(nil): Nikos Tsekhs (ntsek(@)freemail.gr)
Ημερομηνία: Τετ 17 Μαρ 2004 - 22:57:34 EET
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]
Knocking on heaven’s door.Χροννια τωρα το κουβαλαω σαν ένα soundtrack
χωρισμων.Μικρων και μεγαλων.Που πονεσαν πάντα.Εφταιγα δεν εφταιγα. Η
δικια μου ιστορια είναι μαλλον τυπικη και πολύ
συνηθισμενη και δεν πολυδιαφερει από τις αντιστοιχες που εχω διαβασει
μεσα στο Mpakouros. Αλλα αφου υπαρχουν και αλλοι που καθονται και
διαβαζουν εγω γουσταρω να τα πω. Δεν είναι φρεσκια η
δικια μου η ιστορια. Θα μπορουσε κανεις να πει πως είναι ηδη ιστορια και
μονο σαν ιστορια μπορεί να αναγνωστει , ισως και να διδαξει :-Ρ
Πισω στο χρονο λοιπον...καμμια 12αρια χρονια (στη περιπτωση που
αναρωτιεσαι αγαπητε αναγνωστη ειμαι 30 παρα πολύ λιγο πια, γεννημενος με
την δημοκρατια, αλλα πριν το Πασοκ)...Σε μια ηλικια που
γενικα αναρωτιομουνα που παω και αμα θελω γενικα να παω. Doors (στο
revival) και αλλοι νεωτεροι μαλλιαδες στο background και τρελά αγχη. Και
κάτι χαζοερωτες, λυκειακοι, που αρχιζαν με τρελους
ενθουσιασμους, και τελειωναν με ένα εξαωρο downνιασμα και συνηθως μετα
τη σωστη ποσοτητα αλκοολ και ένα καλο πρωινο για το hangover, ελεγες
παμε για αλλα και πηγαινες. Αμα στο σεναριο βαλει
κανεις ότι ημουνα κολοφαρδος και εχω γεννηθει στην επαρχια, οπου οσο
να’ναι ειχα ένα τεραστιο κυκλο γνωστων, μπορουσε να πει κανεις ότι τα
πραγματα, γενικα ηταν αρκετα ροδινα για την
συναισθηματικη ισσοροπια μου...Αυτο είναι γενικα το υποβαθρο...και από
εδώ και περα welcome to the terrordome.την γνωρισα εκεινο το τρελο
καλοκαιρι οπου μεταξυ ενός σιγουρου ΤΕΙ και της μανιας
μου για το Πολυτεχνειο, ειχα επιλεξει το δευτερο και εχοντας μπροστα ένα
χειμωνα διαβασματος, ειχα επιδοθει σε ένα μπαραζ ρεμαλιασματος. Και
μεταξυ ολων των αλλων επεσα και πανω της... Η Μ.
ηταν (και είναι) αυτό που θα λεγαμε «...φιγουρα ξωτικη και
ταξιδιαρικια». Παραμυθενια ματια, προσωπο, κορμι...Rock φιγουρα και
ταυτοχρονα ένα πλασμα που θα ελεγε κανεις ότι μονο στα παραμυθια
θα μπορουσες να δεις. Υπαρχει αγαπητε μου αναγνωστη ερωτας με την πρωτη
ματια. Αφου εκανα ένα ταχυτατο check να δω αμα ειμαι ακομα ζωντανος
(ειχα για πολύ ωρα παψει να αναπνεω), αρχισα να
τρωγομαι να την γνωρισω...Την γνωρισα τελικα. Αλλα δεν μπορεσα να της πω
τι ενιωθα...ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ. Ετρεμαν τα ποδια μου και τραυλιζα. Αλλα επεσα
από διπλα. Κολλητιλικι στο full αλλα από
ερωτισμο μηδεν. Και ηταν τοτε που ηθελα λιγο ενθαρυνση αλλα δεν την πηρα
ποτε. Btw η Μ. εκτος από πολύ ομορφη ηταν το ειδος της γυναικας που
μπορουσε να σε παρασυρει σε οτιδηποτε, χωρις να
νιωθεις ότι μπορείς να αντισταθεις. Και περασε ένα καλοκαιρι που τοσα
χρονια μετα μπορω να το θυμαμαι και αξιζει να το θυμαμαι. Με μια μονιμη
μονιμη επωδο .να της την πεσω γαμωτο δεν κανει να
φυγει- περασε και δεν ημουνα παρα εκει που αρχισαν όλα, στο μηδεν ή
τελοσπαντων κοντα εκει. Ηρθε ο χειμωνας, κρατησα επαφη, τηλεφωνα και τα
δεοντα. Μου πηγαινε σαν ανθρωπος και με γοητευε
απολυτα σαν γυναικα.
Να μην το τραβαω πολύ όμως...Το Πολυτεχνειο ηρθε, μαζι του πολλες
αλλαγες στη ζωη μου αλλα κάπου, σαν ξεχασμενο service που τρωει πορους,
πάντα με ετρωγε η σκεψη της. Σε ότι σχεση εκανα πάντα
την εφερνα σαν μετρο συγκρισης, κάτι σε ISO να πουμε. Η καλυτερα ότι
γυναικα γνωριζα την περναγα από ένα κρεββατι του Προκρουστη και την
συγκρινα μαζι της. Για αυτό δεν μπορουσα να στεριωσω σε
καμμια σχεση. Και το κακο ηταν ότι αν και σπουδαζαμε σε διαφορετικες
πολεις, καποιες τυπικες αλητειες που κανει κανεις στα εικοσι και κάτι
τις ειχα κανει μαζι της. Ειπαμε φιλια στο μεγιστο,
ερωτισμος στο μηδεν. Ημουνα κάτι σαν μεγαλος αδερφος της. Με σκοτωνε που
μου ελεγε για τις σχεσεις τις και μου εδινε συμβουλες για τις δικες μου.
Η μαλακια που ειχα κανει εντωμεταξυ ηταν ότι
την γνωρισα στην αδερφη μου και ειχαν γινει και φιλες. Οποτε και να
ηθελα να ξεκοψω δεν γινοταν. Πάντα μπροστα μου και καταλαβαινεις αγαπητε
μου αναγνωστη.
Περασε ο καιρος και εγινε το αναποφευκτο. Εμπλεξε σε κάτι πιο σοβαρο από
μια σχεση. Ψιλοχαθηκαμε. Τοτε ηταν που τα ειδα όλα. Τρελενομουν που ηταν
μαζι του και αρχιζα να αναθεωρω, την
χαλαροτητα που εβλεπα τα πραγματα. Αλλά ημουν μακρια και ελεγα ότι δεν
μπορεί, θα περασει. Επεσαν πανω μου και κάτι φιλοι που ειχαν γνωση του
πραγματος και ειπα να ξεκοψω. Και πηγαινε πολύ
καλα μεχρι ένα σημειο...
Όπως όλα τα καλα τελειωνουν, ειπα και εγω στα 6+ χρονια να τελειωσω με
αυτό το πτυχιο. Ένα εξαμηνο με ελεινο διαβασμα και το millenium με
βρισκει με πτυχιο και να προσπαθω να δω τι είναι να
γίνεται μετα. Λογικη εξελιξη...στρατός. Αφησα την πιο ομορφη πολη της
Ελλαδας και κατηφορησα...Τριπολη για τα basics και καρφι στην Ελευσινα
(κάτι Πασοκοι κανανε την δουλεια...thx μπαρμπα)...
Όταν δε μου ειπανε γιατι Αθηνα και όχι πισω στο Βολο guess what.στην
Αθηνα εμενε η Μ. Όπως εγραψα και παραπανω προσπαθησα να περιορισω τα
πολλα πολλα μαζι της αλλα ηταν ματαιο...Ηθελα και
ψυχολογικη υποστηριξη, με σκοτωναν οι στολες, και αρπαχτηκα πανω της.
Πολύ φιλια παλι...Αρχισα να εχω την αναγκη της και δεν ειχε να κανει
μονο ότι ηταν από τους λιγους ανθρωπους που μπορουσα
να μιλαω. Η δικη της σχεση με τον περιεργο τυπο πηγιανε από το κακο στο
χειροτερο και ειπα μηπως καταφερω να της πω όλα αυτά που τα σκεφτομουν
και τα ηθελα τοσα χρονια...Επι ματαιω παλι...Το
μονο που εμεινε από αυτή την σκοτεινη περιοδο ηταν κάτι τρελες κουβεντες
με SMS και κάτι καλα μεθυσια μαζι της. Στο μυαλο μου ο μυθος της
μεγαλωσε και δεν ειχα και πολλα περιθωρια πια.
Εικοσι μηνες μου πηρε από την ζωη μου η θητεια και μετα αρχισα να στηνω
ξανα ότι μπορουσα από το παλιο ευατο μου. Εχει φτασει πια ανοιξη 2002...
Αρχισα και δουλεια...Αλλο σοκ και αυτό. Αλλα
γενικα αρχισα να νιωθω ολο και πιο καλα. Απλα το μονο μου τρελο ζορι
ηταν η Μ. και πως καιποτε το κολλητιλικι θα μπορου να γινει η ιδεατη
(για μενα) ερωτικη σχεση. Ειχα βεβαια τον πολύ
«τιμητικο» ρολο του καληνυχτακια της αλλα κάπου ελεγα μηπως και
καταφερνα να το γυρισω...Κουβαλαγα την, χωρις λογο, ελπιδα που εχει κάθε
φιλαθλος, ότι μπορεί να γινει κάτι και να γυρισει το
ματς στο 90’...Και αυτό με φερνει στο κυριως πιατο...Τωρα αγαπητε
αναγνωστη που εχεις το background ισως θα μπορεσεις να καταλαβεις πως
εχασα την μπαλα και το ματς και ολο το γηπεδο το
καλοκαιρι του 2002...
Κάπου εκει στο Ιουνιο αρχιζουν τα σχεδια για το που θα παμε διακοπες..Η
Μ. ειχε προβληματα με τον τυπο που τα ειχε και δεν ηξερε αμα θα
καταφερουν να πανε δικαοπες μαζι...Εγω παλι μετα από δυο
καλοκαιρια χαμενα (στρατος) ηθελα να παω για κρεπαλη...και ηδη μαζευα
κοσμο για Πηλιο (homeland).και εκει αρχισε το πανυγυρι...Μου σκαει το
παραμυθι ότι ηθελε να παμε μαζι διακοπες, γιατι με
τον δικο της δεν εβρισκε ακρη...Δεν μπορεσα να αντισταθω...Το σεναριο
ηταν να βρεθουμε μετα το Πηλιο στη Αθηνα και από εκει κατευθειαν
Σαντορινη οπυ θα μας εβρισκαν κάτι αλλοι φιλοι...Αλλα το
σεναριο προεβλεπε ότι θα μεναμε μαζι κάπου τρεις μερες μονοι μας και
μετα θα ερχοτανε ολοι οι αλλοι. Ειπα στον εαυτο μου ή τωρα ή ποτε και
εφυγα με ένα σακο γεματο ελπιδες... Παπαρια...μετα το
πρωτο δευτερολεπτο που την συναντησα με γειωσε...με την ατακα «μονο
ανθρωποι σαν και εσενα, φιλοι μου πραγματικοι καταλαβαινουν τι περναω
τωρα...»....knocking on the heaven’s door.
Τρεις μερες αντεξα...Εφυγα σαν το κλεφτη από εκει. Αλλα κάπου καταρευσα.
Όταν με ρωτησε τι εγινε ειπα κάτι σαν «...φευγω για να σωσω ότι εμεινε
από το καλοκαιρι μου...» καταλαβε ότι δεν ειχε
πισω το πραγμα. Αλλα δεν ηταν αυτή που ειχε το μεγαλο
προβλημα...Δοκιμασα με τον παλιο τροπο...Πολυ πιωμα αλλα δεν εφευγε ο
κομπος από το στομαχι με τιποτα...Σιχαθηκα τον εαυτο μου για την
αδυναμια μου. Αλλα ειχα παει ένα βημα μπροστα και δυο πισω...Ηξερε ότι
την γουσταρα αλλα μαλλον με λυποτανε.
Ηρθε και ο χειμωνας. Κάπου κάπου κατερρεα και της εστελνα απελπισμενα
μηνυματα και κάπου επαιρνα ανασα και σηκωνα το κεφαλι.Μεχρι καποια
στιγμη βαρεθηκα να την πετυχαινω και να σηκωνομαι να
φευγω και να προσπαθω να κανω ότι δεν τρεχει τιποτα...Κατσαμε και καναμε
μαζι ενα μεθυσι από τα παλια...Και εκει ειδα και λιγο τα πραγματα από
την μερια της...Και μιλαγαμε για το ποσο
ερωτευμενος ημουνα λες και λεγαμε για συναυλια και πως μας φανηκε.
Εκεινο που με σκοτωσε ηταν ότι με ειπε «καλο παιδι»...End of story.Η
βαρυτερη προσβολη. Δεν της μιλησα ξανα. Της κλεινω το
τηλέφωνο, όταν παιρνει. Αλλα εναμιση χρονο από τη Σαντορινη συνεχιζει να
μου λειπει...και μαλλον εχω χασει κάθε λογο να νιωθω ζωντανος.
Η μονη μου απορια είναι...Με max 10 ποσο μαλακας οφειλω να νιωθω..?
-- Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει : Χμ... τι θεραπεύει η ηλιοθεραπεία; ________________________________________________________________________ Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων https://anekdota.duckdns.org ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___ ________________________________________________________________________
- Επόμενο μήνυμα: Suspect: "ιδεα..."
- Προηγούμενο μήνυμα: Nikos Tsekhs: "Επίθεση!"
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]