(nil): Nikos Tsekhs (ntsekhs(@)gmail.com)
Ημερομηνία: Τρι 13 Σεπ 2005 - 17:19:27 EEST
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]
συνέχεια του https://anekdota.duckdns.org/jotd28/0838.html
Περάσαν δυο μήνες κιόλας. Προσπαθώ να βρω λίγο φως σα λυσσασμένος,
τζίφος. Όλη αυτή η ιστορία με έχει βαρέσει κατακέφαλα. Πηγαίνω στη
δουλειά και ψάχνω με τις ώρες στο internet να ανακαλύψω έστω και μια
πληροφορία για την «εταιρεία» της Ζίτσας. Πατώσαμε πάλι!
Ώρα 02:44 πμ. Καπνίζω σαν μανιακός στο μπαλκόνι. Παίρνω το κινητό, κάνω redial.
«Έλα ρε λαλάκα νυχτιάτικα, τι έγινε;» ακούστηκε ο Στάθης και η εικόνα
του αγουροξυπνημένου, νυσταγμένου και μπαϊλντισμένου από τα
τηλεφωνήματα μου, μου έδωσε μια ελπίδα ότι τελικά θα τον καταφέρω.
«Δεν την παλεύω ρε... μου έγινε ψύχωση δεν το καταλαβαίνεις; Ξυπνάω
και κοιμάμαι μόνο με αυτή τη σκέψη... το θέλω... το ονειρεύομαι...
ξύπνα ρε λαλάκα σου μιλάω!». Παύση.
Ο φόβος μου χτυπάει Limit up. Θα με σκυλοβρίσει και θα μου το κλείσει
ακόμα μια φορά. Κομπλάρω και ψελλίζω... «Δεν έχω καμιά ελπίδα»;
«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία λαλάκα. Πάρε με αύριο το μεσημέρι
και θα δω τι μπορώ να κάνω. Άντε κοιμήσου τώρα κολασμένε» είπε και μου
το έκλεισε με χαχανητά.
Ώρα 13:31 μμ. Στη δουλειά. Κρατάω το ακουστικό εδώ και ώρα και
σκέφτομαι πότε να του τηλεφωνήσω. Δε βαριέσαι, τόσες μέρες λυσσάρη με
φωνάζει. Αλλά έτσι είναι, ο χορτασμένος σε κοιτάζει να πεινάς και σου
λέει «φάε ρε», αλλά δεν βλέπει πως άδειασε το πιάτο και πρέπει να
περιμένεις το επόμενο... Καλεί.
«Έλα ρε απίθανε. Πόσο παπάρας είσαι! Μίλησα με την Ζίτσα και δέχτηκε.
Της έδωσα το τηλέφωνο σου και θα σε πάρει στις 6 το απόγευμα. Φυσικά
μη διανοηθείς να πεις το πραγματικό σου ονοματεπώνυμο. Βρες κάτι άλλο,
ότι να΄ναι. Δεν τους ενδιαφέρει. Αλλά μην καρφώνεσαι με τη μια. Θα σου
εξηγήσει εκείνη λεπτομέρειες... άντε ρε, καλά να περάσεις!!!». Τα
πνιχτά γελάκια του με νευριάζουν. Κάνε φίλο να δεις καλό.
«Έγινε ρε. Ευχαριστώ» λέω μόνο και κλείνω.
Θέλω να πετάξω από τη χαρά μου. Και ξαφνικά... αισθάνομαι το στομάχι
μου κόμπο. Έχω να φάω τρεις μέρες από την ανησυχία. Κατεβαίνω στο
κυλικείο και παίρνω 3 τυρόπιτες. Κατεβάζω τη μια μετά την άλλη και
πίνω τον καφέ μου αραχτός και ανακουφισμένος. Η ώρα περνάει. Οι
καφέδες διαδέχονται ο ένας τον άλλο και μετράω πια το κάθε λεπτό που
περνάει. Φεύγω ανταριασμένος για το meeting της Παρασκευής,
προσπαθώντας να πάρω τα πόδια μου και έστω και για λίγο να συγκεντρωθώ
στη δουλειά. Στο διάδρομο πετυχαίνω τη Στέλλα.
Φοράει πάλι αυτά τα στενά παντελόνια σε ίσια γραμμή και το στήθος της
ξεπετιέται ατίθασο από το μεταξωτό πουκάμισο. Προσπαθεί να το κρύψει
με ένα ντοσιέ που κρατάει στα χέρια της και με χαιρετάει με ένα νεύμα.
«Ταυλίτσα» σκέφτομαι. «Επίτηδες με παίζεις τόσο καιρό...».
Θυμάμαι αμυδρά το πρώτο μας ραντεβού. Από την ανησυχία είχα πιει 3
ουίσκι πριν φύγω από το σπίτι. Η Στέλλα φυσικά άργησε, αλλά αυτό μου
έδωσε χρόνο να ανασυντάξω τις σκέψεις μου «κοίτα λαλάκα μην καρφωθείς
με τη μια...είσαι άνετος...είσαι ο καλύτερος... φτου σου αγόρι μου»
έλεγα κοιτώντας με στον καθρέφτη του οδηγού. Και όπως ήταν αναμενόμενο
εκείνο το βράδυ δεν έγινε τίποτα. Ούτε άνετος ήμουν και φυσικά ούτε ο
καλύτερος. Το δείπνο ακολούθησε ποτό και το ποτό ο γυρισμός στο σπίτι
της, ξενερωμένη από τη στάση μου ως γιάπι ακόμα και στα ραντεβού. Αυτό
συνεχίστηκε για λίγο καιρό, αλλά καθιερώθηκε σαν κοινωνικό ραντεβού με
έναν συνάδελφο που «όταν ανοίξει το καβούκι του μπορεί και να
προωθηθεί ως γκόμενος».
Δεν είναι ότι είμαι και κανένα σχολιαρόπαιδο, αλλά όσο να' ναι, αυτή η
γυναίκα με τρομάζει. Ο αέρας της με αναγκάζει να κάθομαι με τα χέρια
καρφωμένα στο τραπέζι και το βλέμμα στο πάτωμα, έτοιμος να φάω
τιμωρία. Ε, ρε Στέλλα τι μας κάνεις...
Ώρα 18:01. Το κινητό χτυπάει. Απόκρυψη. Προσπαθώ να ηρεμήσω και το
σηκώνω στον τρίτο χτύπο, μη δείξω και λιγούρης που περιμένει πάνω στο
τηλέφωνο. Ο Στάθης μου είπε να είμαι άνετος γιατί αλλιώς μπορεί κάτι
να στραβώσει.
«Παρακαλώ;»
«Καλησπέρα σας. Σας τηλεφωνώ από την «εταιρεία» εκ μέρους του κ.
Τσάκου. Ο κύριος;»
... σκέφτηκα για λίγο την κατάσταση μου. Αλήθεια, τώρα που μπορούσα να
είμαι κάποιος άλλος, ποιος θα διάλεγα να είμαι;
«Σπανοβαγγελοδημήτρης» είπα προσπαθώντας να συγκρατηθώ από τα γέλια.
Πως μου ήρθε αυτό; Τελικά αυτό το τηλεφώνημα ήταν τόσο λυτρωτικό που
βρήκα μονομιάς χιούμορ και όρεξη για παιχνίδι.
«Μάλιστα. Μαντάμ Ζίτσα εδώ».
to be continued
http://www.zortal.gr/modules/news/article.php?storyid=1351
-- Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει : Γιώργος Κωσταντίνου: Δε μου λες; Εσείς [κομπιάζει] εδώ φτιάχνετε ένα που είναι, έτσι όλο σαντιγύ, που έχει από κάτω σοκολάτα... όχι, από πάνω σοκολάτα... και έχει πάλι το... και είναι όλο [κομπιάζει] μέσα σ΄ ένα γυάλινο μπωλ... Σερβιτόρος: Ααα, προφιτερόλ κύριε! Γιώργος Κωσταντίνου: Πώς το ΄πες; Σερβιτόρος: Προφιτερόλ. Γιώργος Κωσταντίνου: Φροφιτερόλ... Σερβιτόρος: Όχι φροφιτερόλ, προφιτερόλ. Γιώργος Κωσταντίνου: Τροφιτερόλ... Σερβιτόρος: Όχι τροφιτερόλ, προφιτερόλ κύριε. Να σας το μάθω... Γιώργος Κωσταντίνου: Όχι... Δε θέλω να το μάθω... Θέλω να το φάω! Χτυποκάρδια στο θρανίο ________________________________________________________________________ Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων https://anekdota.duckdns.org ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___ ________________________________________________________________________
- Επόμενο μήνυμα: Nikos Tsekhs: "Live SMS ... απο ΠΟΛΥ ψηλά !"
- Προηγούμενο μήνυμα: Suspect: "please welcome to eurobasket 2005"
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]