(nil): Νυχτολούλουδο (nixtolouloudo(@)gmail.com)
Ημερομηνία: Παρ 26 Αυγ 2005 - 12:58:53 EEST

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Υπάρχουν κάποια πορίσματα ψυχολογικών και κοινωνιολογικών ερευνών που
"εξυμνούν" κάποιες από τις ευεργετικές επιδράσεις του
«κουτσομπολεύειν». Παράλληλα θυμόμαστε πολλοί το περσινό ακραία
αντίθετο Κολομβιανό παράδειγμα ποινικοποίησης του κουτσομπολιού και
την επεξηγηματική λογική των δραματικών διαστάσεων που μπορεί να πάρει
η δράση ορισμένων κουτσομπόληδων για μερικά άτομα. Τι
ακριβώς-ακριβέστατα εστί «κουτσομπολεύειν»?

Για να αμυνθούμε όταν κάποιος καλός Χριστιανός βρεθεί να μας πει
«κλείστο το στόμα σουυυυυ! Κουτσομπόοοολα!» σκαρφιζόμαστε δικούς μας
εναλλακτικούς ορισμούς του «κουτσομπολιού»! «Όχι, εγώ δεν
κουτσομπολεύω. Κουτσομπολιό είναι... ... ...» Παρόλα αυτά
«κουτσομπολιό» σημαίνει διεθνώς και επισήμως και με όλες τις στάμπες,
σταθερά, το να ψουψουρίζεις και να διαδίδεις προσωπικές πληροφορίες
για ένα τρίτο άτομο, όταν αυτό το άτομο δεν είναι μπροστά! Δεν είναι
απόλυτη ανάγκη οι πληροφορίες που διαδίδεις να είναι ψευδείς, αλλά
ούτε και να εμπεριέχουν μια δόση κακίας, αλλά όταν είναι ΚΑΙ ψευδείς
και όταν εμπεριέχουν ΚΑΙ μια δόση κακίας πρόκειται για υποκατηγορίες,
διακλαδώσεις του βασικού ορισμού του «κουτσομπολεύειν» που το ανάγουν
στην κατηγορία των «βαρέων κουτσομπολίστικων συμπεριφορών». Τότε
μπορεί να το πεί κανείς και αλλιώς: "Δυσφημίζω", "συκοφαντώ", όταν
αυτές οι αναλήθειες είναι και προσβλητικές αλλιώς "λέω ψέμματα",
"διαδίδω αναλήθειες" κλπ. «Κουτσομπολεύω» λοιπόν σημαίνει μιλάω για τα
προσωπικά θέματα κάποιου ανθρώπου όταν αυτός είναι απών! Και συνήθως
με αυτά που λέω δεν τον "διαφημίζω"! Μπορεί να είναι απλά, και συνήθως
έτσι είναι, εντελώς μα εντελώς άσκοπο, μια συνήθεια, μια εξάρτηση, σαν
το κάπνισμα ας πούμε! Η συμπεριφορά αυτή αφορά σε κοινωνούς,
αποκλείονται από την αλυσίδα οι αρχές, δεν κουτσομπολεύει κανείς στον
σερίφη ας πούμε, και αυτό είναι το μόνο στοιχείο που κάνει τη διαφορά
μεταξύ «κουτσομπολεύειν» και «ρουφιανεύειν». Σαν «αρχή» μπορεί να
λειτουργήσουν έπειτα και οι εργοδότες, οι γονείς, άτομα που μπορούν να
ασκήσουν ένα είδος εξουσίας επάνω σου και τότε και σε αυτές τις
περιπτώσεις πρόκειται για «ρουφιανιά», με περισσότερο άμεσο
αποτέλεσμα, πας κατευθείας στην αρχή, λες "η Χ το και το" και ο λόγος
σου έχει σχεδόν αμέσως επίδραση πάνω στην Χ. Είναι δύσκολος εντούτοις
ο διαχωρισμός των δύο εννοιών. Οι επιδράσεις του κουτσομπολιού πάντως
πάνω στο θύμα είναι ελαφρώς πιο έμμεσες, πιο ύπουλες, μπορεί να μην
μαθευτούν και ποτέ από το «θύμα» ή το υποκείμενο του κουτσομπολιού να
μην μπει καν στη θέση του θύματος.

Τα θύματα

Αφήνω πίσω την κατηγορία των διασημοτήτων και μένω στην κατηγορία των
κοινών θνητών. Το κουτσομπολιό μπορεί να έχει κάποια πιο βαρύνουσα
σημασία, όταν το υποκείμενο του είναι άτομο γενικά low profile. Τότε,
ανεξάρτητα από το αντικείμενο του κουτσομπολιού (σοβαρό ή όχι, αυστηρά
προσωπικό ή όχι), την προσθήκη σάλτσας από τον κουτσομπόλη ή τις
προθέσεις του, εσύ ενοχλείσαι γιατί δεν θες να ασχολείται κανένας μαζί
σου, θες να κρατάς τα πάντα που αφορούν εσένα για τον εαυτό σου, να
μην βγαίνει παραέξω τίποτα από αυτά, και είσαι μάλιστα και αρκετά
επιμελής ως προς το να μην δώσεις καμιά ευκαιρία σε κανέναν
κουτσομπόλη. Θίγεσαι γιατί κάποιος κατά κάποιο τρόπο επεμβαίνει στη
σφαίρα της προσωπικής σου ζωής την οποία μόνο εσύ μπορείς να ορίζεις,
αποφασίζοντας τι θα πείς και σε ποιόν και πώς και πότε θα το πεις.
Ζώντας σε μια κοινωνία έτσι όπως έχει, όπου όλοι είμαστε κατά κάποιο
τρόπο μέλη ενός τεράστιου big brother, όπου θεωρείται πολύ φυσιολογικό
να περπατάμε με μεγάλο τουπέ, να νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι και να
προσπαθούμε να θυμίζουμε κάποιους, να δίνουμε αφορμές και να
μπιγκ-μπραδερίζουμε γενικότερα, όπου αναπτύσσουμε πολλές συμπεριφορές
copycat και έπειτα ζητάμε μια επιβεβαίωση κοινωνικής αποδοχής από τον
κάθε τυχαίο κοινωνό ο «μη μου άπτου τίποτε προσωπικό» παραδόξως
κινδυνεύει να θεωρηθεί και μυγιάγγιχτος και ιδιότροπος και στριμμένος.

Μια άλλη κατηγορία ατόμων διακατέχεται από το λεγόμενο σύνδρομο της
τερψικουτσομπολοπάθειας. Κάποιοι από τους συμπολίτες μας, ενδεχομένως
και ο γείτονάς μας, επιθυμούν, κρυφοπαρακαλούν, λεν ειδικά το Πάτερ
Ημών γι'αυτό: για να γίνουν ντε και καλά υποκείμενα κουτσομπολιού,
έχοντας την ψευδαίσθηση ότι έτσι και μόνο η παρουσία τους στην
τεράστια και χαώδη κοινωνική σκάλα θα γίνει πιο αισθητή, ότι έτσι θα
βρεθεί κάποιος να ασχοληθεί με την περιττή διαδικασία που αφορά στην
απόδειξη της προσωπικής τους αξίας (αυτής που πιστεύουν ότι έχουν)! Το
επιζητούν απεγνωσμένα λοιπόν το κουτσομπολιό και όταν τους λάχει ή
όταν το προκαλέσουν με κάθε δυνατό τρόπο και αυτό πολύ φυσικά
επακολουθήσει, αγαλλιούν που κάποιος ασχολήθηκε μαζί τους,
εκτονώνοντας φυσικά οι ίδιοι με αυτό τον τρόπο το μεγάλο εκείνο
απωθημένο της κοινωνικής και προσωπικής τους μοναξιάς, της χαμηλής
τους αυτοπεποίθησης, των ανασφαλειών τους. Όσο πιο ευρύ πεδίο έχει το
κουτσομπολιό λοιπόν για αυτούς, όσο πιο μεγάλη αντέννα και στοματάρα
έχει ο κουτσομπόλης, τόσο το καλύτερο! Εκεί που το κουτσομπολιό
αρχίζει να ενοχλεί αυτά τα ίδια τερψικουτσομπολοπαθή άτομα είναι όταν
ακριβώς αγγίξει ο κουτσομπόλης τις απαγορευμένες περιοχές τους. Τους
ενοχλεί η έλλειψη «γεωγραφικού μέτρου» στο κουτσομπολιό, λες και θα
μπορούσαν εξ'αρχής ας πούμε να το ελέγξουν, να κάνουν το κουμάντο, να
απομονώσουν κάποια χωράφια στα οποίο να επιβάλουν καθεστώς
«απαγορεύεται το κουτσομπολιό εδω»! «Κουτσομπόλεψε αυτό, αυτό και
αυτό, αλλά όχι αυτό αυτό και το άλλο!». Την γκρίνια τους από το
αμετροεπές κουτσομπολεύειν δεν την ακούει κανείς γιατί η κοινή
αντίδραση του κουτσομπόλη είναι κάτι σε «τα ήθελες και τα έπαθες!»

Το σύνολο τώρα των θυμάτων του κουτσομπολιού, low profile και queer
fish profile, αρχίζει να τους ενοχλεί το πάθημα τους όταν ο
κουτσομπόλης προσθέσει και λίγη φαντασιούλα στις πληροφορίες του για
να τις κάνει πιο πιπεράτες, ώστε σε κάποιο σημείο καταλήγουν πίσω στο
τελικό αφτί του υποκειμένου (αφού έχουν ήδη περάσει από χίλια στόματα)
ως ψεύδη (φαντασία + φαντασία + πολλές φαντασίες πάνω στην αλήθεια =
ψέμμα)! Ειδικότερα στην περίπτωση του θύματος queer fish profile τα
ψεύδη δεν ενοχλούν πάντα, βασικά ενοχλούν μόνο τα συγκεκριμένα ψεύδη
που χαλάνε το image το οποίο ο παθών έχει στο νου και κυνηγά να
φτάσει, διαφορετικά, αν είναι ευεργετικά, αρχίζουν να τα πιστεύουν και
τα ίδια τα θύματα!

Ο κουτσομπόλης

Είναι πολύ εύκολο πράγμα να γίνεται κανείς κουτσομπόλης χωρίς μάλιστα
να το αντιλαμβάνεται. Μιλάς για κάποιον άλλο όταν αυτός δεν είναι
μπροστά. Είναι τόσο συνηθισμένο, τόσο φυσιολογικό που χάνει την
σημασία του. Και τι αν μιλω για σένα χωρίς να είσαι μπροστά? Όμως στη
ροή των κοινωνικών σχέσεων, των σύγχρονων επικοινωνιών, κοινωνικών
δομών κου-λου-που κου-λου-που πέφτουμε σε πολλές παγίδες μία από τις
οποίες είναι να θεωρούμε ότι το κουτσομπολιό είναι «κοινωνικός
σχολιασμός» και ως ένα βαθμό απαραίτητη προϋπόθεση για μια «υγιή»
κοινωνία κι έτσι να προβαίνουμε στο κουτσομπολιό ανεξέλεγκτα, μανιωδώς
και νιώθωντας και δικαιωμένοι. Για να αποτινάξουμε τον απαξιωτικό
χαρακτηρισμό του κουτσομπόλη από το πρόσωπό μας συνήθως επικαλούμαστε
αυτό τον περίφημο «κοινωνικό σχολιασμό» που τάχα επιβάλλεται να
γίνεται. Ποιά η διαφορά όμως πραγματικά του κουτσομπολιού και του
κοινωνικού σχολιασμού? Το ότι ανήκω σε μια κοινωνική ομάδα, έχω μια
ενεργό δράση εντός της, δίνω και παίρνω, δίνει το δικαίωμα στον άλλον
να «σχολιάζει» κάποια ιδιωτικά μου θέματα παρακάτω, ισχυριζόμενος ότι
επιδίδεται σε «κοινωνικό σχολιασμό»? Προσοχή μιλάμε για ιδιωτικά
θέματα! Μα για να υπάρχει κοινωνικός σχολιασμός πρέπει κανείς να
προσφέρει με δική του πρωτοβουλία κάτι προς κοινωνικό σχολιασμό, να
εκθέτει κάτι στο κοινωνικό σύνολο το οποίο να προσφέρεται ακριβώς και
σαφώς για σχολιασμό και ο σχολιασμός αυτός να αφορά και πάλι στο αυτό
κοινωνικό σύνολο. Όταν κάνω μπουγάδα σπίτι μου και με βλέπει η
απέναντι από το μπαλκόνι της και πάει και λέει παραπέρα ότι είμαι
ανοικοκύρευτη γιατί την μπουγάδα την κάνω λάθος αυτό δεν είναι
κοινωνικός σχολιασμός! Όταν τρώω παγωτό και με βλέπει η άλλη και πάει
και λέει παραπέρα ότι πάχυνα επειδή το έριξα στην παγωτοφαγία αυτό δεν
είναι κοινωνικός σχολιασμός! Η ενεργός δράση ενός μέλους μιας
κοινωνικής ομάδας είναι αναγκαστική γιατί το κάθε άτομο δεν μπορεί να
εγκλειστεί σε μια αόρατη ιδιωτική σφαίρα, απομονωμένο σε μια γυάλα,
συνδιαλέγεται, συνεργάζεται, επικοινωνεί, προσφέρει, δέχεται, αλλά
όταν κάτι δεν τίθεται ενώπιον κοινωνικού ενδιαφέροντος δεν νοείται
κοινωνικός σχολιασμός. Ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο το ότι έχω πάρει
κιλά? Με ποιό τρόπο? Θα πιάνω παραπάνω χώρο, θα σπαταλώ περισσότερο
οξυγόνο? Αυτό είναι «προσωπικός σχολιασμός» και βέβαια συνώνυμο του
«κουτσομπολιού». Κατά τη γνώμη μου.

Το είδος του κουτσομπόλαρου τώρα. Το άτομο που βάζει και τη φαντασία
του να δουλεύει υπερωρίες και διαδίδοντας τις προσωπικές πληροφορίες
βάζει και λίγη σάλτσα για να προκαλέσει εξτρά εντυπώσεις, χωρίς ωστόσο
να ξεφεύγει απο την αλήθεια των πληροφοριών που διαδίδει (αλλιώς δεν
θα πρόκειται για κουτσομπόλη αλλά για ψεύτη ή συκοφάντη) το άτομο αυτό
λοιπόν δεν είναι όποιος και όποιος, χρειάζεται να έχει ένα ειδικό
ταλέντο για να κάνει ό,τι κάνει, χρειάζεται σπουδή και συνεχή πρακτική
άσκηση. Για να τον διαχωρίσουμε από τον απλό κουτσομπόλη που απλά
μεταφέρει ιδιωτικές μας και αδιάφορες μας στιγμές κάνοντας το reuter
σε τρίτους θα τον λέμε κουτσομπόλαρο. Ο κουτσομπόλαρος λοιπόν έχει ένα
πολύ συγκεκριμένο προφάϊλ.

Πρόκειται βασικά για ένα άτομο που θέλει να έχει κοινωνικές σχέσεις με
όλους και να τους είναι και συμπαθής, οπότε διαδίδει συγκεκριμένες
πληροφορίες που πιστεύει πως τους ενδιαφέρουν ή με τρόπο που ξέρει πως
θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους, ακριβώς για να «ταϊσει» με κάποιο
τρόπο τη συμπάθεια αυτή. Θεωρεί τον εαυτό του κοινωνικά δυνατό χαρτί,
νιώθει ότι διακατέχεται από μία δύναμη, πιστεύει ότι είναι άτομο ηθικό
και βέβαια ηθικότερο από τα θύματα του. Φυσικά ενώπιον των θυμάτων
του, αν τα γνωρίζει προσωπικά και δεν είναι απλός ματάκιας ή απλώς το
κρυφό αφτί πίσω από την βου' μεσοτοιχία, ενδέχεται να δίνει μια
καταπληκτική παράσταση φιλίας, ευγνωμοσύνης, κατανόησης, που μπορεί να
υποκρύπτει περίτεχνα ένα είδος ζηλοφθονίας, αισθήματος
μειονεκτικότητας, ένα ψιλο-χλευασμό, τα οποίο μετά θα εκδηλωθούν σε
πικρή κακία κατά τη διάρκεια του κουτσομπολέματος στο πάρακατω αφτί.
Σκοπό μπορεί να μην έχει το να βλάψει το θύμα του, όσο να εκτονώσει
την δική του προβληματική προσωπικότητα. Στο θύμα ενδέχεται να πει για
άλλα άτομα, αφού το φαρμακερόν του λέγειν είναι το βασικό όπλο που
κατέχει για να προσεγγίζει τους συν-κοινωνούς του και να τα έχει μαζί
τους καλά, είτε αυτοί θα καταστούν θύματα του είτε όχι. Η δεύτερη
περίπτωση σπάνια. Είναι το άτομο που λέει στον καθένα αυτό που θέλει
να ακούσει και βέβαια που έχει πάντα κάτι να πει. Βέβαια πάντα
αποποιείται άψογα πάσης ευθύνης για τα βούκινα. Μπορεί ο
κουτσομπόλαρος να μην σκοπεύει να σπείρει διχόνοιες σε μια κοινωνική
ομάδα, να μην σκοπεύει να προκαλέσει ενός είδους σαματά, μια ένταση,
αλλά όταν αυτά αναπόφευκτα συμβαίνουν ο κουτσομπόλαρος νιώθει έτσι μια
ικανοποίηση, μια ηδονή, η οποία τον κάνει να αισθάνεται βασιλιάς, ότι
έχει «δημιουργήσει» κάτι. Κάποιοι κουτσομπόλαροι έχουν μια πολύ
χαρακτηριστική γλώσσα του σώματος. Συνήθως οι αρχάριοι ή οι ατάλαντοι.
Σπάνε τον καρπό τους αν καπνίζουν και κρατάν τσιγάρο με πολύ
συγκεκριμένο, εκλεπτισμένο τρόπο, πριν μιλήσουν γυρίζουν το κεφάλι
δεξιά -αριστερά τάχα ότι λένε κάτι εμπιστευτικό και χειρίζονται
αναλόγως το βλέμμα και τον τόνο της φωνής τους, μιλούν πολύ γρήγορα
λες και τα έχουν επεξεργασμένα και έτοιμα και κινούν πάνω κάτω τα
χείλη τους σαν κομμένη ουρά «φιδιού», είναι ένα θέαμα τρομακτικά
μαγευτικό το οποίο όσο σκέφτομαι ανατριχιάζω!

Βέβαια στο phone-gossip και στο cyber-gossip δεν έχουμε τις πιο πάνω
δυνατότητες να παρατηρούμε, αλλά ένα κουτσομπόλαρο μπορούμε να τον
αντιληφθούμε, αφού έχουμε ήδη υποστεί πολλές φορές τη «ζημιά», από τις
κλισέ πλέον εκφράσεις του. Εικονοπλαστικός συνήθως ο λόγος τους,
λεξιπλαστική δεινότητα, συνδυασμένη με μια φτιαχτή επιφυλακτικότητα,
ώστε να φέρει τον λήπτη του κουτσομπολιού και σε ένα επίπεδο όπου να
τρέχει και το μυαλό του ιδίου σε διάφορους τόπους (να δίνει περιθώριο
πρόσθετης φαντασίας), ώστε να κάνει τον λήπτη να χρειάζεται δια καώς
την συνέχιση της «θείας φώτισης» από μέρους του κουτσομπόλαρου
προκειμένου να καθυσηχάσει την πλέον ξαναμμένη περιέργεια του και ο
κουτσομπόλαρος βέβαια, στο κορυφαίο αυτό σημείο της έξαψης του
ενδιαφέροντος ή της περιέργειας, να κλείνει «θα στα συνεχίσω μετά, πάω
να μάθω περισσότερα, άντε φιλάκια». Έτσι μέχρι ο κουτσομπόλαρος να
επικοινωνήσει με τον συγκεκριμένο λήπτη του κουτσομπολιού, ο
τελευταίος τα λέει σε παρακάτω άτομο καλύπτοντας τα κενά του με τη
χρήση της δικής του φαντασίας. Ο κάθε κουτσομπόλαρος καθίσταται τύπος
δημοφιλής στα μάτια του λήπτη του ή των ληπτών του, το κινητό του
κτυπάει ακατάπαυστα, είναι περιζήτητος, που του αρέσει να νιώθει ότι
τον κυνηγάνε όλοι, γιατί αυτό ακριβώς τον κάνει να αισθάνεται κατά
κάποιο τρόπο χρήσιμος.

Ένα παράδειγμα: Ο Π πιάνει την Μ και της λέει ότι η κοινή γνωστή τους,
Χ, έχει το τάδε προσωπικό πρόβλημα, το ξέρει γιατί άκουσε την Χ την
προηγούμενη μέρα να μιλάει στο τηλέφωνο. Ο Π λέει στην Μ ότι δεν ξέρει
ακριβώς περί τίνος πρόκειται γιατί δεν άκουσε και πολλά, αλλά θα
φροντίσει να μάθει και ότι πιστεύει πως είναι ένα πρόβλημα υγείας
γιατί είδε το ύφος της που ήταν κάπως, γιατί το συνδύασε με κάποιες
απουσίες της κλπ. Η Μ περιμένοντας νεότερα από τον Π, πιάνει στο
μεταξύ την Ψ και της λέει ότι η Χ έχει ένα πρόβλημα υγείας που κατά τη
γνώμη της πρέπει να είναι σοβαρό για τους τάδε λόγους που πιστεύει η
ίδια. Ο Π εντομεταξύ, ο αρχικός κουτσομπόλης, λέει τα ίδια σε άλλα 3
άτομα, το ίδιο και η Μ, το ίδιο και η Ψ ως εκεί που φτάνει ο κύκλος
κοινών γνωριμιών του καθενός ή ακόμα ξεφεύγοντας από αυτόν (μπορεί να
λέει η Ψ σε ένα εντελώς άσχετο με την Χ άτομο, «έχω μια γνωστή, την Χ,
που έχει σοβαρό πρόβλημα και εγώ είμαι down») και κάποια στιγμή,
κάποιος από τους τελικούς λήπτες επικοινωνεί με το θύμα, με την Χ και
της λέει «άκουσα ότι πεθαίνεις!» συνεχίζοντας την εξιστόρηση με
ανατριχιαστική λεπτομέρεια που ξεφεύγει εντελώς από τα όρια του
πραγματικού και πραγματικά τρομάζει! Μπορείτε να φανταστείτε τη
ψυχολογική κατάσταση της X?

Κατά τις εκτιμήσεις των ειδικών, ένας καλός ακροατής, μπορεί να
συμβάλει στην θεραπεία του κουτσομπόλαρου, γιατί περί ατόμου που
πάσχει πρόκειται. Ωστόσο οι απόψεις για το ποιός είναι ο καλός
ακροατής είναι αμφισβητούμενες σε μεγάλο βαθμό και κατά τη γνώμη μου
πρέπει να κρίνεται ανάλογα με το χαρακτήρα του κουτσομπόλαρου, με το
επίπεδο της τέχνης του, in concreto. Αυτός που τον ακούει παθητικά,
που τον συμμερίζεται και δείχνει να τον πιστεύει, χωρίς να τον
τσιγκλίζει με εξεφρασμένες αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, αλλά τον
πιέζει να πει κι άλλα κι άλλα? Αυτός που του μπαίνει άγρια και του
κόβει τη φόρα λέγοντας του «χάσου από δω ρε παλιοκουτσομπόλη»,
δείχνοντας του ότι δεν μπορεί να τον πιάσει με τίποτα κορόϊδο? Αυτός
που δείχνει να μην νοιάζεται για το αν ζει ή πεθαίνει ο γείτονας του,
οπότε δίνει στον κουτσομπόλαρο να καταλάβει ότι δεν πάν καλά οι
δουλειές του, να διαλύσει την επιχείρηση «κουτσομπολεύειν» και να
ασχοληθεί με κάτι άλλο?

Το κουτσομπολιό λοιπόν. Η ύπουλη δύναμη των αδυνάτων, η τροφή των
αργόσχολων και το δεκανίκι των ανάξιων να δημιουργήσουν ή να παράγουν
κάτι ουσιαστικό. Οι κουτσομπόληδες λοιπόν. Άτομα που δεν έχουν κάτι να
πουν δικό τους, έχουν ζωές κενές και φροντίζουν κάθε φορά να κλέβουν
κάτι από την προσωπικότητα του άλλου για να νιώσουν ότι έχουν κάτι κι
αυτοί. Η ύπαρξη τους αποκτά νόημα μόνο και μόνο μέσα από το εν τέλει
καταστροφικό τους λέγειν, μόνο που πολλές φορές η έκταση των
καταστροφών είναι και για τους ίδιους μη προβλέψιμη ή αν είναι
προβλέψιμη και επιθυμητή μπορεί να είναι τελικά μη αντιμετωπίσιμη. Στο
πιο πάνω παράδειγμα θα μπορούσε κάλλιστα η Χ, ακούγοντας την «φήμη»
(αποτέλεσμα κουτσομπολιού) καθώς οδηγούσε να κατέληγε και θύμα
τροχαίου ατυχήματος με μοιραίο αποτέλεσμα! Πολλά θα μπορούσαν άλλα. Η
σκληρότητα λόγου επιβάλλεται. Όμως δεν έχουν νόημα τα τόσο αφηρημένα
που επαφίονται στην τύχη, στο κισμέτ, στον βούδα.

Κάπου υπάρχει σίγουρο πρόβλημα. Υπάρχουν ευάλωτες κατηγορίες ατόμων τα
οποία μπορεί να πέσουν θύματα ενός κουτσομπόλη ή κουτσομπόλαρου, όπως
οι έφηβοι, που στηρίζονται κατά πολύ στο image τους και δεδομένης της
συνυπάρχουσας ορμής τους μπορεί να προβούν σε εγκληματικές
συμπεριφορές για να «εκδικηθούν» για την καταστροφή του image αυτού
«άκουσα από την M που το άκουσε από τον Π ότι σε έδιωξε η Ν από κοντά
σου γιατί είσαι ανοργασμικός». Δεν θέλει και πολύ το θύμα να πάει να
στριμώξει τον Π σε ένα τοίχο, να του σπάσει τα πλευρά για να μην
διαδίδει αρλούμπες ούτε θα κομπλάρει να του μπήξει κανένα μαχαίρι πάνω
στα νεύρα του. Δεν έχει ο έφηβος την υπομονή να μπεί στη διαδικασία να
αδιαφορήσει ή να διασταυρώσει καποιες πληροφορίες, να φτάσει στον Π,
να το συζητήσει μαζί του και να το χειριστεί μία τέτοια κατάσταση με
τρόπο.

Κάποιες καταστάσεις που βιώνει ο καθένας μας λοιπόν αφορούν
αποκλειστικά τον εαυτό του. Μια οικογενειακή κατάσταση, ένα πρόβλημα
υγείας, μια σχέση, ένας χωρισμός, ένα επαγγελματικό μυστικό, ένα
βίτσιο, ένα σημάδι ή ένα σπυρί δεξιά στον κ*λο, αν θέλει κάποιος να
μιλήσει για αυτά που τον αφορούν μόνο αυτόν και που δεν επηρρεάζουν
κανένα άλλο άτομο, θα το κάνει ο ίδιος, αν και όποτε το θελήσει και το
αποφασίσει! Όταν όμως ο άλλος που τυγχαίνει να τα ξέρει είτε γιατί του
τα εμπιστεύτηκες (καλώς ή κακώς) εσύ είτε γιατί τα έμαθε τυχαία γιατί
έχει αφτί γαϊδούρας και μάτι κορακιού (δεν έχει πραγματικά σημασία
αυτό και ούτε θεωρώ το «σαν πρόσεχες πού τα έλεγες» ώριμη άμυνα ή
υπεράσπιση του κουτσομπόλαρου, ικανή να γυρίσει την ευθύνη των δικών
του πράξεων πάνω σου), τα πιάνει και τα κάνει τούμπανο με ψου ψου ψου
δεξιά αριστερά μέχρι σε ένα σημείο όπου να ξέρουν όλοι ή ένας ευρύς
κύκλος ατόμων, στον οποίον δεν σκόπευες να πεις καλημέρα ποτέ, τα
προσωπικά σου, ο κουτσομπόλαρος, αυτός που επενέβηκε με κάθε θράσος σε
μια ιδιωτική, απόκρυφη, προσωπική σου σφαίρα χωρίς εσύ να του δώσεις
ανάλογο θάρρος και την διέλυσε κάνοντας την "κοινό κτήμα", κάνοντας σε
να νοιώθεις ότι έχεις υποστεί ένα είδος «βιασμού» ναι ναι ναι μπορεί
να χρήζει μιας κάποιας τιμωρίας! Γιατί εγώ το θύμα του έχω περάσει από
μια διαδικασία άγχους, νεύρων, φόβου, απορίας, αγωνίας και πολλά άλλα
που μου έκοψαν τουλάχιστον κάποια λεπτά πολύτιμης ζωής. Ένα άλλο
«θύμα» θα μπορούσε να μην. Δεν με ενδιαφέρει.

Αν στην κατάσταση του κουτσομπόλη παρουσιάζονται παθολογικά σημεία,
καλό είναι να εγκλειστεί ο άνθρωπος σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα να
αποθεραπευτεί, δεν θα σταθώ κακιά μπροστά σε ένα άτυχο ασθενή,
αντίθετα θα ξεχάσω ό,τι μου έκανε και θα δώσω τη θερμή μου
συμπαράσταση, θα τον φιλώ και στο μέτωπο κάθε βράδυ. Αν όχι, δεν λέω
ότι θα υποστήριζα την 4 ετή φυλάκιση σαν στην Κολομβία, ούτε πρόστιμο,
ούτε κάτι άλλο μέσω μιας δικαστικής διαδικασίας αν και με λίγη
προσπάθεια ο καλά τσουρουφλισμένος βρίσκει λογική και εκεί! Κάτι όμως
θα βοηθούσε. Βελόνι, κλωστή και γερό ράψιμο το στόμα με γουρουνότριχα!
Μετά στήσιμο στον τοίχο και κατά σειρά: Ξύρισμα το κεφάλι, μόνιμο
tattoo στο μέτωπο του με κεφαλαία παχυά γράμματα κόκκινου χρώματος
«αρχικουτσομπόλαρος», φτύσιμο, γερό ξύλο, shower με αλεσμένη καπίρα η
οποία θα φροντίσουμε να κολλήσει καλά καλά πάνω σε μερικά επίμαχα
σημεία, και μεταφορά του κουτσομπόλη με καροτσάκι, γυμνού, έξω σε μια
πλατεία με πεινασμένα περιστεράκια.

Γιατί φαντασία έχουμε όλοι. Σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο την
χρησιμοποιεί κανείς!

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
Scully: Είσαι μεθυσμένος, Mulder;
Mulder: Ήμουν, μέχρι 20 λεπτά πριν.
Scully: Αποφάσισες να έρθεις εδώ πριν μεθύσεις ή μετά;
			X-Files (1998)
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Χρονοντούλαπο: "Επετειολόγιον 26 Αυγούστου"
• Προηγούμενο μήνυμα: Petros Euthimiadis: "Koula, poly kolopaido o Kyriakos!"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]