(nil): Nikos Tsekhs (ntsek(@)freemail.gr)
Ημερομηνία: Πεμ 20 Φεβ 2003 - 12:37:31 EET

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Το αεροπλάνο άγγιξε απότομα τον διάδρομο προσγείωσης. "Επιτέλους θα γα-"
ξεκίνησε και σταμάτησε μια σκέψη. Δεν ήταν σωστό. Δεν θά πρεπε να ήταν
αυτή η πρώτη σκέψη μετά από ένα χρόνο στο εξωτερικό, ένα χρόνο σκληρής
καθημερινής δουλειάς και μιας προσωπικής ζωής που συνήθιζε να κοιτάζει τον
κόσμο από τον πάτο ενός σκοτεινού πηγαδιού, ένα χρόνο που η μοναδική
διασκέδαση ήταν η περιστασιακή σαββατιάτικη κατανάλωση ναρκωτικών μέχρι
εξαϋλωσης με τους υπόλοιπους εργάτες, ένα χρόνο... "-μήσω!" άφησε την
σκέψη να ολοκληρώσει. Ολοκληρώσει. Να μια λέξη που ξαφνικά ανήκε σε μια
κατηγορία υπονοούμενων. ...

Οι πρώτες μέρες είχαν μια υγρή και θολή ποιότητα. Το ίδιο και οι επόμενες.
"Πότε θα γα-" άφησε λίγο την πρόταση να σκοντάψει στα απομεινάρια της
ηθικής του, "-μήσω;". "Eπιτέλους;" πρόσθεσε παραπονιάρικα μετά από μια
μικρή παύση.

Είχαν ήδη περάσει τρεις βδομάδες από τότε που το γαμ- καταραμένο αεροπλάνο
τον έφερε πίσω στην Πατρίδα, την Γη Της Επαγγελίας. Την Γη Της Συνεύρεσης
του ανθρώπου με το Θείο. Το Θείο... Μια φρικτή εικόνα πέρασε από το μυαλό
του. "Δεν σκέφτομαι καθαρά" συλλογίστηκε. Όχι, σίγουρα δε σκέφτομαι
καθαρά. Είναι δύσκολο να σκεφτείς καθαρά, όταν τα γυμνά κορμιά που έχουν
κάνει κατάληψη στο μυαλό σου σε διάφορες στάσεις, με δυσκολία άφηναν χώρο
για πρακτικά θέματα. Ακόμα κι η αναπνοή έπρεπε να παλέψει με μια λεσβιακή
φαντασίωση για να κάνει σωστά τη δουλειά της.

Αισθανόταν σαν μια βραδυφλεγή βόμβα σπέρματος. Και το φυτήλι πλησίαζε
επικίνδυνα μέρα με τη μέρα στο σημείο χωρίς επιστροφή.
Γενικά ήταν εμφανίσημος, καμιά εμφανή αναπηρία, σχετικά κοινωνικός, με
αρκετά λεφτά, τα οποία τις τελευταίες μέρες σπαταλούσε κερνώντας αμέτρητα
ποτά σε κάθε θηλυκό που πληρούσε τις προδιαγραφές για γαμ- μια νύχτα, όχι,
λίγες ώρες, όχι, μια ώρα, όχι, ένα γρήγορο στις τουαλέτες, ναι -για αρχή.
Αρτιμελής -σίγουρα- και... και... ναι... αυτή βασικά ήταν η μοναδική
προδιαγραφή. Τα υπόλοιπα ήταν γαρνιτούρες. Αλλά οι γαμιό- καταραμένες
είχαν αναπτύξει μια αντοχή στο αλκοόλ που ξεπερνούσε την δικιά του. Το
τίμημα της μακρόχρονης αποχής από κάθε είδους αλκοολούχο ποτό. Εκτός
αυτού, ακόμα και οι λίγες περιπτώσεις που έδειχναν μια αμυδρή υπόσχεση...
συνεύρεσης, τελικά τον είχαν παρατήσει ημιλυπόθυμο στη μπάρα και άρπαζαν
τον πρώτο τυχαίο για ένα γρήγορο... "Πουτ-"

Αμα πιάσει η μαλακία, τύφλα να χει το γαμήσι. Ποιός αξιολύπητος μπάσταρδος
το είχε σκεφτεί αυτό; Το γύρισε λίγο στο μυαλό του και αποφάσισε να μην
δώσει απάντηση. Έτσι κι αλλιώς, το μέλος του σώματός του που λάμβανε μέρος
στην διαδικασία -όχι αυτό με τα δάχτυλα- αρνούταν πεισματικά να υποκύψει
σε άυλα υποκατάστατα.

Οι πρώην; Έτσι, ένα στα γρήγορα, for old times sake; Δεν θα ήταν άσχημη
ιδέα αν στην πρώτη προσπάθεια δεν έπεφτε πάνω στο "Τι έγινε Κωστάκη,
αγαμίες;" Χα-χα, χα...χα... Ένα παγωμένο χέρι άρχισε να κάνει μαλάξεις
στην καρδιά του. Όχι, οι πρώην αποκλείονταν με κάθε κόστος.
Το θέμα του πληρωμένου έρωτα είχε από χρόνια -μετά από μια ατυχή
προσπάθεια που περιλάμβανε έναν σεξομανή σε βαθμό κακουργήματος φίλο του
και μια εγχειρισμένη, όπως προέκυψε, τραβεστί που δεν είχε αποβάλει
τελείως ορισμένες καθαρά ανδρικές συνήθειες- να τον απασχολήσει και τα
τελευταία ρινίσματα αξιοπρέπειας αποδείχθηκε ότι δεν θα έκαναν τελικά τα
στραβά μάτια σε μια τέτοια περίπτωση. Αν και από καθαρά πρακτικής άποψης,
αν αναλογιστείς τα κερασμένα ποτά...

Τις νύχτες συνέχιζε να περιφέρεται στα διάφορα κλαμπ, ένας βρυκόλακας του
σεξ σε έναν κόσμο γεμάτο σκόρδα, σταυρούς και αγιασμένο νερό -ή μπύρα στην
περίπτωσή του.

Από ένα σημείο και μετά -το σημείο λίγο πριν αποδεχθείς μια ζωή που
περιλάμβανε καντήλια, ράσα και αφιέρωση σε μια μάλλον παρανοϊκή θεότητα-
το μόνο που τον κινούσε στις αδιόρατες ράγες που ένωναν τα διάφορα πιθανά
σημεία... συνεύρεσης ήταν η συνήθεια.

Σχεδόν μπορούσε να ακούσει τις προτάσεις που σιωπηλά φαινόντουσαν να
συμπληρώνουν κάθε προσπάθεια επικοινωνίας με το Άλλο Φύλλο.
"Γεια, έρχεσαι συχνά εδώ;" Έχεις ένα κώλο...
"Πώς σε λένε;" Πάμε για ένα γρήγορο;
"Σε ποιό εξάμηνο είσαι;" Καμμιά πίπα;
"Να σε κεράσω ένα ποτό" Και μετά να πάμε να βγάλουμε τα μάτια μας στο
ξενοδοχείο;
"Ναι, ωραία ιδέα!"
Αυτό δεν το είπα εγώ.

Ήταν ήδη δύσκολο για το μυαλό του να δουλέψει ξενέρωτο στο ρελαντί, πόσο
μάλλον να βάλει όπισθεν γλιστρώντας σε ωκεανούς αλκοόλ.
"Δεν...δεν...δεν σε άκουσα. Καλά."
"Ναι, είπα. Ένα ποτάκι και την κάνουμε. Έχει ένα ξενοδοχείο στην Ζωοδόχου
Πηγής σχετικά καθαρό."
Διάφορα σημεία στο μυαλό του φώναζαν σε διάφορα άλλα σημεία να έρθουν να
το δουν αυτό γρήγορα! Και να κεράσουν κάτι εκείνο το σημείο που είπε την
φράση με το ξενοδοχείο.
Στον δρόμο, εκτός από κάνα-δυο πνιχτά γελάκια που του ξέφυγαν, κατάφερε με
αξιοθαύμαστη αυτοσυγκέντρωση και επιδεξιότητα να δείχνει λιγότερο λιγούρης
από όσο αισθανόταν.

Με μια μικρή δόση ανησυχίας την είδε να βγάζει το κινητό της και να
σχηματίζει έναν αριθμό.
"Σε πειράζει να φωνάξω και μια φίλη; Είναι ομορφούλα, θα σου αρέσει."
Κάντε το διπλό το κέρασμα και μια μεγάλη τιμητική άδεια, και πρώτη θέση
στα ναρκωτικά!
Αισθανόταν έναν τεράστιο συνωστισμό πίσω από τα μάτια του, ενώ ένα σωρό
πρόστυχες κραυγές από τα βάθη του μυαλού του διέκοπταν κάθε προσπάθεια
λογικής σκέψης.
"Μμμναι, γιαααατί όχι;" κατάφερε να πει, καταβάλωντας τεράστια προσπάθεια
να μην λερώσει τα εσώρουχά του, το δρόμο, τους τοίχους και την ευρύτερη
περιοχή Νεάπολης.

Το τζίνι της αιθυλικής αλκοόλης του είχε χαμογελάσει.
Ξεχασμένα και παρατημένα, διάφορα όργανα -ένα συγκεκριμένο δηλαδή- άρχισαν
να ξυπνάν από το λήθαργο και να χασμιουριούνται και να τεντώνονται
χαμογελώντας στους γείτονες. Τι υπέροχα μοναδική είναι η κάθε μέρα! Πόσο
γλυκιά είναι η ζωή! Πω-πω, στριμωγμένα δεν είναι εδώ μέσα;
Πήραν το κλειδί και ανέβηκαν χωρίς χρονοτριβές στο δωμάτιο.
Μέσα, η μοναδική παραφωνία ήταν η ύπαρξη μιας Βίβλου, απειλητικά
παρατημένης πάνω στο κομοδίνο. Την έπιασε με αηδία σαν να ταν κάποιο
περιστέρι σε προχωρημένη κατάσταση αποσύνθεσης και την κλείδωσε στην
ντουλάπα. Ράσα ε; Χα!

Πέντε λεπτά αργότερα εμφανίστηκε η φίλη της. Ήταν τουλάχιστον το ίδιο
όμορφη με την πρώτη και τον κοίταξε με ένα ανάμικτο βλέμμα λαιμαργίας και
αθωότητας που, κάτω από άλλες συνθήκες, θα τον έκανε να την βιάσει και να
πετάξει το πτώμα στον φωταγωγό.
Ήταν πλεον ώρα για τα ναρκωτικά ασφαλείας. Έβγαλε επιδεικτικά το 1 g.
κόκας που φύλαγε για κάθε περίπτωση και άρχισε να το σπάει και να το
μοιράζει σε γραμμές.
"Λίγες βιταμίνες για το δρόμο" αναφώνησε με κάτι που θα ήθελε να μοιάζει
με σούπερ-κουλ φωνή ραδιοφωνικού dj αν έβγαζες το τρέμουλο και την βαριά
ανάσα

"ΤΙ...; ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ....;" άκουσε να του αντιγυρίζουν δυο έντρομες φωνές.
Συναγερμός! "Δεν θα το λεγα...." ψέλισε σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να
διαγράψει τα τελευταία δύο λεπτά. "Ας το δούμε σαν μια ενισχυμένη δόση Red
Bull" με ένα αόρατο ερωτηματικό να προσπαθεί να πει πως "Όχι, μα τι λέτε,
η κόκα ναρκωτικό;" και την λέξη ΣΚΑΤΑ να αναβοσβήνει κατακόκκινη μπροστά
στα μάτια του.
Είχαν αρχίσει να βγάζουν τα ρούχα τους αλλά το αόρατο χέρι της μοίρας είχε
ήδη πατήσει το rewind.
"Είσαι μεγάλος μαλάκας! Νόμιζες πως θα μας έριχνες με την κόκα; Ε;
Μαλάκα..."
Τουλάχιστον το θέμα του ριξίματος νόμιζε ότι είχε τακτοποιηθεί! Δεν ήταν
δυνατό!

Κι όμως συνέβαινε.
Καθόταν γυμνός, σε ένα δωμάτιο με δύο γυναίκες και ένα πουλί που τον
κοίταζε με ανοιχτό το στόμα και ξαφνικά ο κόσμος δεν ήταν πια το ίδιο
αξιαγάπητο και ζεστό μέρος που ήταν πέντε λεπτά πριν...
Έφυγαν και τον άφησαν με μια στύση ικανή να πνίξει τον κόσμο και να τον
απαλλάξει από τον πόνο και την αδικία -και την κόκα όμορφα χωρισμένη σε
τρεις παχιές και μακριές γραμμές.

Αργά και μεθοδικά ρούφηξε την κόκα, έβαλε τα ρούχα του, σηκώθηκε, άνοιξε
την ντουλάπα και άρχισε να κοιτάει το τυπωμένο παραλήρημα που -θα
ορκιζόταν- του χαμογελούσε με μάτια που γυάλιζαν και στόμα αφρισμένο από
τα σάλια. Παρανοϊκή θεότητα ε; Ε;

Αρχαίες εγγραφές από τα μαθητικά του χρόνια τον πληροφόρησαν πως είχε ήδη
εξασφαλίσει μια περίοπτη θέση στην κόλαση, οπότε, από τεχνικής άποψης, το
θέμα της ψυχής του ήταν ήδη τακτοποιημένο και να μην το σκέφτεται.
Αυτόματα, άπλωσε το χέρι του, άρπαξε το βιβλίο και το εκσφενδόνισε με
μίσος και αηδία έξω από το παράθυρο.

Άρχισε να κόβει βόλτες στο δωμάτιο προσπαθώντας να μη σκέφτεται καμένες
και παλουκωμένες γυμνές παρθένες όταν ακούστηκαν χτυπήματα στην πόρτα που
δήλωναν ότι αυτός που χτυπούσε θα προτιμούσε να το κάνει στο κεφάλι του.
Με τα πόδια. Και κανένα λοστό αν βρισκόταν πρόχειρος.
Άνοιξε την πόρτα για να ανακαλύψει έκπληκτος μια γυναίκα αστυνομικό με την
Βίβλο στο ένα χέρι και το υπηρεσιακό περίστροφο στο άλλο.
Κάθε πόρος, κάθε τρίχα, κάθε απομεινάρι λογικής και σύσωμο το κεντρικό
νευρικό σύστημα αποφάσισαν ταυτόχρονα ότι ήταν καιρός πλέον να αναλάβουν
τον έλεγχο, παραμερίζοντας το προβληματικό εγώ του ιδιοκτήτη τους.
Ηταν η ώρα της εκδίκησης. Για τις χυλόπιτες, την αγαμία, το new age, τους
μπάτσους γενικά, την αγαμία ειδικά, και την αγαμία ξανά σε περίπτωση που
δεν το κατάλαβε...

Σε απόσταση βολής από το επικείμενο ψυχωτικό επεισόδιο και με την κόκα να
τροφοδοτεί τον θυμό του της άρπαξε με μια κίνηση τα μιασμένα αντικείμενα
και τα πέταξε μακρυά.
Τραβώντας την απ το πουκάμισο, την πέταξε στο κρεβάτι και κλείδωσε την
πόρτα. Αργά, την πλησίασε, της πέρασε τις χειροπέδες της γύρω από τους
καρπούς και την έδεσε στο κρεβάτι. Το όργανο παραλυμένο από τον τρόμο τον
κοίταζε με αγνή και γνήσια φρίκη.
Χαμογελώντας και εστιάζωντας το βλέμα του κάπου βαθειά μέσα στο υπέδαφος
του εγκεφάλου της, την χάιδεψε στο κεφάλι.
"Θα σε γαμήσω" της είπε και δεν ήταν απειλή. Ήταν γεγονός...

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
Carpe Diem.  Quam minimun credula postero
’δραξε τη μέρα. Δώσε λίγη "βάση" στα μελλούμενα -Οράτιος (ΜΕΚ)
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Έβελυν: "Χονγκ Κονγκ: παλεύοντας την πνευμονία έχασε τη μάχη από το ξύδι"
• Προηγούμενο μήνυμα: Νότης Παπαδουλάκης: "1 αθιβολή & 2 ανέκδοτα"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]