(nil): Iakovidis Alex (iakovidisalex(@)hol.gr)
Ημερομηνία: Δευ 13 Ιαν 2003 - 14:23:09 EET

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Και συ ρε Έβελυν από που τα ξέρεις ολά αυτά ;
Πήρε κανένας μπαμπάς το laptop της δουλειάς του σε οικογενειακή ταβέρνα ;

> Το να πηγαίνεις σε ταβέρνα δείχνει, τουλάχιστον εμπειρικά, ότι αρχίζεις να
> γερνάς. Προσοχή, δε μιλάμε για μεζεδοπωλεία, ουζερί, παρακμιακά κουτούκια,
> πατσατζίδικα, χλιδάτα εστιατόρια που προηγούνται νύχτας γεμάτη πάθους με
> την υποψήφια γκόμενα. Μιλάμε ξεκάθαρα για οικογενειακές ταβέρνες, με
> μωσαϊκό στο πάτωμα, καρώ τραπεζομάντηλα, τασάκια "ούζο 12" και δε
> συμμαζεύεται. Και δε μιλάμε επίσης για καταστάσεις διακοπών, εκδρομής,
> φοίτησης σε ξένη πόλη, ανικανότητας μαγειρέματος και άλλες ανάλογες οι
> οποίες καθιστούν την έξοδο για φαγητό ως υποχρεωτικό μέσο για να
> αποφευχθεί η ψωμόλυσσα. Αναφέρομαι αποκλειστικά σε περιπτώσεις που η
> επίσκεψη σε ταβέρνα αποτελεί την κύρια βραδυνή έξοδο.
>
> Δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με την αισθητική των ανωτέρω μαγαζιών η
> οποία, αν και μικροαστικής φύσεως, βοηθάει στο να διατηρούνται κάποιες
> παραδόσεις. Αλλά παρόλα αυτά δε μπορώ να μη θεωρήσω ότι είναι μέσο
> παρακμής.
>
> Η παρακμή φυσικά και δε βρίσκεται στο μαγαζί, στο μαγαζάτορα, στους
> σερβιτόρους, στις τουαλέτες (αν και έχω αρκετά παραπληγικά παραδείγματα να
> αναφέρω). Ούτε στους ανθρώπους που τα επισκέπτονται. Το όλο ευτελές για το
> ανθρώπινο είδος σκηνικό γίνεται φανερό αν καθίσουμε κι εμείς οι ίδιοι σε
> κάποιο τραπέζι, οποιοδήποτε, αρκεί να περιλαμβάνει μια τουλάχιστον
> οικογένεια. Γιατί η ταβέρνα δεν είναι απλά ένα μέρος στο οποίο μπορούμε να
> φάμε όταν βαριόμαστε να μαγειρέψουμε ή όταν μαγειρεύουμε απαίσια, είναι
> μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα
> ακούσουμε ένα ή περισσότερα από τα εξής:
>
>
>
> 1. Μανάδες να αγωνιούν για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών τους: Κωστάκη
> φάε τη μπριζόλα σου παιδί μου, θα κρυώσει.
> 2. Πατεράδες να διατυπώνουν δόγματα και αξιώματα γεμάτοι περηφάνια: Το
> καλό το μαγαζί από το ψωμί φαίνεται.
> 3. Γονείς να αποφασίζουν ότι η ώρα του φαγητού είναι η καλύτερη για να
> μάθουν στα βλαστάρια τους τρόπους: Πρόσεχε παιδί μου, μη σκίζεις το
> τραπεζομάντηλο!
> 4. Υπαρξιακά ερωτήματα να πλανώνται στην ατμόσφαιρα: Να πιούμε κόκκινο
> κρασί ή λευκό;
> 5. Η ανθρωπιά και η ανταπόκριση στις ανάγκες των συνανθρώπων είναι
> παραπάνω από εμφανείς: Πιάσε μου ένα μαχαίρι, σε παρακαλώ.
> 6. Η ανταλλαγή εμπειριών μεταξύ φίλων είναι ιδιαίτερα έκδηλη σε
> παρεϊστικα γεύματα: Είχα πάει προχθές σε μια άλλη ταβέρνα στο Παγκράτι,
> που είχε μια σκορδαλιά απίστευτη...
> 7. Φυσικά συναντάμε το βιβλικό φίδι και τους πειρασμούς του σε νέες
> παραλλαγές: Να βάλω λίγο κρασί ακόμα;
> 8. Καλλιεργούνται ηθικές αξίες όπως ο αλτρουϊσμός: Μη ντρέπεσαι, πάρε
> από τη δική μου μερίδα, δε θα τα φάω όλα.
>
>
>
> Η αίσθηση του πολέμου των πηρουνιών είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Δεκάδες
> πηρούνια, κουτάλια και μαχαίρια περνούν μπροστά από τα μάτια σου ανά
> δευτερόλεπτο, τα οποία κάνουν επιδρομές στο τζατζίκι και στη σαλάτα. Πέρα
> από το γεγονός ότι δεν προλαβαίνεις να φας τίποτα αν θέλεις να το παίξεις
> ευγενικός και να μην πέσεις με τα μούτρα στο φαϊ δείχνοντας την καταγωγή
> σου, γίνεσαι μάρτυρας του γνωστού και μη εξαιρεταίου "ο θάνατός σου η ζωή
> μου". Η φάση είναι ότι ενώ όλοι πέφτουν σαν τα ζώα πάνω στη φέτα και την
> έχουν σχεδόν εξαφανίσει μέσα σε ένα λεπτό το πολύ, όταν μείνει ένα μόνο
> κομματάκι όλοι κάνουν τους αδιάφορους και επιδεικνύοντας το savoir vivre
> τους και στρέφονται προς κάποιο άλλο έδεσμα. Γιατί το να πάρεις το
> τελευταίο κομμάτι είναι γαϊδουριά, ενώ δεν είναι να έχεις πάρει όλα τα
> υπόλοιπα. Το καλύτερο είναι όταν από το ελάχιστο της φέτας που έχει μείνει
> τρώει κάποιος το μισό, μετά κάποιος άλλος το μισό του μισού, μετά ένας
> τρίτος το μισό από τα ψίχουλα, κλπ. Γελοίο.
>
> Το καλό με τις ταβέρνες είναι ότι δεν υπάρχει αμηχανία, γιατί δεν υπάρχει
> σιωπή. Εκεί που η προηγούμενη συζήτηση έχει σταματήσει και όλοι μένουν
> αμίλητοι και φοβισμένοι ότι η βραδιά θα συνεχιστεί στη μούγκα, τότε όλο
> και κάποιος θα πεταχτεί λέγοντας "Να παραγγείλουμε μια πατάτες ακόμα;".
> Μετά τα πράγματα είναι φαύλος κύκλος και η ζωντάνια επανέρχεται στην
> παρέα: "Κάντες τρεις ρε Τάσο", "Ναι, καλύτερα, γιατί η μερίδα μου με το
> χοιρινό δεν έχει πολλές", "Τους αλήτες, δέκα ευρώ η μερίδα και οι πατάτες
> είναι για δείγμα", "Έλα, πάρε από μένα", "Μην στις στερήσω θεία,
> ευχαριστώ".
>
> Φυσικά δε χρειάζεται να αναφέρω ότι όλοι μιλούν με γεμάτο το στόμα και
> πέρα από το ότι δεν είναι και ότι πιο αισθητικό να βλέπεις τον άλλο να
> εκσφενδονίζει κομμάτια κιμά προς όλες τις κατευθύνσεις καθώς κάνει
> προσπάθεια πάνω από τις δυνάμεις του να μιλήσει, αδυνατείς να καταλάβεις
> τι σου λέει κι όλας. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δε μπορείς να του ζητήσεις
> για να επαναλάβει, φοβούμενος ότι το επόμενο κομματάκι κιμά θα πέσει πάνω
> στο μάτι σου.
>
>
>
> Το καλό είναι βέβαια στο τέλος που έρχεται ο λογαριασμός. Όταν είναι φίλοι
> ειδικά:
>
>
>
> -Βάλε μέσα το πορτοφόλι σου Γιώργο, κερνάω εγώ σήμερα.
>
> -Ούτε που να το σκέφτεσαι Κώστα, σήμερα είναι δικά μου.
>
> -Όχι, δεν το επιτρέπω, δεν υπάρχει περίπτωση σου λέω.
>
> -Έλα ρε, μην τσακωθούμε τώρα για βλακείες, σου λέω εγώ θα πληρώσω
>
> -(σηκώνεται όρθιος)Δεν υπάρχει περίπτωση, το γουρουνόπουλο την προηγούμενη
> εβδομάδα δε μ' άφησες να το πληρώσω, δε θα σου γίνει κι απόψε.
>
> -(σηκώνεται κι αυτός όρθιος και του πιάνει τα χέρια)Τι δε σ' άφησα ρε
> γύφτο, αφού δεν είχες λεφτά!
>
> -Τολμάς να με προσβάλεις μπροστά στην οικογένειά μου; Με λες και τζαμπατζή
> τώρα;
>
> -Γιατί, ψέματα είναι;
>
> -ΠΑΦ!
>
> -ΑΟΥΤΣ!
>
> (Εδώ επεμβαίνουν οι γυναίκες τους, τους χωρίζουν και πληρώνει ένας τρίτος,
> συνήθως ο θείος από το Αμέρικα. Οι δυο πρώην κολλητοί έχουν κάτσει σε
> αντικρυνές γωνίες και λένε "θα τον σκίσω τον πούστη" σε διάφορες
> παραλλαγές. Το υπόλοιπο μαγαζί τους κοιτάει, όλοι λένε "τι βάνδαλοι", αλλά
> δεν έχει έρθει ακόμα η σειρά τους να πληρώσουν)

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
Πραγματικότητα, επίσης γνωστή και ως "αυτό το μεγάλο δωμάτιο με το ταβάνι που
άλλες φορές είναι μπλε και άλλες φορές μαύρο με μικρά φωτάκια".
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Scriptorium: "2 μέτρια . . ."
• Προηγούμενο μήνυμα: Έβελυν: "Το μυστικό όπλο των Σοβιετικών υποβρυχίων"
• Σαν απάντηση στο: Έβελυν: "Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΤΑΒΕΡΝΑΣ"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]