(nil): Nikos Tsekhs (ntsekhs(@)gmail.com)
Ημερομηνία: Δευ 21 Νοε 2005 - 11:19:40 EET
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]
Τελικά το να παλεύεις με το χρόνο είναι μια άνιση μάχη... Μαθαίνεις να
σέβεσαι τη "στιγμή" που σε διαπερνά και σε προσπερνά, μετράς τα δέκατα
του δευτερολέπτου όπως ένας αθλητής που προσπαθεί να κάνει ολυμπιακό
ρεκόρ... Και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για σεξ... κάθε λεπτό που
περνάει σε χαράσσει σαν αιώνας.
"Καμία γυναίκα δεν είναι καλύτερη από δυο"
Το ραντεβού μας με τη Ζίτσα δεν άργησε να κανονισθεί. Απόγευμα
Παρασκευής, πλατεία Κολωνακίου. Το μόνο που έπρεπε να έχω μαζί μου,
ήταν ένας σάκος με τα απαραίτητα ταξιδιού. Θα με αναγνώριζε εκείνη.
Περιττό να πω σε αυτό το σημείο, ότι τόσο πολύ ήμουν απορροφημένος με
το concept της εταιρείας, που καθόλου δεν ασχολήθηκα με το προφίλ της
κατά τα άλλα γνωστής-άγνωστης κας Ζίτσας... Κατά την αναμονή μου,
έκανα χίλια δυο σενάρια για τη ζωή της, την εμφάνιση και το
τσατσαδίστικο στιλ της, τη ζωή της έξω από την "Εταιρεία", αν
μαγείρευε, αν έπλενε στο χέρι, αν έβλεπε Τατιάνα... Μόλις όμως την
είδα, οι εικασίες μου γκρεμίστηκαν ως Πύργος της Βαβέλ και η σαστιμάρα
μου της χάρισε ένα καμουφλαρισμένο στιλάτο χαμογελάκι...
Η Ζίτσα ήταν μια 45άρα στα ντουζένια της. Φορούσε ένα μαύρο midi
φόρεμα, κατακόκκινο παλτό και είχε τα μαλλιά της χυμένα α λα σταρ του
κινηματογράφου, μια υπέροχη εικόνα για ένα κατά τα άλλα μουντό
φθινοπωρινό απόγευμα. Η φωνή της ήταν ήρεμη και γλυκιά, δεν ταίριαζε
καθόλου σε μια "μαντάμ" της νύχτας και των οργίων και το βλέμμα της
είχε μια αμυδρή λάγνα πρόκληση. Καθίσαμε για καφέ και έβγαλε ένα
filofax, τίγκα σε post it και συνδετήρες.
- Πρώτα από όλα, θα ήθελα να μου πείτε τι σας έφερε σε εμάς. Η απόλυτη
πρόκληση ή μια επιθυμία για κάτι άλλο που υποβόσκει μέσα σας; ρώτησε
πονηρά.
Σκέφτηκα ότι τελικά, το image της τσατσάς δεν ταίριαζε καθόλου σε αυτή
την γυναίκα. Αν δεν άκουγα αυτά που έλεγε, θα νόμιζα ότι είχα μια πολύ
γλυκιά και αριστοκρατική γυναίκα απέναντι μου.
- Για να σας πω την αλήθεια...και τα δυο. Βλέπετε, είμαι ερωτευμένος
εδώ και πολύ καιρό, αλλά η γυναίκα αυτή με ταράζει ακόμα και στη θέα
της. Είναι τόσο δύσκολο να την προσεγγίσω, που αν δεν εκτονωθώ με άλλο
τρόπο και ιδιαίτερα με τις δικές σας "υπηρεσίες", νομίζω πως δεν θα
βρω ποτέ τα @ να την πλησιάσω με αέρα. Θα φανώ λιγούρης μέσα στην κάψα
μου για εκείνη. Άλλωστε, ποιος άντρας ερωτευμένος ή μη, δεν θα ήθελε
να περάσει απο την "Εταιρεία" έστω και για την εμπειρία;
Η συζήτηση κύλησε ομαλά και ελαφρώς έξω από τα δεδομένα του λόγου της
συνάντησης, σαν μια κουβεντούλα φίλων, σε καφέ, απόγευμα Παρασκευής...
Με την Ζίτσα φύγαμε αγκαζέ, πήραμε το αυτοκίνητο της και τραβήξαμε για
Πειραιά...
"Κάνε μου λιγάκι... μμμμμμμμμ"
Η Ζίτσα μου ανακοίνωσε κατά την άφιξη μας και είσοδο μας στο "lounge"
της Εταιρείας, ότι είχε αποφασίσει να με αναλάβει προσωπικά. Η απόφαση
της με βρήκε σύμφωνο χωρίς κανένα δισταγμό. Μου είπε πως η
προκαταρκτική συνάντηση έχει πάντα ως σκοπό την εξερεύνηση του προφίλ
του πελάτη και την εύρεση της καλύτερης λύσης για αυτόν βάση των
αναγκών και απαιτήσεων του... και μιας κι εγώ χρειαζόμουν αυτό που
μόνο εκείνη ήξερε να μου δώσει, απλά αφέθηκα...
Το να είσαι έρμαιο στα χέρια μιας έμπειρης γυναίκας, που ξέρει τι
θέλεις πριν εσύ ακόμα το ανακαλύψεις, είναι η μέγιστη των ηδονών... Ο
τρόπος που θα σε πλησιάσει, που θα σε αγγίξει, που θα σου μιλήσει, που
θα σε καθηλώσει... μοναδικός!
Το βράδυ της Παρασκευής, μόνος σε ένα υπερλούξ δωμάτιο περίμενα με
ανυπομονησία την είσοδο της Ζίτσας, η οποία κατέφθασε με μια γούνα και
γόβες στιλέτο και... τίποτα άλλο! "Υπέροχο σώμα", σκέφτηκα. Με κοίταζε
γεμάτη πόθο, αν δεν ήξερα τι μου γινόταν θα νόμιζα ότι είχα μια
ερωτευμένη γυναίκα απέναντι μου και άρχισε το παιχνίδι της. Είναι
μάταιο να προσπαθήσω να θυμηθώ το τι έγινε, γιατί με έστειλε τόσο
μακριά που εκείνες οι στιγμές ήρθαν κι έφυγαν δίχως να σκέφτομαι ή να
συγκρατώ λεπτομέρειες. Θυμάμαι αμυδρά ότι κάποια στιγμή
συνειδητοποίησα ότι ήμουν στο πάτωμα, μια άλλη στη ντουλάπα, μια άλλη
δεμένος, μια άλλη να μαστιγώνομαι και να δαγκώνομαι... Όταν μπήκε το
πρωινό φως στο δωμάτιο, η Ζίτσα τραβήχτηκε, ντύθηκε, μου έδωσε ένα
λυσσάρικο φιλί και βγήκε από το δωμάτιο κλειδώνοντας πίσω της...
Μεσημέρι Σαββάτου και το κλειδί στην πόρτα με ξύπνησε με μια
απεριόριστη ευγνωμοσύνη... Πέθαινα της πείνας και μια κοπελίτσα με
αμφίεση μικρής Ολλανδέζας μου παρέδωσε ένα πλούσιο δίσκο πρωινού. Μου
έδωσε ένα φραγκοστάφυλο στο στόμα, ένα χαστουκάκι στο μάγουλο α λα
"τυχερούληηηηηη" και έφυγε κουνιστή λυγιστή. Η Ζίτσα εμφανίστηκε μόλις
ήπια την τελευταία γουλιά καφέ.
Φορούσε ένα μπικίνι και μου πέταξε μια πετσέτα.
- Σήκω γλύκα, μου είπε. Ώρα για χαμάμ.
Να πω την αλήθεια, μεγάλη παράλειψης στα 28 μου να μην έχω πάει ποτέ
σε χαμάμ και η ιδέα αυτή με τη Ζίτσα μαζί μου φάνηκε καταπληκτική.
Ατμοί, ζέστη, τα χέρια της Ζίτσας να διαγράφουν τα ποτάμια του ιδρώτα
στη σάρκα μου. Και ύστερα πάλι έχασα τον κόσμο γύρω μου... απόλυτη
ηδονή...
Λίγη ώρα αργότερα βγήκαμε γελώντας από το χαμάμ και κατευθυνθήκαμε στο
τζακούζι. Είναι υπέροχο το τι μπορούν να αναγείρουν μερικές φυσαλίδες,
πολύ σαμπάνια και μια υγρή Ζίτσα μέσα σε ένα τζακούζι. Το πιο
διασκεδαστικό απόγευμα της ζωής μου, ως έχει...
Το βράδυ με βρήκε στο δωμάτιο, κλειδωμένο και κουρασμένο, αλλά με
τρελή διάθεση και όρεξη για να δω το τι θα επακολουθούσε. Λίγο πριν με
πάρει ο ύπνος από την αναμονή, η Ζίτσα άνοιξε την πόρτα και μαζί της
έσκασε μύτη και ένα τσούρμο από νεαρές οδαλίσκες... Η Ζίτσα, έβαλε σε
λειτουργία το cd player, κάθισε δίπλα μου και μου ζήτησε να απολαύσω
μαζί της το θέαμα. Κάτι είχα υποψιαστεί, αλλά αν δεν το ζήσεις, καμία
εικασία δεν αντικατοπτρίζεται στο τι σε περιμένει εκεί μέσα.
Οι κοπέλες άρχισαν να χορεύουν... τι σώματα θεέ μου, τι πρόσωπα, τι
νάζι! Θα 'τα δε θα 'ταν στα 20 τους... Κι όσο πέρναγε η ώρα,
παρατήρησα την ταυτόχρονη αφαίρεση πέπλων από την κάθε μια, με τόση
μαεστρία, τόση δεξιοτεχνία, που κατάλαβα τι έβλεπα... το χορό της
Σαλώμης... Όταν πια οι κοπέλες έμειναν μισόγυμνες άρχισαν το παιχνίδι
μεταξύ τους... τι πιο ταβλιάρικο από το να βλέπεις κάτι τέτοιο,
ανάμεσα στα στήθη της Ζίτσας και με την λαχτάρα της αναμονής στο που
θα μπεις στο παιχνίδι! Όταν πια η κορύφωση έφτασε σε σημείο
ανεξέλεγκτο, οι κοπέλες ρίχτηκαν πάνω μου και άρχισαν να παίζουν μαζί
μου... ποια να πρωτοπρολάβεις, την ξανθιά, την μελαχρινή, την μαύρη
γαζέλα, την κοκκινομάλλα με το μπρονζέ κορμί; Από που να αρχίσεις και
που να τελειώσεις, στήθη, γλουτοί, χείλη, χέρια που ξεπηδούσαν από το
πουθενά, όλα αχταρμάς. Η Ζίτσα παρέμενε σε μια άκρη και παρατηρούσε.
Την πήρε το μάτι μου λίγο πριν να ακουστεί το μαστίγιο και ξαφνικά
όλες οι πιτσιρίκες τράπηκαν σε φυγή μαζεύοντας άρον άρον τα πέπλα από
το πάτωμα...
Η νύχτα εκείνη δεν τελείωσε ποτέ... Είχε δωμάτιο, κήπο, τζακούζι, πάλι
δωμάτιο, βεράντα, ταράτσα, πάλι δωμάτιο, πάτωμα, χορτάρι, νερό, animal
print καναπέδες, μαστίγια, χειροπέδες, σοκολάτα, λούσιμο με σαμπάνια,
μέλι και καρύδια χυμένα παντού, τσιγάρο πριν - τσιγάρο μετά (θα είχα
κάνει και δυο πακέτα), φιλιά δαγκωτά, φιλιά εδώ φιλιά εκεί φιλιά και
παραπέρα, να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα... Κάπως έτσι,
μας βρήκε το μεσημέρι της Κυριακής...
Ακριβώς μετά από 3 ώρες ξεκούρασης και λίγο πριν την αναχώρηση μου, η
Ζίτσα μπήκε στο δωμάτιο και μου φόρεσε μια χειροπέδα. Το άλλο μισό το
είχε στο δικό της χέρι.
- Σήμερα θα κάνω μια ριζοσπαστική αλλαγή για τα δεδομένα μου. Θα
βγούμε έξω, μου είπε.
Τι ακόμα θα έκανε αυτή η γυναίκα για να με αποτελειώσει, σκέφτηκα.
Η βόλτα μας άρχισε μόλις άρχισε να σουρουπώνει. Jeep sex, βουκολικό
sex, παγκάκι sex, stand-up bar sex... χύμα στο κύμα... πως δεν με πήρε
μάτι κανένας γνωστός, τυχερός ήμουν... Αλλά και τι βόλτα! Η Ζίτσα δεν
μίλησε καθόλου από την αρχή μέχρι το τέλος. Άλλοτε με βλέμμα
απαιτητικό, άλλοτε με βία... χρειαζόμουν ότι βιταμινούχο υπήρχε σε
φαρμακείο, από upsavit μέχρι jinseng! Τα σημάδια της εισβολής της
Ζίτσας στο σώμα μου ήταν εμφανή... νυχιές, μώλωπες, κοκκινίλες... Πάρε
από 'μένα, πάρε να έχεις!
Με άφησε ξημερώματα Δευτέρας στην Ομόνοια. Με κοίταζε με περίεργο
ύφος, δεν προσδιόρισα ποτέ τι μήνυμα ήθελε να μου περάσει και αφού της
έδωσα το "φακελάκι" της, μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί και πάτησε γκάζι.
Κάπως έτσι, εξουθενωμένο και με μια βαθιά μελαγχολία που τελείωσε η
"περαντζάδα" μου στην Εταιρεία (άλλωστε το φακελάκι ήταν πολύ χοντρό
για να επαναληφθεί τάχιστα), έβαλα το κλειδί στην εξώπορτα του
σπιτιού.
"Κι εγώ σου λέω Στέλλα... στην αγκαλιά μου έλα..."
Μετά από την βόλτα μου στα ενδότερα της Εταιρείας, έκανα μια εβδομάδα
να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου. Η Στέλλα πάλι, είχε αρχίσει να δείχνει
ένα κάποιο ενδιαφέρον και έτσι, μετά από λίγες μέρες κανονίσαμε night
out και ότι κάτσει. Και έκατσε. Και η βραδιά και η Στέλλα. Πιστεύω ότι
κατά βάσιν, όλη η εμπειρία μου με τη Ζίτσα με είχε κάνει κάπως πιο
στον κόσμο μου και αυτό το προσέδωσε η Στέλλα, σαν μια στάση άνετου
ώριμου άνδρα που δε χρειαζόταν να πει πολλά, ή και να έλεγα, τι να
έλεγα, μέρες τώρα ήμουν κόκαλο από το τρελό εκείνο σ/κ. Έτσι, δεν
άργησε να αρχίσει και το πίτσι πίτσι με τη Στέλλα, που τελικά κατέληξε
στην αρχή μιας σχέσης.
«Δυο πόρτες έχει η ζωή και εγώ μπήκα από το παράθυρο»
Ο καιρός με τη Στέλλα περνούσε ήρεμα, ωραία και έτσι ακριβώς όπως
ήθελα να έρθει από την αρχή. Κάποια στιγμή, μετά από κανένα εξάμηνο κι
ενώ ήμασταν έξω για φαγητό, η Στέλλα πάγωσε ξαφνικά.
- Ωχ η μάνα μου! Φτου γμτ και στο είπα, να παραγγέλναμε! μου είπε νευριασμένα.
- Εντάξει, έτυχε χαρά μου, που το κακό να μας δει δηλαδή; της είπα.
- Δεν καταλαβαίνεις... η μάνα μου λείπει πάντα για δουλειές. Και ΌΤΑΝ
με θυμάται, ΌΤΑΝ ενδιαφέρεται να δει τι κάνω και με ποιον είμαι, το
μόνο που ξέρει να κάνει είναι να κριτικάρει τους γύρω μου και να
απαξιώνει κάθε σχέση μου. Τα νεύρα μου!!! αναφώνησε η Στέλλα, καθώς
κατέβαζε λυσσαλέα ένα ποτήρι νερό.
Είπα κι εγώ να γυρίσω, να τη δω αυτήν την περιβόητη
-@ρχιδοκόφτη">μαμά-κέρβερο-@ρχιδοκόφτη και τι το ήθελα! Η μαμά
Πελαγία, ήταν η Πελαζίτσα, η Ζίτσα με το όνομα...
Τι να ανοίξει η γη, ο γαλαξίας να έκανε μια τρύπα ΝΑ με το συμπάθιο,
να με κατάπινε.
Φαντάσου το slow motion, γυρνώ το κεφάλι... ψάχνω στον κόσμο... μου
δείχνει η Στέλλα, βλέπω τη Ζίτσα, με κοιτάει η Ζίτσα, μένουμε
αποσβολωμένοι για δεύτερα... ο χρόνος παγώνει... cut!
Και τώρα ήρθε η στιγμή που μπαίνουμε στο λαβύρινθο. Ποιος, που, πότε,
γιατί, τι... πόσο γκαντέμης ή πόσο τυχερός. Τυχερός;;; άραγε, για ποιο
λόγο;;; Και τώρα ο μίτος της Αριάδνης. Σκάει μύτη η Ζίτσα, cool,
χαιρετάει, συστηνόμαστε, χαμογελάει, η Στέλλα παραξενεύεται, μιλάμε
για λίγο, cut!
Λάθος 1ο: Κανονισμένο δείπνο στο σπίτι, μαγειρεύει η Ζίτσα.
Λάθος 2ο: Η Στέλλα δέχεται με χαρά το ενδιαφέρον της μαμάς και
ευχαριστιέται πλέον τη σχέση της με τις ευλογίες της.
Λάθος 3ο: Η Ζίτσα περνάει στο χέρι μου ραβασάκι, δια χειραψίας κατά την έξοδο.
ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΛΑΘΟΣ: Πηγαίνω στο ραντεβού που μου ζήτησε, τα λέμε, μου λέει
να μην ανησυχώ γιατί με συμπαθεί πολύ και χαίρεται που η κοπέλα που
τόσο ήθελε είναι η κόρη της, ούτε λόγος για τα ανελέητα πλακώματα του
σ/κ μας. Πίνουμε κρασάκι και η ώρα περνάει. Μιλάμε πια με τόση άνεση
που τίποτα σε αυτή την εικόνα δεν μας φαίνεται περίεργο. Καταλήγουμε
σε τρελό jeep sex, κάπου στη Βουλιαγμένη.
"Θέλω και τη μαμά σου"
Αυτά τα πεταχτά πίτσι πίτσι συνεχίστηκαν για αρκετό καιρό. Όχι τίποτα
άλλο, αλλά με ξεζούμιζαν και οι ρουφιάνες, αλλά μπρος σε αυτές τι
είναι η κούραση...
Ώσπου ήρθε μια μέρα, που η Στέλλα μας έπιασε στα πράσα. Σε ένα από τα
συχνά της ταξίδια στο υποκατάστημα της εταιρείας που δουλεύαμε, στη
Θεσσαλονίκη, μαμώ την Oλυμπιακή μου μαμώ, η ακύρωση της πτήσης λόγω
απεργίας έφερε και ακύρωση της σχέσης μας, αφού η Στέλλα μπήκε στο
σπίτι μεταξύ αγκομαχητών και οργασμών - και ούτε εγώ ξέρω πόση ώρα μας
έβλεπε - και άρχισε να πετάει πράγματα εδώ κι εκεί.
Η ιστορία μου με τη Στέλλα τελειώνει κάπου εδώ. Τα μάζεψε και
μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη, ζητώντας μετάθεση στο τμήμα μας εκεί. Με
τη Ζίτσα, κάνανε να μιλήσουνε 8 χρόνια. Η Ζίτσα το πήρε βαρέως και
έφυγε από την Εταιρεία. Βρεθήκαμε δυο τρεις φορές ακόμα, αλλά με
κοίταζε με ένα βλέμμα άλλοτε απαθές, άλλοτε με οίκτο, άλλοτε με οργή.
Δεν είχαμε πια και τι να πούμε μεταξύ μας. Έφυγε και δεν έμαθα ξανά με
τι ασχολήθηκε.
Σήμερα είμαι στην Πάτρα. Μετά την ιστορία αυτή, που έκανα 2 χρόνια να
αφήσω πίσω μου, γνώρισα την Μαρία και αργότερα παντρευτήκαμε.
Τελευταία, ερχόμασταν συχνά στην Αθήνα, για να ψωνίσουμε για το μωρό
που "εγκυμονούμε" και πέτυχα τυχαία το φιλαράκι μου τον Στάθη, κάτσαμε
για ένα καφέ να τα πούμε γενικώς. Εν μέσω χασκόγελων και πειραγμάτων,
τι ήθελε και το θυμήθηκε, με ρωτάει
- Ρε συ, αλήθεια, τι έγινε τότε με την Ζίτσα, έφαγες καλά στην εταιρεία;
- Καλά, όλα τέλεια, μουρμούρισα.
- Χαχαχαχαχα, τελικά έμαθες από που βγαίνει το Ζίτσα;
- Από το παρτουζίτσα. Χέσε μας βρε λαλάκα! παλιό το ανέκδοτο.
Και που να 'ξερες...
http://www.zortal.gr/modules/news/article.php?storyid=1482
-- Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει : Η αγάπη είναι η πυξίδα που σε οδηγεί στο ταξίδι προς την εσωτερική γαλήνη. Γκ. Ριντλς ________________________________________________________________________ Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων https://anekdota.duckdns.org ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___ ________________________________________________________________________
- Επόμενο μήνυμα: stefanos7: "Κατι αναλογο με σημερινο ανεκδοτο στη Λιστα....."
- Προηγούμενο μήνυμα: Comte De Toulouse: "Re: Πάσα ομοιώτης συμπτωματική"
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]