(nil): Νυχτολούλουδο (nixtolouloudo(@)gmail.com)
Ημερομηνία: Τρι 30 Αυγ 2005 - 17:04:42 EEST

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Του Νικόλα Περδικάρη, email: mobyx(@)otenet.gr, Μάρτιος 1999.

Το τέλος το ξέρετε όλοι σας, εκείνο που δεν ξέρετε είναι τι έγινε μετά.
Όταν η κοκκινοσκουφίτσα μεγάλωσε και αποφάσισε να βγει από το παραμύθι
για να δοκιμάσει την τύχη της σε μία μεγαλούπολη, σαν την Αθήνα καλή ώρα.
Παρά τα χρόνια που πέρασαν δεν άλλαξε πολύ. Αν εξαιρέσεις το ότι έγινε
μία αληθινή γυναίκα
και ότι έκοψε τα μαλλιά της κοντά σαν αγόρι, κατά τα άλλα θυμίζει
ακόμα αυτό το ξανθό
κοριτσάκι που όλοι ξέρουμε, η μάλλον που φανταζόμαστε.
Εννοείται ότι δεν φοράει πια το δαντελωτό φορεματάκι με την κόκκινη
κάπα της, αλλά
παντελόνια και στενές μπλούζες (το κόκκινο είναι ακόμα το αγαπημένο της χρώμα).
Στο χέρι δεν κρατάει πια το καλαθάκι της, γεμάτο με γάλα, μέλι και
λουλούδια, αντί
γι αυτό έχει πάντα μαζί της την τσάντα της. Μέσα στην τσάντα κρατάει
καλά φυλαγμένο
το πορτοφόλι της με τις πιστωτικές κάρτες.
Τα πρωινά δουλεύει σ΄ ένα γραφείο όπου πληκτρολογεί κωδικούς σ΄ενα
ηλεκτρονικό υπολογιστή
μέχρι αργά το απόγευμα. Είναι πολύ κουραστική και βαρετή δουλειά, αλλά
χάρις σ΄αυτήν,
μπορεί να έχει ένα πολυτελέστατο διαμέρισμα σε μία αξιοπρεπή περιοχή,
ένα γρήγορο (κόκκινο)
σπορ αυτοκίνητο, λογαριασμούς στην Τράπεζα για ώρα ανάγκης και ότι άλλο θέλει.
Όταν γυρίζει στο σπίτι είναι πολύ κουρασμένη, το πρώτο πράγμα που
κάνει είναι να βγάζει
τα παπούτσια της και να ξαπλώνει όπου βρει. Μόλις σκοτεινιάζει
κλειδώνει την πόρτα διπλά,
και βάζει το σύρτη, της έχει μείνει βλέπετε το σύνδρομο του λύκου.
Φοβάται μήπως ξανάρθει,
μήπως της χαμογελάσει ξανά με αυτά τα κοφτερά του δόντια και την
κατασπαράξει στην
στιγμή, χωρίς να προλάβει να πει ούτε μία λέξη. Δεν μπορεί ούτε να το
σκέφτεται αυτό,
αρρωσταίνει. Κάθε φορά που ακούει βήματα από τον διάδρομο, αρχίζει να
κρυώνει και δεν
ησυχάζει παρά μόνον όταν οι θόρυβοι σταματήσουν τελείως.
Μετά πηγαίνει στην κουζίνα, παίρνει κανένα δυό ηρεμιστικά και
περιμένει να δράσουν.

Μια μέρα της ήρθε να τα πάρει όλα μαζί, να ηρεμήσέι μία και καλή ,
αλλά μετά θυμήθηκε
πως αυτή ήταν η ηρωίδα του παραμυθιού και χωρίς ηρωίδα το παραμύθι δεν μπορεί να
υπάρχει. Από τότε κλείδωσε το μπουκάλι με τα χάπια σ΄ενα ντουλάπι και
πέταξε το κλειδί
στην πίσω αυλή. Τώρα όταν θέλει να ηρεμήσει ξενυχτάει μπροστά στην
τηλεόραση, μέχρι
να την πάρει ο ύπνος. Δεν καταφέρνει όμως πάντα να κοιμηθεί πριν το
ξημέρωμα, γιαυτό και
μερικές φορές πηγαίνει αργοπορημένη στη δουλειά .
Άλλοτε πάλι ενώ έχει αποκοιμηθεί, ξυπνάει απότομα με τα ουρλιαχτά των
σκύλων, που
ακούγονται από την μεριά του δρόμου. Της είναι πολύ γνώριμα αυτά τα
ουρλιαχτά, τόσο
γνώριμα που την κάνουν να πετάγεται σαν ελατήριο , κι έτσι όπως είναι
μισοκοιμισμένη να
βλαστημάει την ώρα και την στιγμή που της ήρθε να ζήσει σε μία τέτοια
πόλη, κατηγορώντας
τον εαυτό της που αφέθηκε τόσο μόνη.

Αν είχε κάποιον κοντά της, ίσως να μη φοβόταν τόσο πολύ τις νύχτες,
ίσως να μη φοβόταν ποτέ.
Θα το ήξερε πολύ καλά πως δεν είναι ο μόνος άνθρωπος στον πλανήτη ,
μπορεί και να γελούσε
αν σκεφτόταν ότι υπάρχουν ένα σωρό άνθρωποι σαν κι αυτή. Για
παράδειγμα , ο ένοικος της
διπλανής πόρτας. Κι όμως , τόσα χρόνια που μένει ο ένας δίπλα στον
άλλον, ούτε τ΄ονομα του δεν έμαθε.

Είναι στιγμές που πολύ θα ήθελε να πάει να του μιλήσει, να του τα πει όλα.
Για την δουλειά της, για το σπίτι, για τις αϋπνίες και τους φόβους
της, για το λύκο, ακόμα και για το ντουλάπι με τα ηρεμιστικά. Και ενώ
ετοιμάζεται να του χτυπήσει το κουδούνι, κάτι την πιάνει και τρέχει
γρήγορα- γρήγορα να κρυφτεί πίσω από την πόρτα της.
Την βλέπεις σιγά-σιγά να λυγίζει, να γονατίζει, και να σωριάζεται στο
πάτωμα. Το φως που έρχεται από τον δρόμο φωτίζει τότε όλο της το
κορμί. Μοιάζει να είναι τόσο γαλήνια , τόσο ήρεμη, που καθώς την
κοιτάζεις έτσι ξαπλωμένη νομίζεις ότι δεν θα σηκωθεί ποτέ.

Εξω τα φώτα σβήνουν το ένα μετά το άλλο, κι οι άνθρωποι αποσύρονται
νυσταγμένοι στα δωμάτια
τους. Ο καθένας ήρωας του δικού του παραμυθιού ...

Νικόλας Περδικάρης - Μάρτιος 1999
mobyx(@)otenet.gr

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
Ήξερες οτι ...
Η πρώτη διαφήμιση προφυλακτικών εμφανίστηκε στο περιοδικό "Τάτλερ", στο 
τεύχος της 12ης Μαΐου του 1709. Η τότε ονομασία τους ήταν "μηχανές που 
προστατεύουν από τα τραύματα της αγάπης"! 
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Μαριλού: "Re: Κοκκινοσκουφίτσα - η αληθινή ιστορία!"
• Προηγούμενο μήνυμα: Νυχτολούλουδο: "Re: Κοκκινοσκουφίτσα - η αληθινή ιστορία!"
• Σαν απάντηση στο: Νυχτολούλουδο: "Κοκκινοσκουφίτσα - η αληθινή ιστορία!"
• Επόμενο στο thread: Μαριλού: "Re: Κοκκινοσκουφίτσα - η αληθινή ιστορία!"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]