(nil): Nikos Tsekhs (ntsekhs(@)gmail.com)
Ημερομηνία: Παρ 10 Φεβ 2006 - 17:49:51 EET

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Τις ηλιόλουστες μέρες βγαίνω έξω μόνη. Χωρίς ραντεβού, χωρίς ζώνη στο
τζιν, χωρίς ψηλοτάκουνα και χωρίς διπλά κλειδιά για να δώσω στο φίλο
μου σε περίπτωση που θέλω να γυρίσω αργότερα. Γιατί δεν έχω φίλο.

Μου συμβαίνει συχνά να περνώ από μέρη όπου κάποτε συναντιόμουν με μια
παλιά μου αγάπη. Δεν υπάρχει κανείς πια εκεί, μόνο μερικά αυτοκίνητα
που περνούν με ανοιχτά παράθυρα και μωράκια στα πίσω καθίσματα. Μωρά
στα παράθυρα, μωρά στα πάρκα, μωρά στις κούνιες, μωρά στην τηλεόραση,
απόδειξη ότι κάποιοι άνθρωποι βρήκαν ίσως το άλλο τους μισό. Ότι
βγήκαν ζευγάρι απ' το εργοστάσιο.

Τις βροχερές μέρες μού αρέσει να μπαίνω σε καταστήματα υποδημάτων και
να επιμένω να πάρω μόνο ένα παπούτσι σε μισή τιμή. Κάποιοι στον κόσμο
είναι κουτσοί, γιατί δεν προνόησαν; Η πωλήτρια με κοιτάζει με
καχυποψία - «Είμαι επίσης μόνη μου» λέω. «Στα τριάντα δύο μου μπορώ να
πω με βεβαιότητα ότι το δικό μου άλλο μισό δεν υπάρχει. Κάποιοι
άνθρωποι βγήκαν μονοί απ' το εργοστάσιο». «Γιατί δε βρίσκεις όποιον να
'ναι; Εννοώ, κι ας μην ταιριάζετε τόσο πολύ» λέει η πωλήτρια. Ξεκινώ
να λέω μια ιστορία: «Oι άντρες, ξέρεις, όταν συναντιόμαστε πρώτη φορά,
προσπαθούν να με πείσουν ότι η συνάντησή μας ήταν δώρο Θεού. Κι ύστερα
με εγκαταλείπουν». «Τι λες;» λέει η πωλήτρια με ενδιαφέρον. «Ναι»,
συνεχίζω μια άλλη ιστορία, «ξέρεις τι σημαίνει να επενδύεις
συναισθηματικά σε κάποιον που δεν είναι το άλλο σου μισό; Στο Τόκιο,
τελευταία, νέες γυναίκες αυτοκτονούν στο μετρό γιατί ο μπαμπάς του
παιδιού τους τις παράτησε. Ίσως να έφυγε με άλλη. Ίσως με το άλλο του
μισό. Γι' αυτό σου λέω, η κοινωνία δεν προνόησε, κάποια παπούτσια
οφείλουν να βγαίνουν μονά. Συμβολικά». Με κοιτάζει με ορθάνοιχτα
μάτια, δεν καταλαβαίνει, και όλο κάτι θέλει να μου πει, μα οι λέξεις
δε βγαίνουν απ' τα χείλη καθώς τα κουνάει. Λυπάμαι, γιατρέ, δεν
μπορείς να με σώσεις.

Η μόνη που δε βάζει γλώσσα μέσα της είναι η σπιτονοικοκυρά μου, που
προσπαθεί να με παντρέψει. «Δεν είναι δυνατόν μια νέα κι ωραία κοπέλα
να μένει μόνη σε ένα τόσο μεγάλο σπίτι» ξεκινά συνήθως. «O άνθρωπος
ζει με τον άνθρωπο» συνεχίζει. «ρες κάποιον τώρα που μπορείς, πριν
περάσουν τα χρόνια» επιμένει. «Γι' αυτό έχεις όλο νεύρα» παρατηρεί.
«Κι αν δε θέλεις παιδιά, βρες κάποιον απλά για να γεράσεις μαζί του»
καταλήγει. «Κάποιον για να ακουμπήσεις στον ώμο του όταν το τελευταίο
πράγμα που θα σε νοιάζει πια θα είναι το σεξ» εξηγεί. 'Aλλες φορές την
κοιτάζω με ύφος «Λυπήσου με» κι άλλες θέλω να της πω: «Πού ξέρεις εσύ
πόσοι άντρες κούρσεψαν την ψυχή μου, με λεηλάτησαν και με άφησαν πάλι
μόνη, μόνη και επιπλέον μισή;». Αυτά θέλω να πω και να φύγω κλείνοντας
με δύναμη την πόρτα πίσω μου, αλλά οι λέξεις δε βγαίνουν πια απ' τα
χείλη και τα πόδια μου έχουν πάψει κι αυτά τον τελευταίο καιρό να με
υπακούν, ώστε να αρχίσουν να τρέχουν.

Me, myself and I

Η φίλη μου η Ελένη, που στο σχολείο την απέρριπταν όλοι γιατί ήταν
χοντρή με σπυράκια, με παίρνει τηλέφωνο και ζητάει συμβουλές. Αυτές
τις μέρες κοιμάται από δω κι από κει. Κι όλο κάτι προσπαθεί να πει
στους άντρες που περνάνε απ' τη ζωή της, μα οι λέξεις δεν ακούγονται
σωστά καθώς βγαίνουν απ' τα χείλη, κι εκείνοι απαντούν αμήχανα «Δεν
ήξερα ότι ήθελες σχέση» και φεύγουν. Μπαίνουν μέσα σε λευκά αμάξια,
χωρίς μωρά στο πίσω κάθισμα και χωρίς διπλά κλειδιά, και τηλεφωνούν
έντρομοι στους κολλητούς τους. Κι εγώ όλο κάτι θέλω να πω στην Ελένη,
μα οι λέξεις δε βγαίνουν πια απ' τα χείλη, γιατί κι όλα τα άλλα που
της είπα τα έχει ήδη κάνει: να αδυνατίσει, να ομορφύνει, να αλλάξει το
στιλ της, το χρώμα μαλλιών, τον τρόπο που φλερτάρει. «'Aσε», λέω
τελικά, «τα ίδια περνάω κι εγώ».

Μια είμαι πολύ ψηλή, μια πολύ κοντή, μια υπερβολικά αδύνατη, μια
χοντρή, μια εξυπνάκιας, μια χαζή, μια σκύλα, μια υπερβολικά καλή.
Προσπαθώ να τους πείσω: «Είμαι εντάξει, ωραίος τύπος, θα σε κάνω να
γελάς. Σκέψου το αν θες, πάρε το χρόνο σου». Κι εκείνοι με κοιτάζουν
ανέκφραστοι, παγάκια της πόλης. Αιωνίως με θυμάμαι να ψάχνω τον
πρίγκιπά μου. Του τραγουδώ τα βράδια: «Δε σε έχω συναντήσει ποτέ, αλλά
μου 'χεις λείψει». Oπότε, παίρνω τους δρόμους. Τον τελευταίο καιρό
βγαίνω έξω μόνη, χωρίς διπλά κλειδιά, χωρίς κάποιον να μου κρατάει το
παλτό για να το φορέσω, χωρίς κουβεντούλες και φιλιά στη διαδρομή.
Μπαίνω στο πρώτο μαγαζί όπου θυμάμαι να έχω γνωστούς, τους χαιρετώ, κι
ύστερα κάποιος άγνωστος άντρας με αρπάζει από τη μέση. «'Aσε με να σου
θυμίσω ότι βρίσκομαι εδώ μόνο για να χορέψω» θέλω να πω, αλλά δεν το
λέω. Και χορεύουμε μαζί αγκαλιά όλο το βράδυ, εκφράζοντας κάθετα μια
οριζόντια επιθυμία μας. Στα επόμενα ραντεβού εκείνος είναι μια κρύο
μια ζέστη, με ύφος «Θα με παίξεις όπως σε παίζω κι εγώ», αλλά εγώ έχω
κουραστεί τόσο από τα παιχνίδια, κι ο μόνος που παίζει καλά στα μέρη
όπου βγαίνουμε είναι ο DJ. Oι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι όλο
προσπαθούμε να πούμε κάτι ο ένας στον άλλο, αλλά οι λέξεις χάνονται
μέσα στα μπιτ κι ύστερα φεύγουν από τον εξαερισμό, πέφτουν στο
πεζοδρόμιο κι από κει στον υπόνομο. Στον υπόνομο θα βρεις όλα τα θέλω
που δεν ακούστηκαν κι όλες τις αποτυχημένες προσπάθειες να βρουν το
άλλο τους μισό άνθρωποι που έζησαν τελικά μόνοι τους σ' αυτή την πόλη.

Αλλάζω κλαμπ, έχω εκεί ραντεβού με τον κολλητό μου, που συστήνεται σε
όλους σαν ξάδελφός μου για να μη μου κόβει την τύχη. Αλλά οι άντρες
τριγύρω είναι τόσο μπλαζέ. «Όταν οι άντρες δε σε κοιτούν, μάλλον
φοβούνται. Κοίτα τους κατευθείαν στα μάτια, υπνώτισέ τους και φέρ'
τους κοντά σου με αργές κινήσεις» αρχίζει ο κολλητός μου τις
φιλοσοφίες του. «Όταν οι άντρες έχουν attitude, βρίσκονται σε άμυνα.
Πέρνα από δίπλα τους κουνώντας τον κώλο σου, ρίξε το ποτό τους και
ζήτα συγνώμη». Τα κάνω καμιά φορά όλα αυτά, αν και στην πραγματικότητα
σκέφτομαι ότι ποτέ δε ζήλεψα καμιά μοιραία. Για να πω την αλήθεια, σ'
όλη μου τη ζωή μόνο δύο όντα έχω ζηλέψει: τους αγγέλους κι εκείνους
που ερωτεύονται. Θεέ μου, πόσο καιρό έχω να λιποθυμήσω σε οργασμό!
«Δύο χρόνια», μου υπενθυμίζει ο κολλητός μου, «τόσος καιρός πάει που
χώρισες». Μ' αγκαλιάζει και νιώθω ξαφνικά μια απεριόριστη ευγνωμοσύνη
για τον παιδικό μου φίλο, που, πέρα απ' το σεξ, παίζει το ρόλο του
αγοριού μου κάθε φορά που είμαι μόνη. Θυμάμαι ξαφνικά που στα δεκατρία
μας μου είχε κάνει πρόταση γάμου και συγκινούμαι. Και όλο τον κοιτώ
στα μάτια και θέλω κάτι να του πω, αλλά οι λέξεις δε βγαίνουν απ' τα
χείλη. 'Aλλωστε κι εκείνος πρέπει να γυρίσει νωρίς στο σπίτι απόψε -
τον περιμένει το κορίτσι του

Oι άντρες περνούν, μαμά

Νομίζω πάνε αιώνες που βγαίνω μόνη μου έξω. Βάφομαι και ψάχνω με τις
ώρες τι να φορέσω. Τότε συνήθως με παίρνει τηλέφωνο ο πρώην μου. Είναι
χαρούμενος, γίνεται μπαμπάς αυτές τις μέρες. Γιατί δεν του συνέβη κάτι
τέτοιο όταν ήταν μαζί μου; Θυμάμαι που του έλεγα όταν μάζευε τα
πράγματά του: «Δώσε μου ένα παιδί κι ύστερα φύγε». O επόμενος άντρας
της ζωής μου με παίρνει κι αυτός τηλέφωνο. Βρήκε, λέει, τον έρωτα της
ζωής του -γι' αυτό με παράτησε-, δεν το πιστεύει ότι έχω τόση
κατανόηση, παρακαλώ, τι λέτε; Κι οι δυο με ευχαριστούν που είμαι τόσο
καλή τους φίλη κι εγώ όλο κάτι θέλω να τους πω, «σε αγαπούσα» ίσως, μα
οι λέξεις δε βγαίνουν καθώς κουνάω τα χείλη. Και βγαίνω ξανά έξω στα
κλαμπ, χωρίς στενό τζιν, χωρίς ψηλοτάκουνα, χωρίς κραγιόν και χωρίς
μωρά στο πίσω κάθισμα. Όχι, δε θέλω το νούμερό σου, όχι, δε σου δίνω
το δικό μου τηλέφωνο, όχι, δε θέλω να σε συναντήσω ξανά. Κι οι φίλοι
μου όλο κάτι θέλουν να μου πουν, κάτι για το τι λάθος κάνω, αλλά απ'
τα χείλη τους δε βγαίνει πια τίποτα, και τα περιοδικά κάτι προσπαθούν
να μου πουν, και η μαμά μου, και η σπιτονοικοκυρά μου.

Συγνώμη γιατρέ, δεν μπορείς να με σώσεις, έτσι βγήκα απ' το εργοστάσιο.
'Aλλες βραδιές θέλω να πάρω το αίμα μου πίσω. Βάζω στενό δερμάτινο
φόρεμα και ψηλοτάκουνα. Κόβω πατόκορφα καθέναν από αυτούς που έρχονται
να με φλερτάρουν -πώς τολμούν;- κι εκείνοι επιμένουν, τρέχουν πίσω
μου, μου δίνουν χαρτάκια με τηλέφωνα. Διαλέγω εκείνον που με πιέζει
περισσότερο και ξεκινώ μια σχέση, έτσι για δοκιμή. Μια σχέση κατά την
οποία τον χωρίζω μία φορά την εβδομάδα κι εκείνος επιμένει ξανά και
ξανά. Είναι τόσο τρυφερά όλα όσα κάνει για να με κατακτήσει, σχεδόν
τον ερωτεύομαι - δεν ξέρω αν είναι από οίκτο. «Πες μου κάτι για να σε
αγαπήσω» θέλω να του πω, αλλά λέω «Μείνε μαζί μου, σε παρακαλώ» κι
εκείνος μόλις το ακούει φεύγει. Διάολε, δεν ήξερε ότι είμαι γλυκιά κι
ευαίσθητη, δεν ήξερε ότι είμαι το κορίτσι της διπλανής πόρτας, με
ανασφάλειες και ροζ πιτζάμες; «Φαινόσουν άγρια» μου λέει, του χάλασα
τη φαντασίωση. Oπότε, συνεχίζω να περπατώ στους δρόμους χωρίς αγόρι,
χωρίς παρέα και χωρίς ψηλοτάκουνα. Ένας μαύρος μικροπωλητής με CD λέει
«aby, I love you» κι είναι ό,τι πιο γλυκό έχω ακούσει τον τελευταίο
καιρό, αν και ξέρω ότι είναι μόνο ο τρόπος του για να ρίχνει τις
γυναίκες στο κρεβάτι. «I love you too» θέλω να πω, αλλά τελικά δε
βγαίνει τίποτα απ' τα χείλη μου. Ψάχνω στην πραμάτειά του ένα παλιό
κομμάτι των Στέρεο Νόβα, ξέρεις, εκείνο το «αν δεν έχεις ένα φίλο, θα
έχεις ένα σκύλο», δεν έχω ούτε καν αυτό, «κάποιον πρέπει να αγαπάς,
της κολόνας το στύλο», αχ, ναι, μου αρέσει αυτό το κομμάτι, γιατί έτσι
βγήκε κι ο στύλος απ' το εργοστάσιο, μονός. Δεν το έχει το CD.

Δε θυμάμαι πια τι ξεκίνησα να λέω, πάει καιρός τώρα που όλο κάτι θέλω
να πω, αλλά οι λέξεις δε βγαίνουν καθώς κουνάω τα χείλη. Λυπάμαι,
γιατρέ, δεν μπορείς να με σώσεις, έπεισα πια τον εαυτό μου, είμαι
φτιαγμένη για να είμαι μόνη, αλλά περνάω καλά. Απ' την παλέτα της ζωής
μου φτιάχνω πάντα το ίδιο μονότονο σχέδιο, αλλά δε βρέθηκε και κάποιος
πιο ικανός καλλιτέχνης από μένα για να τη χειριστεί. Oι άντρες που
πέρασαν μόνο κάποιες πιτσιλιές έκαναν, τσαπατσουλιές, χωρίς να έχουν
ουσιαστικά να προσθέσουν κάτι καινούριο στο σκηνικό. Μόνο να, κάποια
βράδια, όταν επιστρέφω στο σπίτι κουρασμένη, απελπιστικά κουρασμένη
από τα πολλά πήγαιν' έλα, σωριάζομαι στον καναπέ, κοιτάζω γύρω μου
τους άδειους τοίχους και κάτι θέλω πάλι να πω, αλλά δε βρίσκεται
κανείς εκεί γύρω για να ακούσει επιτέλους τις λέξεις που βγαίνουν απ'
τα χείλη: «Αααχ, δε με θέλει κανείς».

Από την Ειρήνη Χειρδάρη

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
Μην παίρνετε ναρκωτικά. Δεν φτάνουν για όλους...
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
        ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Info_Gate: "Ξανθό χιόνι!!!"
• Προηγούμενο μήνυμα: Suspect: "ΦΩΣ, ΦΩΣ, ΦΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΣ"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]