(nil): Nikos Tsekhs (ntsek(@)freemail.gr)
Ημερομηνία: Τρι 03 Φεβ 2004 - 16:49:23 EET

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Bethke Bruce
Cyberpunk (1983)
Αποκλειστική μετάφραση και για το alternative factor: Κωνσταντίνος
Διακουμάκος, 2000

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον/ην πρώτο/η έλληνα/ίδα Mickey ή Rayno ή Lisa
ή Georgie -δεν έχει σημασία το όνομα ή το φύλο- που όταν κάποτε ζητούσε
να αγοράσει modem παραπέμπονταν από ορισμένους στα πλησιέστερα
super-markets & με συνοδεία ένα σωρό ειρωνικά χαμόγελα. Αν και ποτέ δεν
συνήθισε το caffix και κανένα από όλα εκείνα τα de-something-ix
(ξέ-κάτι-ix ) προϊόντα και καταστάσεις, παρόλα αυτά για κάποιους το
username του/της θύμιζε (και ακόμα θυμίζει) γαλατική εκδοχή κάποιας από
τις θεότητες του αρχαίου ελληνικού Δωδεκάθεου (ανάλογα με το mood και τη
hackιά της ημέρας) που σίγουρα δεν υπήρξαν ποτέ ξε-νέρωτες.

Ο υπνάκος που είχα πάρει πρόχειρα μέσα στον υπνόσακο μου ξεκουμπίστηκε
στις 7 και αμέσως άνοιξα τον προσωπικό μου υπολογιστή και μπήκα online.
Μέχρι εκεί όμως, γιατί γρήγορα μπούταρα και έλαβα στην οθόνη:

CRACKERS/BUDDYBOO/8ER

Έκανα shut down γρήγορα. Γαμώτο! Ως συνήθως ο Rayno ήταν online νωρίτερα
από εμένα και το μήνυμα σήμαινε ότι κάποιος άλλος είχε καταφέρει να
διεισδύσει στο Net μας με συνέπεια να υπάρχει πρόβλημα στο φορτίο του
διαύλου! Σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω εκείνη τη
στιγμή γι' αυτό και τράβηξα νευρικά το φερμουάρ της μονοκόμματης φόρμας
μου, χτένισα βιαστικά τα μαλλιά μου και κατέβηκα στο κάτω πάτωμα.

Η μαμά κι ο μπαμπάς έπαιρναν το πρωινό τους όταν «γλίστρησα» με τρόπο
στην κουζίνα. «Καλημέρα Mickey!» είπε η μαμά χαμογελώντας. «Ήσουν
ξύπνιος έως τόσο αργά χτες το βράδυ που πίστεψα ότι σήμερα δεν θα σε
έβλεπα παρά μόνο λίγο πριν την ώρα για να προλάβεις το λεωφορείο σου».

«Είχα δύσκολο κώδικα να σπάσω» απάντησα κοφτά.

«Εντάξει, τώρα όμως μπορείς να κάτσεις και να έχεις ένα ικανοποιητικό
πρωινό» είπε και γύρισε προς τη μεριά του φούρνου μικροκυμάτων για να
βγάλει μερικά Sara Lee, τα οποία και τοποθέτησε απότομα πάνω στο τραπέζι.

«Εάν έκανες τις εργασίες σου για το σχολείο όταν υποτίθεται ότι θα
έπρεπε να τις είχες κάνει, τότε δεν θα ήσουν αναγκασμένος να ξενυχτάς
τις νύχτες», γρύλισε ο μπαμπάς πίσω από το caffix και το φύλλο του fax.
Έβαλα πρόχειρα κι αμήχανα λίγο χυμό σε ένα ποτήρι, το κατάπια βιαστικά,
μπούκωσα το στόμα με Sara Lee και σηκώθηκα να φύγω.

«Μα τι κάνεις εκεί;», ρώτησε η μαμά. «Αυτό είναι όλο κι όλο το πρωινό
που θα φας;».

«Δεν έχω χρόνο» απάντησα. «Σήμερα πρέπει να πάω νωρίς στο σχολείο για να
δω αν ο κώδικας τσεκάρει». Ο μπαμπάς μούγκρισε πάλι κάτι ακατανόητο και
η μαμά μίλησε για να τον ησυχάσει. Δεν άκουσα ούτε έδωσα και μεγάλη
σημασία στο γεγονός αφού ήμουν ήδη έξω από την πόρτα.

Πήρα το αστικό για το σχολείο σε περίπτωση που εκείνοι με
παρακολουθούσαν. Δύο τετράγωνα παρακάτω κατέβηκα και πήρα το αστικό προς
την αντίθετη κατεύθυνση. Μετά από μια σειρά μετεπιβιβάσεων κι όντας σε
πραγματική έξαψη κινήθηκα βιαστικά και μπήκα απότομα στο Buddy's
All-Night Burgers. O Rayno ήταν ήδη εκεί στο γνωστό τραπέζι του fast
food ατενίζοντας με θυμό το caffix που είχε παραγγείλει. Το ρολόι
έδειχνε ήδη 7:55 και είχα φτάσει νωρίτερα από τον George και την Lisa.

«Τι τρέχει online;»ρώτησα καθώς πηδούσα πάνω στη θέση μου απέναντι από
τον Rayno. Εκείνος μόλις κατάφερε να μου ρίξει ένα βλέμμα μέσα από τα
φρύδια του και κατάλαβα αμέσως τι συνέβαινε χωρίς να επιχειρήσω να
επαναλάβω την ερώτηση μου.

Στις οκτώ έφθασε η Lisa. Η Lisa είναι η κοπελιά του Rayno ή τουλάχιστον
ελπίζει ότι αυτό είναι. Μπορώ όμως να καταλάβω το γιατί: Ο Rayno είναι
17 χρονών -δύο χρόνια μεγαλύτερος από εμάς τους άλλους- ντύνεται με
αστραφτερά πλαστικά και τα μαλλιά του έχουν ένα σφηνοειδές σχήμα (ο
μπαμπάς έφτυσε chips όταν είπα ότι ήθελα να κόψω τα μαλλιά μου όμοια με
εκείνα του Rayno) και είναι τόσο κουλάτος που ούτε καν θα την άγγιζε
ποτέ, παρόλο που εκείνη θα μπορούσε ακόμη και να τον ικετεύσει για κάτι
τέτοιο. Η Lisa κάθισε απότομα δίπλα του αλλά εκείνος ούτε που
καταδέχτηκε να της ρίξει έστω και μια λοξή ματιά.

Ο Georgie δεν είχε έρθει ούτε στις 8:05. Ο Rayno κοίταξε κοφτά και πάλι
το ρολόι του κι επιτέλους έριξε μια ματιά πάνω από το caffix του. «Ο
compiler έσπασε» είπε. Η Lisa κι εγώ βρίσαμε. Είχαμε δουλέψει τόσο
σκληρά κι οι δυο μας για να φτιάξουμε το δικό μας μικρό κώδικα και να
κρατήσουμε το Net μας αυστηρά ιδιωτικό. Οι γέροι μας θα μας είχαν πάρει
με βρεγμένες σανίδες αν ποτέ μάθαιναν για το τι σχεδιάζαμε να κάνουμε.
Και τώρα κάποιος είχε σπάσει τον κώδικα μας.

«Ο γέρος του Georgie;» ρώτησα.

«Έτσι δείχνει». Έβρισα ξανά. Ήταν ο Georgie κι εγώ που είχαμε ξεκινήσει
το Net συνδέοντας τους υπολογιστές μας με κάποια tools που είχαμε
αποθηκεύσει στο σύστημα του γέρου του. Αν και ο μπαμπάς μου δεν θα είχε
ιδέα για το τι είναι ένας opsys ακόμα κι αν είχε πέσει πάνω σε κάποιον
τέτοιο, ο γέρος του Georgie όμως ήταν αρκετά ικανός. Ένας tech-τύπος.
Μία φορά στο παρελθόν είχε ήδη βρει ένα από αυτά και προσπάθησε να δει
τι μπορούσε να κάνει χρησιμοποιώντας τα. Μόλις την είχαμε γλιτώσει
εκείνη τη φορά.

«Καμία ιδέα για το πόσο βαθιά είχε καταφέρει να διεισδύσει;» ρώτησε η
Lisa. Ο Rayno κοίταξε μέσα από αυτή προς την είσοδο του καταστήματος.
Μόλις είχε μπει ο Georgie.

«Σύντομα θα το μάθουμε» είπε ο Rayno.

Ο Georgie ερχόταν χαμογελαστός. Όταν όμως αντίκρισε εκείνο το βλέμμα του
Rayno κάθισε δίπλα μου τόσο φοβισμένα σαν να καθόταν πάνω σε
καμουφλαρισμένη βόμβα.

«Καλημέρα Georgie», είπε ο Rayno χαμογελώντας σαν καρχαρίας.

«Δεν πείραξα τίποτα» κλαψούρισε ο Georgie. «Δεν του είπα τίποτα!».

«Τότε πως στο διάολο τα κατάφερε;»

«Μα ξέρεις δα πως είναι! Είναι περίεργος! Του αρέσουν οι γρίφοι!» Ο
Georgie με κοίταξε αναζητώντας υποστήριξη. «Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος
που άργησα τόσο. Προσπαθούσε να με ψαρέψει, όμως εγώ δεν του είπα
απολύτως τίποτα! Νομίζω ότι απλά το βρήκε σχετικά «ανοιχτό». Δεν ρώτησε
για το Net!».

Ο Rayno τραβήχτηκε πίσω στο βαθύ κάθισμα και απευθυνόμενος σε όλους μας
χαμογέλασε. «Εσείς παιδάκια απλά δεν ξέρετε πόσο τυχεροί είστε. Εγώ
ήμουν στο Net χτες βράδυ και έριξα flag σε κάποιον που δεν ήξερε ότι
άθελα του ανακάτευε τον compiler του Georgie. Έκανα μάλιστα και κάποιες
αλλαγές. Έως ότου ο γέρος σου τις ανακαλύψει, τότε...»

Αναστέναξα με ανακούφιση. Καταλαβαίνετε τι εννοώ όταν λεω ότι είναι
κουλάτος; Ο Rayno μας έχει ξελασπώσει όλες τις φορές!

Ο Rayno χτύπησε βίαια τη γροθιά του στο τραπέζι. «Γαμώτο! Georgie πρέπει
να τον παρακολουθείς στενότερα!»

Στην συνέχεια χαμογέλασε και μας κέρασε όλους από ένα γλυκό και κάτι για
να πιούμε. Η Lisa πήρε μία cherry coke ενώ ο Georgie κι εγώ πήραμε
caffix όπως ο Rayno. Θεέ μου, πόσο άσχημη γεύση έχει αυτό το πράμα! Οι
μπάτσοι είχαν απομακρυνθεί και ο Rayno ξεκούμπωσε την μονοκόμματη φόρμα
του και μπήκε στο ψαχνό.

«Και τώρα παιδάκια» είπε με σιγανή φωνή «έφτασε η στιγμή για ένα σωστό
γλέντι». Έβγαλε το μικροτερματικό του και συνέχισε. «Το σχολείο
τέλειωσε» Ακόμα και τώρα μου φεύγει κάνα bit κάθε φορά που βλέπω αυτό το
μικροτερματικό .Θεούλη μου, είναι μία σκέτη ομορφιά! Ένα Zeilemann Nova
300, πάνω σε οποίο όμως είχαμε ξοδέψει τόσο καιρό δουλεύοντας και
αναβαθμίζοντας το που πρακτικά είναι κατασκευασμένο κατά παραγγελία
εκτός από το πληκτρολόγιο. Με υψηλότατη ταχύτητα μετάδοσης δεδομένων,
μνήμη RAM, διάφορες θύρες και με μία οθόνη να διπλώνει στο μέγεθος μιας
βιντεοκασέτας. Θα έδινα ακόμη και το αυτί μου για ένα σαν αυτό. Ο
Georgie κι εγώ είχαμε χρησιμοποιήσει το chip burner του γέρου του για να
εισάγουμε κάποιες ειδικές τεχνικές διατάξεις στην ROM με συνέπεια να μην
υπάρχει ούτε ένα σύστημα στο CityNet στο οποίο να μην μπορούσε να μιλήσει.

Ο Rayno κάλεσε ένα smartcab και την κάναμε από το Buddy's. Τα αστικά
λεωφορεία δεν ήταν πια για μας. Τώρα πια μετακινούμασταν με στυλάκι.
Αφού περιηγηθήκαμε σε όλο το Eastside, χρεώσαμε τα έξοδα της βόλταςμε το
smartcab σε κάποιο δικηγορικό γραφείο.

Γυρίζοντας σχεδόν όλες τις μεγάλες λεωφόρους κουραστήκαμε και
αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε ξανά προς την βιβλιοθήκη. Διασκεδάζουμε
πάντα πολύ στην βιβλιοθήκη γιατί κανείς δεν μας ενοχλεί εκεί. Κανείς
ποτέ δεν πηγαίνει εκεί. Στείλαμε το ράδιο-ταξί προς την Westside και
εξακολουθήσαμε να χρεώνουμε τον ίδιο λογαριασμό του δικηγορικού
γραφείου. Το να περάσουμε από τους φύλακες και τους βιβλιοθηκάριους ήταν
τόσο απλό αφού η επίδειξη και μόνο των ειδικών ταυτοτήτων αρκούσε για να
μην μας παρεμποδίσει και να μην μας υποψιαστεί κανείς. Καταλήξαμε σε ένα
χώρο ανάμεσα σε στοίβες βιβλίων.

Τώρα εκείνο που μας έμενε να κάνουμε ήταν να απλά να ανεβούμε στα
τερματικά του συστήματος της βιβλιοθήκης. Κι ήταν απλό από τη στιγμή που
οι ειδικές ταυτότητες μας ήταν πιστά αντίγραφα των αυθεντικών και
συνεπώς αν και ο έλεγχος ήταν περισσότερο λεπτομερής εμείς δεν είχαμε να
φοβηθούμε τίποτα. Μετακινούσαν συχνά τα τερματικά τους από χώρο σε χώρο
κι έτσι υπήρχαν online θύρες σχεδόν σε όλο το κτίριο. Βρήκαμε μία θύρα
που δεν χρησιμοποιούνταν κι ο Georgie κι εγώ παρακολουθούσαμε τον Rayno
καθώς 'πλάγκαρε' το μικροτερματικό του και μπήκε online.

«Βάλε με μέσα στο Net»πρόσταξε δίνοντας μου το τερματικό. Δεν έχουμε
ακόμη δημιουργήσει έναν opsys για το Net κι έτσι ο Rayno μου δίνει πάντα
τη δουλειά που απαιτεί γρηγοράδα και πονηριά.

Μέσω των dataphones, μας έβγαλα από το σύστημα της βιβλιοθήκης προς το
CityNet. Από εδώ κι πέρα τα γερόντια δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν
το τι και πως γίνεται. Πιστεύουν ακόμα ότι ένας υπολογιστής δεν είναι
τίποτα παραπάνω από ένας εγκέφαλος περιορισμένος μέσα σε ένα και μόνο
κουτί. Θα μπορούσα να έχω τα ίδια αποτελέσματα με έναν opsys
αποθηκευμένο σε εκατοντάδες διαφορετικά μέρη από την στιγμή που θα τα
είχα διασυνδέσει. Σχεδόν κάθε υπολογιστής διαθέτει μία dataphone θύρα,
το CityNet αποτελεί ένα εξαίρετο σύστημα διασύνδεσης και το
μικροτερματικό του Rayno έχει όλα εκείνα τα smartsγια να κάνουν τη
δουλειά γρήγορα και καθαρά χωρίς κανείς να μας «βγάλει σημαία». Απέσπασα
τον compiler του υπολογιστή του γέρου του Georgie και μπήκα στο Net μας.
Αμέσως μετά έδωσα το τερματικό πίσω στον Rayno.

«Λοιπόν, ας διασκεδάσουμε λιγάκι. Κάποιες ιδιαίτερες επιθυμίες;» O
Georgie γύρευε κάτι για να πατσίσει με το γέρο του και εγώ είχα μόλις
μαγειρέψει μια νέα ρουτίνα, όμως τα μάτια της Lisa έλαμψαν ξαφνικά καθώς
ο Rayno έδωσε πρώτα σε αυτή το τερματικό.

«Θέλω να κάψω τον Lewis» είπε.

«Ωχ όχι πάλι!» παραπονέθηκε ο Georgie. «Μα έκανες πάλι το ίδιο την
περασμένη εβδομάδα!»

«Και λοιπόν; με βαθμολόγησε και πάλι κάτω από τη βάση σε ένα τεστ»

«Εγώ δεν παίρνω ποτέ κάτω από τη βάση. Εάν άνοιγες έστω κάποια βιβλία
μια φορά στο...»

«Georgie» είπε γλυκά ο Rayno, «Η Lisa είναι online». Η παρέμβαση αυτή
ήταν αρκετή για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Τα μάτια της Lisa
εξακολουθούσαν να λάμπουν κυριολεκτικά.

Η Lisa μπήκε ξανά πίσω στο CityNet και χρέωσε τον ηλεκτρονικό λογαριασμό
που διατηρούσε ο Lewis στην βιβλιοθήκη με μερικές εκατοντάδες βιβλία.
Στην συνέχεια παρήγγειλε να σταλεί με fax στο γραφείο του το σύνολο της
Εγκυκλοπαίδειας Britannica. Ήμουν ο επόμενος.

Ο Georgie και η Lisa με παρακολουθούσαν καθώς περιηγούμουν στο δίκτυο. Ο
Rayno παρακολουθούσε κοιτώντας πάνω από τον ώμο μου. «Υπάρχει κάτι
καινούριο αυτή την εβδομάδα;». «Κρατήσεις αεροπορικών εισιτηρίων. Πριν
δύο εβδομάδες ήμουν με τον μπαμπάκα μου σε ένα επαγγελματικό ταξίδι και
είχα κατορθώσει να αποσπάσω τον κωδικό πρόσβασης στο σύστημα αυτόματων
κρατήσεων από τον υπάλληλο διάθεσης των εισιτηρίων.

  Οkay, δείξε μου λοιπόν τι μπορείς να κάνεις».

Το να αποκτήσω πρόσβαση ήταν τόσο εύκολο και μάλιστα για να δοκιμάσω την
ασφάλεια του συστήματος ακύρωσα αμέσως κάποιες κρατήσεις. Όμως, το
σύστημα δεν είχε ούτε καμπανάκια ούτε σφυριγματάκια σε περιπτώσεις που
παράνομα κάποιος το παραβίαζε και άλλαζε δεδομένα. Δεν υπήρχε απολύτως
τίποτα. Κανένας ενδιάμεσος έλεγχος, κανένα lockword και κανένας ειδικός
κώδικα επιβεβαίωσης. Έσβησα λοιπόν κι εγώ μερικές δωδεκάδες ονομάτων
ταξιδιωτών χωρίς να «κρασάρω» ή να «λοκάρω» το σύστημα. «Θεούλη μου»
είπα, «Δεν υπάρχει απολύτως καμία ασφάλεια».

«Σου το .λεγα εγώ. Τα γερόντια είναι ακόμη πιο κουτά από όσο δείχνουν.
Georgie; Lisa; Για ελάτε από εδώ να δείτε τι τρέχουμε!»

Ο Georgie ήταν αρκετά περίεργος και ρώτησε πολλά. H Lisa όμως έδειχνε
απλά ότι βαριόταν και έκλεισε απότομα το στόμα της με την τσίκλα που
μασούσε προσπαθώντας να σταθεί πιο κοντά στον Rayno. «Είναι ώρα να
κατεβούμε στο Sesame Street. Καθάρισε μια πτήση», είπε ο Rayno.

Το έκανα. Ήταν τόσο απλό σαν ένα save. Χτύπησα μερικά πληκτράκια, πάτησα
enter, και μία ολόκληρη πτήση χάθηκε από κάθε αρχείο κρατήσεων. Καλά
δικέ μου, τι έκπληξη θα έπαιρναν όταν εμφανιστούν στο αεροδρόμιο. Μου
άρεσε κι άρχισα να σβήνω προς τα κάτω γραμμές, όμως ο Rayno με διέκοψε.

«Ίσως να μην υπάρχουν καμπανάκια και σφυρίγματα, όμως αν προσπαθήσεις να
σβήσεις μια ολόκληρη ομάδα πτήσεων τότε σίγουρα το σύστημα θα
αντισταθεί. Πρόσεξε αυτό». Μου πήρε το τερματικό και μαγείρεψε μία
ρουτίνα στην RAM για να κάνει κάτι περισσότερο ολοκληρωμένο. Θα
σβήνονταν όλες εκείνες οι πτήσεις που είχαν προγραμματιστεί να
αναχωρήσουν στις :07 για όλο τον επόμενο χρόνο. «Είδατε τώρα πως κάνετε
τέτοια «ωραία» πράματα χωρίς να κινδυνεύετε να «φάτε» σημαία».

«Καλά αυτό ήταν πρώτο», παρενέβη ο Georgie κοιτώντας με. «Mike,είσαι
σωστή ιδιοφυία, σκέτο αστέρι! Μα πως τα σκέφτεσαι όλα αυτά;» Τα μάτια
του Rayno πήραν ένα αστείο βλέμμα.

«Η σειρά μου» είπε ο Rayno, βγαίνοντας από το σύστημα κρατήσεων
αεροπορικών εισιτηρίων.

«Τι έχει σειρά τώρα;» τον ρώτησε η Lisa.

«Ναι, ναι, εννοώ αφού ανακατέψουμε τις αερογραμμές...». Ο Georgie δεν
κατάλαβε ότι θα έπρεπε να σωπάσει.

«Georgie! Mike!» μας πρόγκιξε ο Rayno. «Προσέχτε!», και πρόσθεσε γλυκά
«Έφτασε η ώρα για το Μεγάλο Κόλπο».

«Είσαι σίγουρος;» ρώτησα. «Rayno, δεν νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι».

«Είμαστε έτοιμοι».

Ο Georgie άρχισε να κλαψουρίζει. «Θα μπλέξουμε πολύ άσχημα».

«Δειλέ» είπε φτύνοντας ο Rayno. O Georgie σώπασε απότομα.

Δουλεύαμε για το Μεγάλο Κόλπο για περισσότερο από δύο μήνες,
εξακολουθούσα όμως να μην αισθάνομαι εξαιρετικά μεγάλη σιγουριά για την
επιτυχία. Η κατάσταση έμοιαζε ξεκάθαρα σχεδόν ως μία αλληλουχία εάν/
τότε/ διαφορετικά. Εάν το Μεγάλο Κόλπο έπιανε/ τότε θα γινόμασταν
πλούσιοι/ διαφορετικά...ήταν αυτό ακριβώς το τελευταίο που φοβόμουν και
με έκανε να νοιώθω ανέτοιμος.

Ο Georgie κι εγώ σκανάραμε καθόσον ο Rayno ξανάπιασε δουλειά. Μπήκε ξανά
στο CityNet, κάλεσε σε δράση τον cracker opsys του OurNet και τη χώθηκε
στην τράπεζα Merchant's Bank & Trust. Κάποτε είχα κι εγώ καταφέρει να
μπω εκεί με πολύ κόπο αλλά ποτέ δεν ανακάτεψα λογαριασμούς. Το είχα
κάνει απλά για να δω ότι μπορώ να το κάνω. Τα δεδομένα της παραβίασης
που είχα κάνει καθόντουσαν στο σύστημα τους για σχεδόν τρεις εβδομάδες
τώρα και κανένας δεν είχε παρατηρήσει το παραμικρό. O Rayno σκέφτηκε ότι
θα είχε μεγάλη πλάκα να χρησιμοποιήσει έναν από τους υπολογιστές της
τράπεζας για να σπάσει τους κωδικούς ασφαλείας πρόσβασης των υπολοίπων.

Καθώς λοιπόν ο Rayno προσπαθούσε να τη χωθεί όλο και βαθύτερα στο
ηλεκτρονικό σύστημα της τράπεζας, άκουσα κάποια βήματα και αποφάσισα να
δω καλύτερα. Δεν ήταν παρά μερικά αργόσχολα γερόντια που έψαχναν κάποια
ήσυχη μεριά για να πάρουν κάνα υπνάκο. Ο Rayno είχε ολοκληρώσει το link
όταν επέστρεψα. «Οkay, παιδάκια» είπε, «Αυτό ήταν!». Κοίταξε ολόγυρα για
να δει ότι όλοι τον παρακολουθούσαμε και στη συνέχεια σήκωσε ψηλά το
τερματικό και κάρφωσε το RETURN.Αυτό ήταν. Η ματιά μου κόλλησε πάνω στην
οθόνη, περιμένοντας να δω τι άλλο θα συνέβαινε. Ο Rayno είχε υπολογίσει
ότι θα χρειάζονταν περίπου 90 δευτερόλεπτα.

To Μεγάλο Κόλπο βλέπετε ήταν ιδέα του Rayno. Είχε ακούσει για κάποια
παιδιά στο Sherman Oaks, τα οποία κατάφεραν να την κάνουν με συνολική
λεία 5.000.000 δολαρίων με ηλεκτρονική μεταφορά χρημάτων. Δεν είχαν
αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα στην μεταφορά αυτών των 5.000.000 δολαρίων
έως ότου προσπάθησαν να τα στοιβάξουν σε ένα προσωπικό τραπεζικό
λογαριασμό με ισοζύγιο μόλις 40 δολαρίων! Ήταν τότε που σηκώθηκαν όλα
μαζί τα flags.

O Rayno είναι κουλάτος. Ο Rayno είναι ξύπνιος. Εμείς δεν θα ήμασταν
άπληστοι. Θα αρκούμαστε στη μεταφορά μόλις 50.000 δολαρίων. Και δεν θα
έδειχνε και τόσο περίεργο και παράξενο γιατί θα είχε πρώτα περάσει μέσω
κάποιων νόμιμων και καθόλα αναγνωρισμένων τραπεζικών λογαριασμών πριν
χρησιμοποιήσουμε το ποσό για να ανοίξουμε 20 εικονικούς.

Εάν έπιανε το κόλπο.

Η οθόνη παρέμεινε για λίγο κενή, ύστερα τρεμόπαιξε και έδειξε τελικά:

ΤRANSACTION COMPLETED. HAVE A NICE DAY

(η συναλλαγή ολοκληρώθηκε. Καλή σας μέρα)

Άρχισα να ξεφωνίζω, γρήγορα όμως συνειδητοποίησα ότι ήμουν μέσα σε μία
βιβλιοθήκη. Ο Georgie έδειχνε λιγότερο τρομοκρατημένος ενώ η Lisa
φαινόταν έτοιμη να τη πέσει στον Rayno.

Ο Rayno με τη σειρά του έσπασε μόλις το μισό του χαμόγελο και άρχισε το
exiting. «Το γλέντι τέλειωσε παιδάκια».

«Μα, εγώ δεν έπαιξα» , ψέλλισε ο Georgie.

Ο Rayno την είχε κάνει ήδη από όλα τα δίκτυα κι έκλεινε τον υπολογιστή.
Γύρισε αργά, κοίταξε τον Georgie μέσα από τα φρύδια του και του είπε:
«Είσαι ακόμη στη Λίστα».

Ο Georgie ξεροκάταπιε γιατί απλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο που θα μπορούσε
να κάνει. O Rayno δίπλωσε το μικροτερματικό και το έχωσε και πάλι μέσα
στη φόρμα του.

Πήραμε ένα ταξί έξω από την βιβλιοθήκη και πήγαμε σε κάποιο μέρος που η
Lisa είχε διαλέξει για το μεσημεριανό μας. Ο Georgie είχε την ιδέα να
ζαλίσει το «μυαλό» του smartcab τόσο πολύ με την πολυλογία του που
σίγουρα ο επόμενος πελάτης θα είχε μία τίμια κοστολόγηση της βόλτας του.
Όμως ο Rayno δεν θα τον άφηνε να το κάνει. Άλλωστε ο Rayno δεν του
μίλησε καθόλου για όση ώρα τρώγαμε.

Αφού πήραμε το μεσημεριανό μας, τους μίλησα για το Martin.s Micros και
τους πρότεινα να πάμε από εκεί. Αυτό ήταν από τα πιο αγαπημένα μου μέρη
για άσκοπες ξέγνοιαστες βόλτες. Ο Martin ήταν το μόνο γερόντι που
γνώριζα και ο οποίος ήξερε να χειρίζεται έναν υπολογιστή χωρίς να
«σκαει» τα headchips του, δεν μου μιλούσε ποτέ υπεραπλουστευμένα σαν σε
ένα χαζό παιδάκι και ποτέ δεν μου έλεγε να κρατώ τα χέρια μου μακριά από
οτιδήποτε στο μαγαζί. Και δεν είχα άδικο γιατί ο Martin χάρηκε πολύ όταν
μας είδε όλους μαζί και πάλι από τότε που ο Rayno είχε αγοράσει ένα
πρόγραμμα video graphics art animation, αξίας 300 δολαρίων για τα
γενέθλια της Lisa.

O Martin καθότανε μπροστά από το τερματικό του όταν μπήκαμε στο μαγαζί.
«Ω, γεια σου Mike! Rayno! Lisa! Georgie!». Όλοι του γνέψαμε κουνώντας το
κεφάλι. «Χαίρομαι που σας βλέπω από εδώ. Πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω;»

«Μια ματιά θέλουμε να ρίξουμε» είπε κοφτά ο Rayno.

«Ωραία. Αυτό δεν κοστίζει τίποτα». Ο Martin γύρισε και πάλι προς το
τερματικό του και πάτησε αρκετές το ENTER. «Γαμώτο!», είπε απευθυνόμενος
προς το τερματικό.

«Τι τρέχει;» ρώτησε η Lisa.

«Το πρόβλημα είμαι εγώ» απάντησε ο Martin. «Ανέλαβα να φτιάξω αυτό το
software αλλά αυτό συνεχίζει να «σκάει» συνέχεια και δεν μπορώ να
καταλάβω τι φταίει.

«Και τι υποτίθεται ότι κάνει;» ρώτησε ο Rayno.

«A, πρόκειται για ένα πρόγραμμα προσδιορισμού αξιών ακίνητης περιουσίας.
Ξέρεις τώρα, οτιδήποτε μπορεί να περιλαμβάνει κάτι τέτοιο στην βάση
υπολογισμού μελλοντικών αυξομειώσεων ανηγμένες στη σημερινή αξία του
δολαρίου. Υπολογισμοί της απόσβεσης της επένδυσης, σε σχέση με τον
πληθωρισμό, τα τοκοχρεολύσια και την φορολογία εισοδήματος».

«Καλά άσε το επάνω μας» είπε ο Rayno. «Ποιοι αριθμοί «τα παίζουν»;»

Ο Martin άρχισε να εξηγεί και ο Rayno μου είπε: «Αυτό μοιάζει να είναι
της ειδικότητας σου». Ο Martin έσυρε τα 150 κιλά λίπους του από την
καρέκλα του και έδειξε ανακουφισμένος καθώς την έκανα μπροστά στο
τερματικό. Σκανάρισα τις παραμέτρους, έριξα μια ματιά στο πρόγραμμα του
Martin, και επεξεργάστηκα ένα bit. Ο Martin είχε κάνει μερικά λαθάκια. Ο
οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τα είχε κάνει. Έσβησα το πρόγραμμα του κι
άρχισα να φορτώνω το διορθωμένο που είχα στο μυαλό μου.

«Θα μπορέσεις να ρίξεις μια ματιά;» ρώτησε ο Martin.

Δεν απάντησα γιατί εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν σε assembly. Μέσα σε δέκα
λεπτά, τα είχα καταφέρει και έτρεχα διάφορα tests. Εννοείται φυσικά, ότι
δούλευε τέλεια.

«Καλά βρε παιδιά, είστε απίστευτοι», είπε εκστασιασμένος ο Martin.
«Μπορείτε να προγραμματίζετε ευκολότερα από ότι εγώ μπορώ να μιλώ».

«Μα δεν ήταν τίποτα», είπα.

«Ίσως όχι για σας. Ήξερα ένα παιδί που μεγάλωσε μιλώντας Αραβικά και
συνήθιζε να λεει τι ίδιο πράγμα». Κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι του,
τράβηξε τα γένια του με κοίταξε κατάφατσα και χαμογέλασε. «Τέλος πάντων,
χίλια ευχαριστώ Mike. Δεν ξέρω πως...». Ανοιγόκλεισε αστραπιαία τα
δάκτυλα του. «Μόλις προχθές, πήρα κάτι και πάω στοίχημα ότι θα σε
ενδιαφέρει». Με πήγε ως την βιτρίνα του μαγαζιού, τράβηξε κάτι και το
έβαλε πάνω στον πάγκο. «Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στα
μικροτερματικά. Zeilemann Starfire 600». Καλά, έφτυσα bits! Προσπάθησα
να ανασηκωθώ όσο μπορούσα για να καταφέρω να το αγγίξω. Άνοιξα την LCD
οθόνη κι άφησα τα δάκτυλα μου να τρέξουν πάνω στο touchpad και κατάλαβα
ότι το ήθελα σαν τρελός! «Είναι φοβερό» είπε ο Martin. «RAM μνήμη στο
maximum και ένα σωρό θύρες».

Ο Rayno εξέταζε τα τεχνικά του χαρακτηριστικά με αυτό το σύνηθες παγερό
του βλέμμα. «Το 300άρι μου εξακολουθεί να είναι γρηγορότερο» είπε.

«Μάλλον είναι» είπε απλά ο Martin. «Το έχεις όμως αναβαθμίσει όσο δεν
πάει. Όμως το 600άρι είναι σχεδόν το ίδιο γρήγορο και κοστίζει μόλις
1.400 δολάρια. Υποθέτω ότι θα πρέπει να έχεις ξοδέψει για να
αναβαθμίσεις το δικό σου σχεδόν 3.000 δολάρια».

«Μπορώ να το δοκιμάσω; ρώτησα δειλά. Ο Martin με συνέδεσε στο σύστημα
του, μπουτάρισα και μπήκα online. Ήταν υπέροχο! Αθόρυβο, ακριβές. Ίσως
δεν ήταν τόσο γρήγορο όσο του Rayno (δεν μπορούσα να διακρίνω διαφορά).
«Rayno, αυτό το πράμα είναι το max!». Κοίταξα τον Martin. «Μπορούμε να
εξετάσουμε και κάτι σαν...;» Ο Martin ξανακοίταξε το τερματικό του στο
οποίο συνέχισε να τρέχει το πρόγραμμα του χωρίς κανένα πρόβλημα.

«Mike, το σκέφτομαι εδώ και καιρό. Είσαι ακόμη ανήλικος και γι' αυτό δεν
μπορώ να σε προσλάβω». Τράβηξε τα γένια του, και κύλησε στριφογυρίζοντας
τη γλώσσα του γύρω από το στόμα του. «Όμως, προσπαθώ να αναπτύξω ένα
τέτοιο πρόγραμμα προσδιορισμού αξιών ακίνητης περιουσίας το οποίο θα
αποφέρει κάποια αρκετά σημαντικά έσοδα από αμοιβές παροχής υπηρεσιών
σχετικές με την παροχή συμβουλών και δεν μου φαίνεται τίμιο να ότι
εσύ... Λοιπόν, άκου. Προφανώς δεν μπορώ να σε προσλάβω, όμως μπορώ να
αγοράσω software που γράφεις εσύ. Θα είσαι ο σύμβουλος μου σε, ε...επτά
ακόμα project όπως αυτό και αυτή θα είναι η συμφωνία μας. Τι λες; Είναι
εντάξει για σένα;»

Πριν συμφωνήσω κραυγάζοντας, ο Rayno μπήκε ανάμεσα σε μένα και τον
Martin. «Θα το αγοράσω. Πόσο κάνει;» Από την τσέπη της φόρμας του
τράβηξε μια πιστωτική κάρτα. Τα σαγόνια του Martin έπεσαν. «Λοιπόν, τι
περιμένεις; Το πλαστικό μου είναι εντάξει».

«Να το χρεώσω; Μα, χρωστάω χάρη στον Mike» διαμαρτυρήθηκε ο Martin.

«Χρέωσε το. Δεν μας χρωστάς τίποτα».

Ο Martin ξεροκατάπιε. «Εντάξει, Rayno, όπως θέλεις». Πήρε την πιστωτική
για να την ελέγξει και έκπληκτος διαπίστωσε λέγοντας: «Είναι καθαρή!».
Την πέρασε από το ειδικό μηχάνημα, έκανε τη χρέωση και άρχισε να γελά.
«Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω πως παιδιά όπως εσείς καταφέρνετε να
έχετε τέτοιου είδους χρήμα!».

«Κλέβουμε τράπεζες» είπε ο Rayno. Και τότε ο Martin ξέσπασε σε γέλια,
ενώ κι ο Rayno έκανε το ίδιο και φυσικά τους ακολουθήσαμε κι εμείς οι
υπόλοιποι. Ο Rayno πήρε το μικροτερματικό και βγήκε έξω από το μαγαζί.
Αμέσως μόλις βγήκαμε κι εμείς οι τρεις, μου το έδωσε στα χέρια.

«Σ. ευχαριστώ Rayno, όμως..., όμως θα μπορούσα να είχα κάνει μόνος μου
τη συμφωνία».

«Χρόνια σου πολλά. Να ζήσεις» μου ευχήθηκε ο Rayno για τα γενέθλια μου.

«Rayno, τα γενέθλια μου είναι τον Αύγουστο».

«Λοιπόν άκου για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα μια για πάντα. Εσύ
δουλεύεις για μένα».

Ήμασταν σχεδόν στο τέλος της σχολικής χρονιάς γι. αυτό και
κατευθυνθήκαμε και πάλι προς το Buddy's. Στο δρόμο μέσα στο ταξί, ο
Georgie πήρε το Starfire μου, άνοιξε με ευλάβεια τη θήκη του και το
ψηλάφισε. «Τώρα πια, θα μπορέσουμε να διπλασιάσουμε το baud speed
εξαιρετικά εύκολα».

«Άσε το για backup» παρενέβη ο Rayno.

Χωρίσαμε στου Buddy's και πήρα τη συγκοινωνία για να επιστρέψω σπίτι..
Στάθηκε τυχερός γιατί ούτε η μαμά αλλά ούτε κι ο μπαμπάς ήταν σπίτι κι
έτσι βρήκα την ευκαιρία να τρυπώσω γρήγορα στον πάνω όροφο και να κρύψω
το Starfire μου στο ντουλάπι. Και τι δεν θα' δινα για να είχα γονείς σαν
κι εκείνους του Rayno που είναι τόσο κουλάτοι. Δεν τον ρωτάνε ποτέ
ηλίθια πράγματα.

Η μαμά επέστρεψε σπίτι τη συνήθη ώρα και ρώτησε για το πως πήγα σήμερα
στο σχολείο. Δεν χρειάστηκε να πω πολλά μιας κι εκείνη τη στιγμή ο
φούρνος ειδοποίησε ότι ήταν ώρα για το βραδινό κι εκείνη άρχισε να
προετοιμάζει το τραπέζι. Ο μπαμπάς ήρθε πέντε λεπτά αργότερα κι όλοι
μαζί αρχίσαμε να τρωμε. Κάποια στιγμή, στη μέση περίπου του δείπνου,
χτύπησε το τηλέφωνο και εγώ πετάχτηκα για να το πιάσω. Ήταν ο γέρος του
Georgie και ήθελε να μιλήσει στον μπαμπά μου. Του έδωσα το τηλέφωνο και
προσπάθησα να στήσω αυτί, όμως εκείνος πήρε το τηλέφωνο στο διπλανό
δωμάτιο και μιλούσε πραγματικά πολύ σιγά. Έχασα αμέσως όλη μου την
όρεξη. Τεσπά, ποτέ δεν την έβρισκα με το μαλακό τυρί από σόγια.

Ο μπαμπάς δεν έμεινε για πολύ σιωπηλός. «Τι έκανε λέει; Σε ευχαριστώ, σ'
ευχαριστώ πολύ που μου το πες! Θα προσπαθήσω αμέσως τώρα να βρω τι
συμβαίνει!». Έκλεισε το τηλέφωνο.

«Ποιος ήταν στο τηλέφωνο, David;» ρώτησε η μαμά.

«Ήταν ο κ. Hansen. Ο πατέρας του Georgie. Ο γιόκας μας και ο Georgie
ήταν πάλι μαζί με εκείνο τον αλήτη, τον Rayno!» Γύρισε απότομα προς τη
μεριά μου και με κοίταξε. Την είχα κάνει σχεδόν μέχρι την πόρτα της
κουζίνας. «Michael! ήσουν σήμερα στο σχολείο;» Προσπάθησα να απαντήσω
ψύχραιμα. Νομίζω όμως ότι εκείνο το παλιότυρο από σόγια μου είχε κάτσει
κυριολεκτικά στο λαιμό. «Ναι,...ναι, ήμουν» είπα δειλά.

«Και τότε πως ο κ. Hansen σε είδε να βγαίνεις από τη βιβλιοθήκη στο
κέντρο της πόλης;»

Καλά ε, κόλλησα. «Εεε, εγώ..., εγώ είχα πάει εκεί για να κάνω κάποια
ειδική έρευνα».

«Για ποιο μάθημα; Για πες μου Michael, τι μελετούσες;»

Πολλά τα input για μένα. Λοκάρισα.

«David» είπε παρεμβαίνοντας η μαμά, «Δεν νομίζεις ότι το παρακάνεις;
Είμαι σίγουρη ότι κάποια σοβαρή δικαιολογία θα υπάρχει».

«Martha, ο κ. Hansen βρήκε κάτι στον υπολογιστή του και ισχυρίζεται πως
ο Georgie κι ο Michael το έβαλαν. Έχει την άποψη ότι ανακάτεψαν τράπεζες.

«Ο δικός μας ο μικρούλης ο Mikey; Μα δεν είναι δυνατό! Θα πρόκειται για
κάποιο κακόγουστο αστείο.»

«Δεν καταλαβαίνεις την σοβαρότητα της κατάστασης! Michael Arthur Harris!
Λοιπόν, για πες μας τι έκανες ξύπνιος όλη εκείνη τη νύχτα πάνω από
εκείνο το τερματικό; Τι ήταν εκείνο το σύστημα στον υπολογιστή του
Hansen; Απάντησε μου! Πες μου αμέσως τι έκανες;!»

Τα μάτια άναψαν. «Να μην σε ενδιαφέρει. Δεν σε αφορά! Να μην φυτρώνεις
και να μην ανακατεύεσαι σε πράγματα που ποτέ δεν θα μπορέσεις να
καταλάβεις, παλιοδεινόσαυρε!»

«Αυτό ήταν! Δεν ξέρω τι φταίει με εσάς τα παλιόπαιδα αλλά ξέρω ότι αυτό
που φταίει σίγουρα δεν βοηθά!» φώναξε και σαν σίφουνας ανέβηκε επάνω στο
δωμάτιο μου. Προσπάθησα να τον προλάβω και να μπω μπροστά του αλλά το
μόνο που κατάφερα ήταν να νοιώσω τα παπούτσια του να πατούν τα χέρια
μου. Η μάνα μου, τον ακολούθησε κι εκείνη παρασυρμένη από την ίδια οργή
ακριβώς πίσω του καθώς εκείνος τραβούσε με μίσος όλα τα καλώδια και τις
πρίζες του τερματικού μου.

«Και τώρα David, δεν νομίζεις ότι το παρακάνεις; Δεν είναι λίγο σκληρό
κι άδικο αυτό που κάνεις; Χρειάζεται τον υπολογιστή για τις εργασίες του
σχολείου, έτσι δεν είναι Mickey;»

«Martha, μην προσπαθείς αυτή τη φορά να βρεις δικαιολογίες γι. αυτόν!»
Το εννοώ! Αυτό πάει στο υπόγειο και αύριο κιόλας θα καλέσω την
τηλεφωνική εταιρία για να του ξηλώσει και τη γραμμή του! Εάν χρειάζεται
να κάνει κάτι με τον υπολογιστή, τότε μπορεί πολύ καλά να χρησιμοποιήσει
το τερματικό στο δωματιάκι μου, όπου μπορώ να τον επιβλέπω! Με βαριά
βήματα βγήκε από το δωμάτιο μου κουβαλώντας το τερματικό μου. Εγώ
τράβηξα μία γερή στη πόρτα, εκείνη έκλεισε με πάταγο και την κλείδωσα.
«Άντε μούτρωσε τώρα! Δεν πρόκειται να σου κάνει κανένα καλό!», τον
άκουσα να φωνάζει.

Έριξα μερικά μαξιλάρια ολόγυρα, μέχρις ότου ένοιωσα ότι δεν ήθελα να
σπάσω τίποτα περισσότερο και μετά κατευθύνθηκα προς την ντουλάπα μου και
τράβηξα έξω το Starfire μου. Είχα ήδη κρυφοκοιτάξει αρκετά πάνω από τους
ώμους του πατέρα, για να γνωρίζω καλά τους τραπεζικούς λογαριασμούς
καταθέσεων του και τους αντιστοίχους κωδικούς πρόσβασης τους κι έτσι
αφού μπήκα αμέσως online στρώθηκα στη δουλειά. Δεν μου πήρε πάνω από
μισή ώρα για να ολοκληρώσω αυτό που είχα σκεφτεί να κάνω.

Δέθηκα με το τερματικό του, κι όπως είχα υποθέσει εκείνος το
χρησιμοποιούσε ήδη και σάρωνε σχολικά αρχεία. Θαυμάσια, σκέφτηκα. Δεν θα
καταλάβαινε απολύτως τίποτα. Εμείς είχαμε ήδη μάθει να αλλάζουμε τα
σχολικά αρχεία μήνες πριν. Τότε λοιπόν εγώ την έκανα μέσα στο σύστημα
του και του έστειλα ένα μηνυματάκι στην οθόνη του.

«Πατέρα», έγραφε, «πρόκειται να γίνουν ορισμένες αλλαγές εδώ γύρω».

Πήρε ορισμένα δευτερόλεπτα για να «χωθεί» το μηνυματάκι μέσα από τα
καλώδια και να εμφανιστεί στον υπολογιστή του. Εγώ στο μεταξύ σηκώθηκα
για να βεβαιωθώ ότι η πόρτα είχε κλειδώσει για τα καλά. Βέβαια, φοβήθηκα
κομματάκι όταν τον άκουσα να ανεβαίνει με θόρυβο τις σκάλες. Δεν
περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσε να κάνει τόσο πάταγο.

«MICHAEL!!» κραύγασε κι χαστούκισε με ορμή την πόρτα. «Άνοιξε τώρα!
Αμέσως!».

«Όχι».

«Εάν δεν ανοίξεις αυτή τη πόρτα μέχρι να μετρήσω έως το δέκα, θα την
γκρεμίσω! Ένα!»

«Πριν το κάνεις αυτό...»

«Δύο!»

  «καλύτερα να καλέσεις την τράπεζα σου!»

«Τρία!»

«Β320-5127-ΟΙR». Αυτός ήταν ο κωδικός πρόσβασης για το λογαριασμό
επιταγών. Σώπασε για κανά δυο δευτερόλεπτα.

«Νεαρέ, αμφιβάλω αν ξέρεις με τι προσπαθείς να παίξεις...»

«Δεν προσπαθώ τίποτα. Το έκανα ήδη».

Η μάνα ανέβηκε τότε τις σκάλες στάθηκα δίπλα του κι είπε, «Τι τρέχει David;»

«Σκάσε, Martha!» Τώρα πια , μιλούσε πραγματικά με χαμηλή φωνή. «Michael,
τι έκανες;»

«Σας κρέμασα. Σας έσβησα. Σας έθαψα».

«Εννοείς ότι μπήκες στον κεντρικό υπολογιστή της τραπέζης κι έσβησες το
λογαριασμό επιταγών μου;»

«Κι επίσης εκείνους του ταμιευτηρίου και του δανείου για το σπίτι».

«Ω, Θεέ μου...»

«David, είναι μόνο θυμωμένος» είπε η μάνα. «Δώσε του λίγο χρόνο για να
ηρεμήσει. Mickey μου, δεν θα έκανες ποτέ κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι;»

«Στη συνέχεια μπήκα στη DynaRand» απάντησα. «Έσβησα τη δουλειά σου. Τη
σύνταξη σου. Μπήκα και στην πιστωτική σου, επίσης».

«Δεν θα μπορούσε να το κάνει, David, έτσι δεν είναι;»

«Michael!» Χτύπησε με δύναμη την πόρτα. «Θα σου στρίψω με τα δύο μου
χέρια το κοκαλιάρικο λαιμουδάκι σου, παλιόπαιδο!»

«Περίμενε!» φώναξα απαντώντας. «Αντέγραψα όλα τα αρχεία πριν τα
καθαρίσω! Υπάρχει τρόπος να τα επαναφέρουμε!».

Εκείνος σταμάτησε να χτυπά με λύσσα την πόρτα και πάλεψε, ζορίστηκε για
να καταφέρει να μιλήσει με ηρεμία. «Δώσε μου τα αντίγραφα αμέσως τώρα
και εγώ θα ξεχάσω αυτό που έγινε».

«Δεν μπορώ. Εννοώ ότι πήρα backups σε άλλους υπολογιστές. Και εξασφάλισα
την πρόσβαση στα αρχεία κρύβοντας τα κάπου που μόνο εγώ ήξερα και φυσικά
με δικά μου passwords..

Έγινε ησυχία. Όμως όχι. Μέσα σε ένα nano, κατάλαβα ότι δεν υπήρχε
απόλυτη ησυχία καθώς η μάνα κι ο πατέρας μιλούσαν μεταξύ τους με
πραγματικά πολύ χαμηλή κι ήρεμη φωνή. Κόλλησα το αυτί μου πάνω στην
πόρτα αλλά το μόνο που έπιασα ήταν τη μάνα να ρωτά, «Γιατί όχι;» και τον
πατέρα να απαντά «κι αν όμως λεει πράγματι την αλήθεια;»

«Εντάξει, Michael» είπε επιτέλους ο πατέρας. «Τι θέλεις να γίνει;»

Καλά κόλλησα! Αυτό κι αν ήταν έκπληξη! Τι ήθελα να γίνει; Μα δεν είχα
σκεφτεί τόσο μακριά. Εγώ!..., εγώ να πιαστώ χωρίς πρόγραμμα! Πέταξα μισό
χαμόγελο και μετά προσπάθησα να σκεφτώ. Εννοώ ότι δεν υπήρχε τίποτα που
να μπορούσαν να μου φέρουν, κάτι που δεν μπορούσα να φέρω εγώ στον εαυτό
μου, έστω με τη βοήθεια του Rayno. Rayno! Ήθελα να επικοινωνήσω μαζί
του, αυτό ήθελα. Είχα κάνει ότι είχα κάνει χωρίς την βοήθεια του Rayno!

Αποφάσισα τότε ότι θα ήταν καλύτερο τα γερόντια μου να μην μάθαιναν
τίποτα για το Starfire μου, κι έτσι το πρώτο πράγμα που είπα στον πατέρα
ήταν ότι ήθελα πίσω το τερματικό μου. Του πήρε αρκετή ώρα να για να
κατέβει κάτω στο υπόγειο και να μου το φέρει πίσω. Σταμάτησε στο
δωματιάκι του και με τη βοήθεια του τερματικού του άρχισε να σκανάρει
για να διαπιστώσει αν τον είχα «καθαρίσει». Ήταν πραγματικά
καθυποταγμένος όταν μου ξαναέφερε πίσω το τερματικό μου. Ο εγκέφαλος
συνέχιζε το processing αλλά έως την ώρα που εκείνος γύρισε πίσω δεν είχα
καταφέρει να βρω λύση σε τίποτα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα να με
αφήσουν ήσυχο και να σταματήσουν να μου υποδεικνύουν τι να κάνω. Έβαλα
το τερματικό μου μέσα στο δωμάτιο με ψυχραιμία και χωρίς να κουραστώ,
κλείδωσα την πόρτα, μπήκα online και έδωσα ξανά πίσω στον πατέρα τη
δουλειά του. Στην συνέχεια προσπάθησα να flagάρω τον Rayno και τον
Georgie αλλά δεν μπόρεσα γι. αυτό κι άφησα μηνύματα έτσι ώστε να τα
βρουν μόλις μπουτάρουν. Έμεινα ξάγρυπνος όλη τη νύχτα παίζοντας πόλεμο,
απλά και μόνο για να σιγουρευτώ ότι ο πατέρας δεν θα προσπαθούσε να
κάνει οτιδήποτε.

Το επόμενο πρωινό το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μπουτάρω και να
σκανάρω όμως ο Rayno κι ο Georgie δεν ήταν ακόμη online. Έτσι λοιπόν,
κατέβηκα κάτω και πήρα ένα απολύτως σιωπηλό πρωινό μαζί με τους δικούς
μου, οι οποίοι στη συνέχεια έφυγαν για τις δουλειές τους. Την έκανα
κοπάνα από το σχολείο και πέρασα όλη την ημέρα μου τελειώνοντας τον
πόλεμο και δουλεύοντας ορισμένα νέα tricks και treats. Οι δικοί μου κι
εγώ είχαμε και πάλι ένα απολύτως σιωπηλό μεσημεριανό και μετά από αυτό
έριξα και πάλι flags στον Rayno ο οποίος είχε μπει στο Net κι είχε
αφήσει remark για το πότε θα τον βρω.

Τελικά τον βρήκα γύρω στις οκτώ και μου είπε ότι trashάρουν τον Georgie
και προβλέπεται πιθανότατα μόνιμο downtime.

Στη συνέχεια είπα στον Rayno για το πως είχα κρεμάσει και φυσικά
καθυποτάξει το γέρο μου, όμως εκείνος δεν έδειξε και ιδιαίτερο θαυμασμό
από τις ενέργειες μου. Είπε ότι μαγείρευε κάτι και δεν μπορούσε να με
συναντήσει ούτε κι εκείνο το βράδυ στο Buddy's. Έτσι λοιπόν βγήκαμε κι
οι δύο off line κι εγώ ξεκίνησα άλλον ένα πόλεμο και μετά την έπεσα για
ύπνο.

Το ξυπνητήρι έδειχνε 5:25 όταν ξύπνησα και δεν μπορούσα να
συνειδητοποιήσω το λόγο για τον οποίο είχα ξυπνήσει τέτοια ώρα, έως ότου
άρχισα να καταλαβαίνω το γιατί από τον ήχο που έφτανε στα αυτιά μου. Ο
πατέρας ξεβίδωνε τους μεντεσέδες της πόρτας μου!

«Πατέρα! Ή το κόβεις ή θα σε «καθαρίσω» στεγνά αυτή τη φορά! Δεν θα
υπάρξουν backups αυτή τη φορά!»

«Για δοκίμασε», είπε γρυλίζοντας.

Πήδηξα έξω από τον υπνόσακο μου, έβαλα μπροστά το τερματικό μου και δεν
μπορούσα να μπουτάρω. Προσπάθησα και πάλι. Μπορούσα να μπω στο τερματικό
μου αλλά δεν ήτα δυνατόν να κάνω port out. «Έκοψα το καλώδιο σου κάτω
στο υπόγειο», είπε.

Άρπαξα το Starfire μου, το έριξα μέσα στη φόρμα μου, τράβηξα το φερμουάρ
αλλά πριν την κάνω από το παράθυρο, τόσο η πόρτα όσο κι ο πατέρας έπεσαν
μέσα στο δωμάτιο. Τότε ήταν που ήρθε κι η μάνα μου από πίσω, και με ένα
πηδηματάκι βρέθηκε βαθύτερα μέσα στο δωμάτιο μου, άνοιξε το ντουλάπι μου
και άρχισε να στοιβάζει κάλτσες κι εσώρουχα μέσα σε μία βαλίτσα.

«Τώρα την έβαψες κανονικά!» είπα απευθυνόμενος στον πατέρα. «Δεν θα σου
επιστρέψω ποτέ τα αρχεία σου!». Εκείνος άρπαξε το χέρι μου.

«Michael, υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να δεις». Με τράβηξε κάτω στο
δωματιάκι του και τράβηξε από το γραφείο του μερικές στοίβες από
παλιόχαρτα. «Αυτές είναι αποδείξεις. Αυτό είναι ότι ακριβώς ορισμένα
παλιογερόντια, απομεινάρια μιας άλλης εποχής, αρέσκονται να
χρησιμοποιούν γιατί δεν εμπιστεύονται τους υπολογιστές σε εφαρμογές
λογιστικής. Διασταύρωσα δεδομένα από τη δουλειά μου και τη τράπεζα.
Οτιδήποτε εισάγεται στο υπολογιστή πρέπει να επαληθεύεται με γραπτές
αποδείξεις. Δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα για περισσότερο από 24 ώρες».

«Είκοσι τέσσερις ώρες;» είπα γελώντας. «Τότε πραγματικά την έβαψες!
Μπορώ ακόμα να σε εξαφανίσω οποιαδήποτε ημέρα κι από οποιοδήποτε
τερματικό του CityNet».

«Το γνωρίζω».

Η μάνα ήρθε στο δωματιάκι κουβαλώντας τη βαλίτσα και σκουπίζοντας τα
μάτια της από τα δάκρυα με χαρτομάντιλα καθαρίσματος Kleenex, είπε:
«Μickey, πρέπει να καταλάβεις ότι σε αγαπάμε κι ότι αυτό που κάνουμε
είναι για το δικό σου καλό».
Με κουβάλησαν στο αεροδρόμιο και με έριξαν μέσα σε ένα lear-jet μαζί με
ένα μάτσο παλιογκεσταπίτες.

Είχα ήδη στη διάθεση μου μερικές εβδομάδες για να εγκλιματιστώ στην
στρατιωτική ακαδημία Von Schlager. Όλοι μου λένε ότι είμαι ένα πολύ
έξυπνο παιδί και πως με καλή συμπεριφορά, βρίσκουν ότι δεν υπάρχει
κανένας λόγος για να μην αποφοιτήσω μέσα σε πέντε χρόνια. Παρόλα αυτά,
με κουράζουν όλοι αυτοί οι μεγαλύτεροι σπουδαστές όταν μου επισημαίνουν
πόσο τυχερός είμαι που πρόσφατα εγκαταστάθηκαν εσωτερικοί χώροι υγιεινής.

Φυσικά, είμαι ελεύθερος να φύγω οποιαδήποτε στιγμή θελήσω. Είναι μόνο
300 μίλια μέχρι το Fort McKenzie όπου τελειώνει ο δρόμος. Κάποια στιγμή
τη νύχτα όταν τα φώτα σβήσουν, θα βγάλω το Starfire και θα αφήσω τα
δάκτυλα μου να τρέξουν πάνω στο πληκτρολόγιο. Αυτό είναι όλο κι όλο αυτό
που θα μπορούσα να κάνω αφού τις νύχτες κατεβάζουν τους διακόπτες
ηλεκτρικού ρεύματος στα καταλύματα. Θα ξαπλώσω εκεί μέσα στο σκοτάδι,
νοσταλγώντας τη Lisa και τον Georgie, το Buddy's All-Night Burgers και
όλο εκείνο το γλέντι που είχαμε κάθε φορά που πετυχαίναμε κάτι πέρα από
τις όποιες πιθανότητες επιτυχίας και παρά τις δυσκολίες. Όμως
περισσότερο από όλα θα θυμάμαι τον Rayno και τα σχέδια του που σκέφτεται
να πραγματοποιήσει.

Ανυπομονώ βέβαια να δω με ποιο τρόπο θα καταφέρει αυτή τη φορά να
ξεμπλέξει εμένα από εδώ.

Γλωσσάρι
caffix : ντεκαφεινέ ρόφημα
smartcab : ταξί που οδηγείται αποκλειστικά με τη βοήθεια ηλεκτρονικού
υπολογιστή
Τεσπά : τέλος πάντων
nano : νανοδευτερόλεπτο
trashάρουν : «καθαρίζουν»

Στο Net μας, το διαπροσωπικό και πρόσφατα το ηλεκτρονικό οι hackιές
είναι ίσως συνηθισμένες και τις περισσότερες φορές οδυνηρές, σκοτεινές,
απρόσωπες με ζητούμενο πάντα κάποια αλληλουχία του εάν/τότε/διαφορετικά.
Αυθεντικές ψυχές όπως εκείνες του Mickey, του Rayno, του Georgie και της
Lisa, που ζουν απομυζώντας ένα μυθώδες προηγμένο τεχνολογικό μέλλον μιας
κοινωνίας «ενημερωμένων» που εκείνοι δεν θα καταφέρουν ποτέ να ζήσουν
στην ολότητα του γιατί διαρκώς ανατρέπεται από ένα καλύτερο Zeilemann
Starfire 600, υπήρξαν το δίχως άλλο πρωτοπόροι μιας εποχής που εμείς οι
πολλοί μόλις τώρα καταφέραμε να κάνουμε το πρώτο επιτυχημένο μας login
σε αυτή. Μόλις τώρα κατορθώσαμε να αντικρίσουμε με τα virtual μάτια μας
κάποιον άλλο Mickey ή Lisa σε μια χώρα μακρινή ή στην απέναντι
πολυκατοικία μέσα από διαδρομές σε υπόγεια καλώδια και δορυφόρους σε
τροχιά Κι όμως εκείνες οι αυθεντικές ψυχές που προτιμούν caffix για να
ηρεμήσουν, είναι ευτυχισμένες κάθε φορά που αγγίζουν ένα keyboard και
κυλάνε επάνω του εφηβικές ανησυχίες, που μπλέκουν στις γραμμές των LCD
ενήλικα όνειρα και σβήνουν με αφέλεια που αφοπλίζει, καθετί που δεν
ταιριάζει στην «ηθική» τους. Διανύουμε αλήθεια μια νέα επανάσταση που
διαμορφώνει μία νέα ηθική ή μήπως ανοίγουμε έκθαμβοι τα μάτια μας σε
αυτή που ο Mickey κι η παρέα του βίωσαν είκοσι χρόνια πριν, ενώ ήδη
κάποιοι άλλοι Rayno «τρέχουν» κώδικες-όνειρα που εμείς οι πολλοί θα τα
δούμε σε δεύτερη προβολή; Διαστροφή ή ανολοκλήρωτος έρωτας η περίπτωση
τους, δεν νομίζω ότι κάποιος είναι σε θέση να απαντήσει με βεβαιότητα.
Πολλοί άλλωστε ειδικοί απέτυχαν στην προσπάθεια ακριβούς απάντησης. Το
σίγουρο όμως είναι ότι στο προσωπικό μας Net, το αχανές και δαιδαλώδες
όταν εμείς οι ίδιοι δεν κάνουμε hackιές για να διαμορφώσουμε μία «ηθική»
διαφορετική από εκείνη που επιτάσσουν κάποιες τραπεζικές καταθέσεις και
ένα κομμάτι πλαστικό με μία σειρά αριθμών, τότε σίγουρα έχουμε απολέσει
τη γοητεία ενός ενδόμυχου και βαθιά προσωπικού ΤRANSACTION COMPLETED.
Νύχτες χωρίς ηλεκτρικό, φυλακισμένοι σε όνειρα που δεν φυλακίζονται ίσως
να είναι το τίμημα. Όμως πάντα κάτι θα μένει να λειτουργήσει και χωρίς
ηλεκτρικό, με το αθώο χάδι της ανάμνησης ότι δεν είμαστε μόνοι... Αν
λοιπόν κάποτε λάβετε στο Net σας CRACKERS/BUDDYBOO/8ER μην τρομάξετε. Ή
το όνειρο σας θα χτυπά την «οθόνη» σας ή κάποιος από τους συνοδοιπόρους
στις νυχτερινές περιπλανήσεις και ζεστές αναμνήσεις σας χωρίς ηλεκτρικό...

COMMENT COMPLETED. HAVE A NICE DAY.

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
ΦΑΣΙΣΜΟΣ: Έχεις δύο αγελάδες. Η κυβέρνηση τις παίρνει και τις δύο, σε
προσλαμβάνει για να τις φροντίζεις κι έπειτα σου πουλάει το γάλα.
		Αγελάδες και πολιτεύματα (και άλλα)
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: mdimitriou(@)megadis.gr: "RE: ... Της Αννούλας ..."
• Προηγούμενο μήνυμα: Nikos Tsekhs: "Κέβιν Μίτνικ: Το χαμένο βιογραφικό"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]