(nil): Sotiris Makrygiannis (sotirios.makrygiannis(@)pp.htv.fi)
Ημερομηνία: Δευ 28 Μαΐ 2001 - 10:41:10 EEST
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]
Po, po gamta, iremiste ligo re paidia, 10.00 to proi pios exi oreji na
diavazi tetia pragmata? 3 selides keimeno? Tora to egrapses i to douleves
kana dymero?
Ego graftika gia anekdota kai oxi gia tis istories toy kathena.......
An eine etsi kala that kanete na arxisete me kamia istoria pou exi ola ta
kaloudia, sex,sex,sex, kai ta loipa....
Sygnomi, file mou min to paris prosopika to thema, parto me email....
-------Anekdota gia ton proino kafe sas---------
ER: Giati oi Lefkosiates exoun sinexia to AC sto aftokinito?
AP: Gia na min liosi to boutiro.
ER: Giati oi Lemesiani exoun mikra timonia sto aftokinito?
AP: Gia na mporoun na odigoune me tis xiropedes.
EP: Ti eipe mia porni ston proto pelati tis imeras se ena kampare stin
Lemeso?
AP: Kalos to gioka mou.
ER: Ti ekanan oi Pafites otan idan to proto aeroplano na prosgionete stin
Pafo?
AP: Piran ta toufekia na skotosoun to "megalo pouli".
EP: Ti sxesi exi enas Lemesianos me ena spermatozoario?
AP: Exoun mia sto ekatomyrio efkeria na ginoun anthropoi.
-----------------------------------------------------------------
Ate pali kai elpizo na min ta exete janakousi.
Sotos apo ta krya.....
-----Original Message-----
From: Panagiotis Perrakis [mailto:pa.per(@)virgin.net]
Sent: Monday, May 28, 2001 10:17 AM
To: Joke of the Day ...
Subject: JotD... Ιστορίες για αγρίους!
Διαβασα με μεγάλη προσοχή τις ιδέες σας, περί γραψίματος ιστοριούλας. Άλλες
εγκρίνω κι άλλες δεν εγκρίνω. (Που δεν είναι παράξενο. Το παράξενο θα 'ταν
να
τις ενέκρινα όλες). Π.χ. εγκρίνω τηναρχική ιδέα, να γράψετε μυθιστόρημα
δηλαδή.
Σκοπεύω μάλιστα να σας δώσω και το θέμα: «Αλείφοντας σάντουιτς» ας πούμε. Θα
ήταν ένα θεματάκι με... απεριόριστο ενδιαφέρον. Εγκρίνω και την ιδέα του
Κυρίτση: Γράφετε από μια παράγραφο, αλλά οι άλλοι γνωρίζουν μόνο την
τελευταία
λέξη και συνεχίζουν από εκεί. (Ρε Άγγελε, πολύ ενδιαφέρων τύπος πρέπει να
είσαι
και θα 'θελα να σε γνωρίσω, όταν έλθω στην Ελλάδα). Φυσικά, δεν εγκρίνω όλ'
τ'
άλλα και, πάνω απ' όλα, εκείνη την ιστορία που μας είπε ο Αρχιμήδης. Αυτό,
φίλε
μου, δεν είναι ιστορία. Αυτό είναι... σάμπως ξέρω κι εγώ τι είναι; Άσε που
έχει
γίνει και θεατρικό έργο, σενάριο για τον κινηματογράφο, έχει βγει σε κόμικς,
σε
συνέχειες σε απογευματινές εφημερίδες, μέχρι στα σχολεία διδάσκεται, αν και,
μεταξύ μας τώρα, δεν είμαι και πολύ σίγουρος περί του αν διδάσκεται
ο,τιδήποτε
στα σχολεία μας τώρα τελευταία.
Έπειτα, με το συμπάθειο κιόλας, εκείνο το μονταζ τι χρειάζεται; Μήπως
πρόκειται
να το κάνουμε βιβλίο; Να σας πω την αλήθεια ποτέ μου δε χώνεψα τους
επιμελητές
εκδόσεων. Γιατί, όσο κι αν πάει κόντρα στη φυσική ροή των πραγμάτων,
υπάρχουν
και τέτοιοι κι αρχίζουν να κόβουν από 'δω, ράβουν από 'κεί, συνδέουν ετούτο,
απορρίπτουν το άλλο, γενικώς κάνουν ό,τι τους κατεβάσει η γκλάβα, γιατί δεν
υπάρχει επιμελητής του επιμελητή εκδόσεως, οπότε ό,τι πει ο επιμελητής
εκδόσεως
ισχύει, άσχετα από το πόσο μεγάλη βλακεία μπορεί να 'ναι, και στο τέλος
κατασκευάζει ένα πράμα, που θα το διαβάσουν οι γνωστοί σου, -αν το
διαβάσουν,-
οι άνθρωποι που σε ξέρουν και ξέρουν πως σκέφτεσαι και θ' απορούνε πως
μπόρεσες
κι έγραψες αυτά που βγήκανε, άσε που μπορεί να πούνε: «άρρωστος θα 'ναι ο
φουκαράς, πάμε να του κόψουμε βεντούζες, μπας και φύγει το αίμα το ζουρλό»,
δυστυχισμένε μου! πράμα που σημαίνει ότι αν θες το γραπτό σου να περιέχει
αυτά
που έγραψες εσύ κι όχι ό,τι θέλει ο επιμελητής εκδόσεως να διαβάσει ο
κόσμος,
(δε λέω να 'ναι καλό ή κακό, αυτά θα τα βρούμε στην πορεία, κανένας δεν
ξέρει
πόσο καλό ή κακό μπορεί να 'ναι αυτό που έγραψες, ο κόσμος θα σε κρίνει και
μόνο
ο κόσμος, αλλά, για να σε κρίνουν, θα πρέπει πρώτα να διαβάσουν αυτά που
έγραψες
εσύ κι όχι ο επιμελητής εκδόσεως), είτε θα το τυπώσεις μόνος σου, αν
μπορέσεις
να βρεις κάναν πολύγραφο σε καλή κατάσταση, σε κάνα υπόγειο, ή αν καταφέρεις
να
βρεις φτηνό εκτυπωτή για τον υπολογιστή σου, (ένας είναι όλος κι όλος, αλλά
δεν
τον έχω ανακαλύψει ακόμη κι ο δικός μου μ' έχει αφανίσει), είτε θα
πυροβολήσεις
και στα δυο γόνατα, έτσι για να του σπάσεις τον τσαμπουκά (και τα γόνατα!)
τον
επιμελητή εκδόσεως. Υπάρχει βέβαια κι άλλος τρόπος, εξ ίσου αποτελεσματικός,
που
είναι να το εκδόσεις μόνος σου, που σημαίνει να πληρώσεις όλες τις δαπάνες,
που,
φυσικά, είναι εξωπραγματικό, ουτοπικό και εξωγήινο, γιατί, αν είχες τόσα
λεφτά,
δε θα 'γραφες βιβλία και μη μου πεις τώρα ότι έχεις δει ποτέ σου εκδότη, που
να
'ναι και συγγραφέας. Ε, αυτός είναι ο λόγος: Έχουν λεφτά οι άνθρωποι κι όπως
και
να το κάνουμε τώρα, είναι πιο βολικό να 'κονομάς απ' τις συγγραφές άλλων,
παρά
να σπας το κεφάλι σου, να γράφεις δικές σου.
Εκείνο που δεν καταλαβαίνω μ' όλη αυτή την ιστορία των επιμελητών εκδόσεων
είναι
το γιατί υπάρχει αυτή η ανισότητα ανάμεσα σε συναδέλφους. Δεν ξέρω πως το
καταλαβαίνεις εσύ το συγγραφιλίκι, αλλά καλλιτέχνης είναι κι ο συγγραφέας,
όπως
είναι κι ο ποιητής, ο ζωγράφος, ο γλύπτης κλπ. Γιατί λοιπόν ο συγγραφέας
πρέπει
να 'χει επιμελητή εκδόσεως κι ο γλύπτης να μην έχει; Δεν θα λεγότανε
επιμελητής
εκδόσεως βεβαίως, αν είχε, αλλά επιμελητής γλύψεως, που μάλλον δεν θα βρεις
τέτοια λέξη στο λεξικό, αλλά πως να το πω; Ίσως γι' αυτό να μην υπάρχουνε
επιμελητές για γλύπτες. Δεν θα ξέραμε πώς να τους πούμε και τι επάγγελμα θα
δηλώνανε στην αστυνομική τους ταυτότητα, (για τις παλιές λέω, τις
καινούργιες με
το 666 δεν τις έχω δει ακόμη, άλλη μια ανισότητα, μιας και μιλάμε για
ανισότητες, γιατί δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εγώ είμαι υποχρεωμένος να έχω
ταυτότητα, -με ή χωρίς το 666, αδιάφορο,- κι οι εγγλέζοι δεν έχουν. Τι
διάολο;
Πολίτες της ίδιας ένωσης -της ευρωπαϊκής- δεν είμαστε όλοι; Και σταματάω
εδώ,
για να μην με πιάσει το χριστιανικό μου και σου πω τίποτα και για το 666,
γιατί
έχουνε κόψει καπίστρι όλοι, μου φαίνεται).
Το φαντάζεσαι το πράμα; Ας πούμε ότι ο γλύπτης έχει τελειώσει την δουλειά
του κι
είναι έτοιμος για έκθεση. Τα εκθέτουνε τα έργα τους οι γλύπτες, σαν σε
παζάρι,
να πούμε, δεν τα εκδίδουν, σύμφωνοι; Εκτός κι αν φτιάχνει τίποτα από 'κείνα
τα
παράξενα ζωάκια, ανθρωπάκια, τον Ταρζάν και τους «αγρίους» της ζούγκλας, τα
τέρατα της αποκαλύψεως και γενικώς ό,τι τους κατέβει, για να τα βάλουνε μέσα
στα
κουτιά των απορρυπαντικών, που σημαίνει ότι τα θεωρούσαν διαφήμιση και πόλο
(«π»
έχει μπροστά, εν τάξει;) έλξης αυτά τα ανοσιουργήματα, που μπορεί και να
ήταν
βεβαίως, γιατί πολλοί στολίζανε τα ράφια των σπιτιών τους με δαύτα και τα
ραδιόφωνα, που τότε που δεν είχαμε τηλεόραση, το 'χαμε περί πολλού το
ραδιόφωνο
και σε περίοπτη θέση του σπιτιού και μιλάγαμε και καμιά στάλα μεταξύ μας.
Μυστήριο τραίνο ο άνθρωπος! Μιας και τότε δεν είχαν 'εφευρεθεί' οι
προσκλήσεις
για το θέατρο, ένα κουτί απορρυπαντικό, 4 προσκλήσεις για το τάδε έργο, να
ολόκληρη η οικογένεια να θεατρίζεται στην λαϊκή απογευματινή της Τρίτης κι
αυτά
είναι τα σφάλματα των επιστημόνων, γιατί πώς πας, ρε κύριος, και εφευρίσκεις
απορρυπαντικό σκόνη, αφού δεν έχουν εφευρεθεί οι προσκλήσεις για θέατρο
ακόμη;
Πως να το πουλήσουμε δηλαδή, με έρημες τις αίθουσες των θεάτρων; Στην προ
των
προσκλήσεων εποχή λοιπόν, οι βιομηχανίες απορρυπαντικών τέτοια δίνανε στις
νοικοκυρές με τη σκέψη: «κοίταξε να δεις, φίλε μου, που τα ούφα θα τα
βάλουνε
πάνω στο ράφι», και τα βάζανε, για να μην είναι το ράφι άδειο, αφού δεν
είχαν τι
άλλο να του βάλουν επάνω.
Θα μου πεις τώρα ότι ξεφύγαμε κι εμείς για επιμελητές εκδόσεων κουβεντιάζαμε
κι
έχουμε φτάσει να μιλάμε για τον Ταρζάν και τη Χουχού απ' τ' Αλγέρι, -πλάσμα
κι
αυτό ε; μια ήτανε όλη κι όλη, μία και μοναδική, γιατί έπαθε τέτοιο σοκ ο
θεός
όταν την πρωτόδε, που του 'φυγε το καλούπι απ' τα χέρια, έπεσε κάτω (εκτός
κι αν
ήσαν στην Αυστραλία, όπου κάτι μου λέει ότι τα πράματα πέφτουν κατά πάνω,
αλλά
δεν μπορεί πάλι) κι έσπασε και μείναμε με την μία και μόνη Χουχού απ' τ'
Αλγέρι,
που, αντί να την βάλουμε στο βάζο, μη μας πάθει τίποτα, τη δώσαμε στον
Ποκοπίκο
να γίνουν ζευγάρι και δη ζευγάρι παράνομο, γιατί είχαν προλάβει και το είχαν
φάει τον ιεραπόστολο της ζούγκλας τους, αλλά ο καλός θεός για την καλή τους
πράξη και την εκδούλευση που του κάνανε, (του θεού την κάνανε την
εκδούλευση,
για να καταλαβαινόμαστε, όχι του ιεραπόστολου), παράβλεψε τους τύπους και
ευλόγησε την ένωσή τους και μετά τους πήραν οι νοικοκυράδες και στολίσανε τα
ράφια τους. Σύμφωνοι λοιπόν, το καταλαβαίνω ότι το παρατραβήξαμε το πράμα κι
ίσως ξεχείλωσε κιόλας, αλλά, αφού φτάσαμε ως εδώ, θα σου πω και μια ιστορία,
που
τη θυμήθηκα με τα απορρυπαντικά.
Μάθημα χημείας, που πάντα το σκυλοβαριόμουνα, ήταν κι ο καθηγητής ένας
«ύπνος»
μεγάλος, η φωνή του, εννοώ, ο τρόπος που μίλαγε, σου 'φερνε ύπνο, άσ' τα να
πάνε
στο διάολο τι να λέμε τώρα; κάθε φορά που 'χαμε χημεία, γινόταν μάχη
ολόκληρη
από πριν, με κληρώσεις κι όλα τα επιστημονικά πράματα, για το ποιος θα
μείνει
ξύπνιος, αφού κάποιος έπρεπε να μας ξυπνήσει στο διάλειμμα. Κάποτε που λες,
που
ο κλήρος έπεσε σε μένα, όχι για να φαγωθώ, μην ανησυχείς, δεν τρώγομαι με
τίποτα
εγώ, αλλά για να φυλάξω βάρδια «εγέρσεως», πήρε τ' αυτί μου και για τις
προόδους
της χημείας, που δε φτιάχνανε, λέει, σαπούνια από λάδι πλέον, γιατί το λάδι
είναι ένα χρήσιμο πράμα, που μπορεί να φαγωθεί απ' τον κοσμάκη, όσο μούργα
κι αν
είναι, μπορεί, λέει, να υδρογονωθεί (μας έδειχνε και στον πίνακα, -μου
έδειχνε,
δηλαδή, γιατί η υπνοπαιδεία δεν είχε εφευρεθεί ακόμη και οι άλλοι
κοιμόντουσαν
και με 'χαν αφήσει μόνο μου, να μάχομαι τον Μορφέα,- πού μπαίνουνε τα άτομα
του
υδρογόνου στην αλυσίδα του μορίου του λαδιού και τη σπάνε...) και να γίνει
βρώσιμο κι εγώ αναρωτιόμουνα, γιατί να μπούμε στον κόπο να το υδρογονώσουμε,
αφού είναι ευκολότερο να το πετάξουμε, ή να το κάνουμε σαπούνι και να φάμε
το
καλό κι όχι τη μούργα, γιατί, αν φάμε 'μείς τη μούργα, -έστω και
υδρογονωμένη,-
ανακύπτει το πρόβλημα ποιος θα φάει το καλό, αφού έχει αποδειχτεί ότι φαγάκι
υπάρχει για όλους μας, φτάνει να εκτελέσουμε, εν ψυχρώ και κατόπιν
συνοπτικής
διαδικασίας, τους οικονομολόγους, όλους τους οικονομολόγους, απ' απλό
λογιστή
μέχρι καθηγητή της ΑΣΟΕΕ και βάλε, γιατί αυτοί παίρνουν τις αποφάσεις και
σφάζουνε και πετάνε τις γαλακτοπαραγωγούς αγελάδες, για να μη ρίξει την τιμή
του
γάλακτος η υπερπαραγωγή, καίνε τις πατάτες, γιατί δεν μπορούν να τις
πουλήσουν, -ε, τι να κάνουμε, που η σοδειά βγήκε καλή;- θάβουνε τα
πορτοκάλια, -στην Αργολίδα τουλάχιστον, θάβανε χιλιάδες τόνους κάθε χρόνο,
υποθέτω και σε άλλα μέρη,- καταστρέφουνε το πλεονάζον κρέας και διάφορα
άλλα,
θεάρεστα, λες και χαθήκανε αυτής της γης οι πεινασμένοι, αλλά δεν πειράζει,
ας
ψοφάνε και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες μαυρέντζοι και κιτρινιάρηδες κάθε
χρόνο,
τα κέρδη της Wall Street και του City να 'ναι καλά, σα δε ντρέπονται τα
κτήνη!
Τέτοια μας έλεγε λοιπόν εκείνη την ημέρα που ήμουνα ξύπνιος, -τι μας έλεγε
τις
άλλες μέρες δεν ξέρω, γιατί κοιμόμουνα, δεν φύλαγα κάθε μέρα βάρδια, τι
διάολο;-
τέτοιες απορίες είχα εγώ κι έφτασα κάποτε να δικιμάσω και τις σκόνες
πλυσίματος,
όταν έφυγα απ' το σπίτι και τη θαλπωρή του, όπου η μανούλα μου όλα έτοιμα
μού τα
'χε, και πήγα να μείνω μόνος μου. Τότε, που λες, μου δημιουργήθηκε και μια
αλλεργία βαρβάτη μ' όλ' αυτά τα σκατολοΐδια που βάζουνε μέσα και παραλίγο να
μου
πάρει ο διάολος το κεφάλι, να ησυχάσουμε όλοι.
Μεγάλη υπόθεση, φίλε μου, να 'χεις μάνα νοικοκυρά. Τη θυμάμαι που
παιδευότανε,
μαζί με την κυρά-Λένη, που 'ρχότανε και τη βοήθαγε να τα φέρει βόλτα, που
φτιάχνανε σαπούνι, εκείνες τις πράσινες πλάκες, που 'πρεπε να κάνεις δέηση
στον
Ύψιστο μετ' αρτοκλασίας, για να πιάσει σαπουνάδα και να μπορέσεις να
πλυθείς,
γιατί αν δεν πλυθείς, τι μπήκες να κάνεις στη μπανιέρα; τη σαπουνόπλακα θες
να
μάθεις μπάνιο; ή, απλά, χαλάς το ζεστό νερό, πού ήταν δύσκολο και δυσεύρετο
είδος τότε; από κρύο, δεν μπορώ να πω, είχαμε όσο θες, στο ζεστό ερχόμαστε
λίγο
δύσκολοι.
Βεβαίως, θα μου πεις τώρα ότι καλύτερα να 'χεις νοικοκυρά γυναίκα, γιατί
με τη
μάνα πόσα χρόνια θα ζήσεις; Μεγαλώνουνε γρήγορα, γερνάνε και μας αφήνουνε,
βλέπεις, έχει λήξει και η εγγύηση κι άντε να βρεις άλλη, που να σ' αγαπάει
το
ίδιο. Σκέφτομαι καμιά φορά να της αφιερώσω κανα βιβλίο, αλλά, τι να σου πω,
ρε
φίλε; ακούγεται τόσο γελοίο: Αφιέρωμένο στους αγαπητούς μου γονείς! σου λέει
ο
άλλος καμαρωτός και μου τη βιδώνει άγρια. Τι λες, ρε μάστορα; Τέτοια
συνταρακτικά πράματα; Άσ' το καλύτερα. Αν υπάρχει, όπου υπάρχει, ξέρει
αυτή...
Ξαναγυρνάμε στον γλύπτη τώρα, στον γκαλερίστα και τον επιμελητή γλύψεως.
Μόλις
ετοιμάσει τα έργα ο γλύπτης για την έκθεση και κλείσει την αίθουσα, εν
γνώσει
του ότι θα του φάει το μεδούλι ο αιθουσάρχης, αλλά τι να κάνει; από κάπου
πρέπει
ν' αρχίσει, καταφτάνει ασθμαίνων ο επιμελητής γλύψεως, αν υπήρχε, γιατί δεν
υπάρχει, σούρνοντας και τα εργαλεία της δουλειάς: Σφυριά, καλέμια, μια
βαριοπούλα, μια οξυγονοκόλληση, μια ηλεκτροκόλληση, διάφορες άλλες
κολλήσεις,
ένα σεισμό... τσέπης, για τα μεγάλα κομμάτια, που δε βολεύονται με τη
βαριοπούλα, φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους, ωχ σιγά, αυτό είν' απ'
αλλού, άσ' τους προσκυνημένους στην άκρη, αλλά τη φωτιά και το τσεκούρι
κράτα
τα, καλού-κακού, γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι δυσκολίες μπορεί να
παρουσιαστούνε κατά την εκτέλεση της εργασίας, κι αρχίζει το ράβε-ξήλωνε,
δουλεία να μη σου λείπει. Δε γίνονται αυτά τα πράματα, θα μου πεις τώρα.
Ασφαλώς
και δε γίνονται. Με τους γλύπτες δε γίνονται, με τους ζωγράφους δε γίνονται,
μια
φορά έγινε από 'να βλάχο, «ρε, ξυπόλυτο τον έφτιαξες το Χριστό;» του λέει.
Του '
χε παραγγείλει του ζωγράφου να του φτιάξει μια εικόνα με το Χριστό, καλή
ώρα,
σαν το φίλο μου τον Νόνη, που πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις, όλο σε κάτι
εκκλησίες είναι και ζωγραφίζει αγίους (κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτό,
άλφα
πράμα οι εικόνες κι οι τοιχογραφίες του). Είχε πουλήσει και τα πρόβατα ο
βλαχος,
κουδούναγε η τσέπη, «βάλ' του κόκκινα τσαρούχια» διατάζει. Τι να κάνει ο
(πεινασμένος) ζωγράφος, του τα 'βαλε, αλλά δεν το άντεξε κι έγραψ' από κάτω:
"Θέλοντας ο βλάχος, μη θέλοντας ο ζωγράφος, φόρεσες, Χριστέ μου, κόκκινα
τσαρούχια" Αυτά! Μια φορά ήτανε όλη κι όλη. Στους συγγραφείς γίνεται
συνέχεια.
Έλα 'δώ, χρυσάφι μου, να του πεις. Δεν τα γράφω καλά; Νομίζεις ότι μπορείς
να τα
γράψεις καλύτερα; Ε, γράφ' τα! Αποκλειστικότητα τα 'χω πάρει;
Ελπίζω να καταλάβατε τώρα γιατί είμαι αντίθετος στο μοντάζ. Τα παραπάνω τα
είχα
γράψει σαν «Συμβουλές προς υποψήφιο συγγραφέα», 400τόσες σελίδες πράμα
βγήκε, ο
θεός να σε φυλάει, δηλαδή. Κι αν μου πείτε ότι μακρύ βγήκε αυτό το e-mail
στη
λίστα, θα σας απαντήσω ότι εσείς θέλετε να γράψετε ολόκληρο βιβλίο, ένα
e-mail
δυο σελίδες αναφοράς σας μάρανε;
Συνεχίστε και καλή σας δύναμη. Πώς; Πού είναι το ανέκδοτο; Καλά, θα σας πω
μια
ιστορία.
Σ' ένα πάρτι μια φορά, όχι σαν εκείνο με την παρτούζα που περιέγραψε ο
Άγγελος
Κυρίτσης, αλλά του 'φερνε ελαφρώς, ακούστηκε μια φωνή από μια φίλη:
- Το πάρτι σας κατάντησε πρόστυχο! Δώστε μου την κυλότα μου να φύγω!
Αυτά...
--
Η Έβελυν (το ρομπότ της λίστας) γράφει :
Είχαμε μία υπέροχη στοματική επαφή. Εγώ της ζήτησα
να κάνουμε έρωτα κι αυτή μου απάντησε όχι.
...Woody Allen
________________________________________________________________________
Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
Newsgroup (Read-Only) news://news/grk.jokes
Πληροφορίες --> https://anekdota.duckdns.org/
________________________________________________________________________
--
Η Έβελυν (το ρομπότ της λίστας) γράφει :
Υπόδικας = υποδιοικητής
Το Λεξικό του Φαντάρου
________________________________________________________________________
Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
Newsgroup (Read-Only) news://news/grk.jokes
Πληροφορίες --> https://anekdota.duckdns.org/
________________________________________________________________________
- Επόμενο μήνυμα: Scriptorium: "ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ, κατά το Μυθιστόρημα των Τεσσάρων :)"
- Προηγούμενο μήνυμα: Γόρτυς: "Re: Ανέκδοτο και πρόταση"
- Σαν απάντηση στο: Panagiotis Perrakis: "Ιστορίες για αγρίους!"
- Επόμενο στο thread: Sotiris Makrygiannis: "RE: RE: Ιστορίες για αγρίους!"
- Πιθανή απάντηση: Sotiris Makrygiannis: "RE: RE: Ιστορίες για αγρίους!"
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]