντας να τη στηρίξουν.

Ένιωθα πως μου τα 'δινε όλα, κι ανατρίχιασα. Αισθάνθηκα σαν ιερόσυλος κι ένα
ρίγος αμηχανίας πέρασε απ' το κορμί μου. Τα χέρια μου χαλάρωσαν,
μισοπαρέλυσαν, και για να καλύψω την αμηχανία μου χάιδεψα απαλά το κορμί
της.

Γύρισε το κεφάλι της, κολλήσαμε μέτωπο με μέτωπο και μύτη με μύτη, κάρφωσε
τα μάτια της μέσα στα δικά μου και ψιθύρισε:

- Πάρε με...

Νέα ανατριχίλα αμηχανίας, χάδια, φιλιά, και μόλις μπόρεσα, ρώτησα:

- Θα ξαπλώσουμε;
- Όχι, απάντησε εκείνη, πονάει η πλάτη μου. Εδώ, όπως είμαστε... αλλά δεν θα
αντέξει για πολύ το χέρι μου, θα κουραστεί... Στο καρότσι από πίσω, στη
θήκη, έχει κάτι κορδέλες...

Άπλωσα το χέρι και τράβηξα δυό χοντρές μακρυές κορδέλες.

- Δέσε τα χέρια μου στο δέντρο... σ' εκείνο το κλαδί... όχι εκεί, στο
άλλο... ναι... μη φοβάσαι, πιό σφιχτά... έτσι... Έλα, πάρε με... κάνε με ότι
θέλεις...

Δεν μπορώ να περιγράψω τι έγινε, τι αισθανόμουν, δε ξέρω πόσο κράτησε, δε
ξέρω αν το έκανα από πόθο ή από οίκτο, βακχική ιεροσυλία ή απολλώνια
λειτουργία...

Κάποια στιγμή, κρατώντας την σφιχτά από τη μέση, έλυσα τα χέρια της και την
κάθισα στο καρότσι. Αρπάχτηκε από το λαιμό μου και μου 'δωσε ένα φιλί λόνγκ
πλέυ...

- Θα με πας στο σπίτι;
- Θα σε πάω...

Σε λίγο φτάσαμε στους πρόποδες μιας πολυκατοικίας. Μου 'δωσε ένα κλειδί και
άνοιξα την εξώπορτα.

- Το ασανσέρ είναι αριστερά. Θα 'ρθεις λίγο επάνω;

Κάτι μουρμούρισα πως είναι αργά και...

- 'Ελα... Για ένα τσιγάρο...

Ανεβήκαμε λοιπόν στο σπίτι της και με οδήγησε στο δωμάτιό της. Ένα φτωχικό
δωμάτιο, γεμάτο με ένα σωρό πανέμορφα μπιχλιμπίδια... Μου θύμισε λατέρνα από
παλιά ελληνική ταινία... Ανάψαμε τσιγάρο και απολαμβάναμε αμίλητοι τις
πρώτες ρουφηξιές, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, όταν ξαφνικά...

-Ήρθατ' κόρη μ'; Πάρτ' μια πορτκλάδα για δροσά...
- Ευχαριστώ, είπα σαστισμένος και... τί άλλο μπορούσα να κάνω; Πήρα την
...πορτκλάδα.
- Να 'σαι κλα πδι μ'... φαίνσ' κλο πδι ισύ...
- Κι από πού φαίνομαι καλό παιδί; είπα, για να πώ κάτι...
- Αχ πδάκι μ'... έφιρις σπιτ' του κουρίτς... Άλλ τν παρτάν δμέν στου
δέντρου, κι που να τν κατιβάς ιγώ γριά γναίκα... κι φουνάζ τν Πυρσβεστκή να
τν κατιβάς... Ούλ η Πυρσβεστκή μας ξέρ...

Στέφανος

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
Η τέχνη είναι μια ερωμένη που ζηλεύει πολύ.
		Ralph Waldo Emerson
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Comte De Toulouse: "Η ΣΩΣΤΗ ΤΟΥΡΤΑ ΓΑΜΟΥ......"
• Προηγούμενο μήνυμα: Χρονοντούλαπο: "Επετειολόγιον 27 Σεπτεμβρίου"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]