(nil): Nikos Tsekhs (ntsekhs(@)gmail.com)
Ημερομηνία: Δευ 17 Απρ 2006 - 11:28:30 EEST
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]
Από τη Δέσποινα Ιωάννου
Έχω περάσει τη μισή μου ζωή με τον ίδιο άντρα. Και μου αρέσει πολύ
αυτό. Το ίδιο και εκείνου. Oι άλλοι τι πρόβλημα έχουν τελικά;
Φαντάσου την εξής σκηνή: Κάθομαι για πρώτη φορά σε μίτινγκ του
περιοδικού, ανάμεσα στα κορίτσια του Cosmo που μόλις έχω γνωρίσει.
Προς το τέλος της συνάντησης η Ρίτα, φίλη μου από παλιά, ανακοινώνει
κάτι για μένα κι εσύ, που βλέπεις τα πάντα μέσα απ' το γυάλινο
διαχωριστικό, παρατηρείς άπασες τις συμμετέχουσες να γουρλώνουν τα
μάτια και να με κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό. Τι νομίζεις ότι έμαθαν
και τους ήρθε κεραμίδα; α) Ότι έχω κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου, β)
ότι έχω ανακαλύψει το φάρμακο κατά του τοπικού πάχους και της
κυτταρίτιδας, γ) ότι γνώρισα τον αγαπημένο μου στη Β' λυκείου και
είμαστε μαζί 15 χρόνια. Σωστά, το τρίτο είναι το σωστό. Αλλά δεν είναι
τόσο τραγικό όσο ακούγεται. Δυστυχώς, το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης
ζωής μου το έχω περάσει προσπαθώντας να απολογηθώ στους πάντες ως προς
το γιατί δεν έχω χωρίσει όλα αυτά τα χρόνια. Σε φίλες που πιστεύουν
ότι καταπιέστηκα, σε γνωστούς που πήραν αυθαίρετα το δικαίωμα να έχουν
γνώμη για την προσωπική μου ζωή (και να μου τη λένε κι από πάνω),
ακόμη και σε εργοδότες - ναι, έχω υπάρξει πολύ ενδιαφέρον θέμα σε
μίτινγκ περιοδικού, όπου εκπρόσωποι του λογιστηρίου και του
διαφημιστικού γέλασαν με τα αστεία του αφεντικού για τη
«μικροπαντρεμένη» συνάδελφο. Το ότι δεν έχουμε παντρευτεί με τον καλό
μου δεν έπαιξε ποτέ ρόλο - ούτε στο πώς νιώθω εγώ ούτε και στο πώς με
αντιμετωπίζουν οι άλλοι. Το θέμα είναι ότι το να είσαι 30 ετών (άντε,
31) και από τα 16 σου να είσαι με τον ίδιο άντρα θεωρείται κουσούρι,
υπερδιπλάσιο της καμπούρας του Κουασιμόδου. Κι αυτό είναι το μανιφέστο
της δικής μου καμπούρας.
Το σεξ των εντελώς παντρεμένων
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. O περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι το σεξ
σε μια μακρόχρονη σχέση είναι σπάνιο και γρήγορο σαν κομήτης, βαρετό
σαν ανάγνωση τηλεφωνικού καταλόγου. Αν αυτό ήταν αξιωματική αλήθεια,
οι σχέσεις με διάρκεια άνω των δύο μηνών θα έπρεπε να είναι παράνομες,
αφού οι επί πολλά χρόνια δεσμευμένοι θα ήταν καταθλιπτικές, ορμονικές
βόμβες. Φυσικά και ξέρεις παντρεμένα ζευγάρια που έχουν τη σεξουαλική
ζωή του μέσου ιππόκαμπου, αλλά ευτυχώς αυτή δεν είναι η δική μου
περίπτωση. Η αλήθεια είναι ότι ένας απ' τους βασικότερους λόγους που
είμαστε μαζί είναι ότι απολαμβάνουμε το σεξ μεταξύ μας, διότι αλλιώς
θα ήμασταν πολύ καλοί παιδικοί φίλοι αντί για high school sweethearts.
Για να μη λέω και ψέματα, δεν ισχυρίζομαι ότι το σεξ είναι αυτό που
ήταν στην αρχή, αλλά η μόνη διαφορά είναι στην ποσότητα. Γιατί μπορεί
να μην κουτουπωνόμαστε από την ώρα που μπαίνουμε στο σπίτι μέχρι να
βγούμε την επομένη, ποιοτικά όμως το θέμα δε σηκώνει συζήτηση.
Διαφορετικά, αυτή τη στιγμή δε θα έγραφα για το πώς είναι να είσαι με
τον ίδιο άνθρωπο πολλά χρόνια, αλλά για το πώς είναι να σου κρατάει ο
άντρας λιγότερο απ' όσο ένα μπουκάλι σαμπουάν. Κι επειδή αυτός ο
συγκεκριμένος άντρας θέλω να μου κρατήσει, εδώ παύω να γράφω τα περί
της σεξουαλικής μας ζωής - δε νομίζω να το εκτιμήσει αν βγάλω τα
ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα μας στη φόρα.
Η Ντόρις Ντέι δε μένει πια εδώ
Φυσικά, ο δρόμος μιας μακροχρόνιας σχέσης δεν είναι στρωμένος με
ροδοπέταλα, κι αν για λόγους εντυπώσεων έγραφα ότι η σχέση μου είναι
πάντα παραδεισένια, είμαι σίγουρη ότι οι γνωστοί και οι φίλοι θα
έπεφταν απ' τις καρέκλες τους από τα γέλια. Στη διάρκεια αυτών των
χρόνων τσακωθήκαμε, είπαμε χοντράδες, χωρίσαμε, συγχωρήσαμε (αλλά δεν
ξεχάσαμε, μην τρελαθούμε κιόλας) και γενικά κάναμε πράγματα που
αμφότεροι θυμόμαστε και θέλουμε να κρυφτούμε στην τουαλέτα από την
ντροπή μας. Αλλά δε θα ξεχάσω πόσο δυστυχισμένη ήμουν τις μέρες που
ήμασταν χώρια και πως όταν σκέφτομαι τα τέρατα που κατά καιρούς έχω
πει νιώθω ένα πραγματικό, μασίφ πλάκωμα θλίψης. Γιατί όταν είσαι με
τον άλλο πολύ καιρό, είσαι ο αληθινός, χωρίς ρετούς, εαυτός σου και
μερικές φορές αυτός ο εαυτός έχει τις κακές του στιγμές. Όχι ότι δεν
έχω εισπράξει τα αντίστοιχα - κάθε άλλο. Αν θυμόμουν ανά πάσα στιγμή
το τι έχω τραβήξει, το πιθανότερο είναι ότι μια ωραία πρωία, και χωρίς
καμία προειδοποίηση, θα τον τεμάχιζα και θα τον έστελνα συστημένο
στους συγγενείς του. Εκεί όμως βρίσκεται κι ένα απ' τα SOS των μεγάλων
σχέσεων: δεν κοιτάς καθημερινά τα πρακτικά της σχέσης για να βγάλεις
λογαριασμό. «Take one day at a time» που λένε και στους Ανώνυμους
Αλκοολικούς.
Oι πολύ παντρεμένοι και ο έξω κόσμος
Αν κατάλαβες καλά, πέρασα όλη τη δεκαετία των είκοσι μαζί του (κι
εκείνος τη δική του με μένα, αλλά αυτό είναι το δικό μου κομμάτι,
εκείνος ας τα πει στους φίλους του). Αυτά που δεν έκανα σε σύγκριση με
τις φίλες μου είναι πολλά: Δεν έκανα τρελές μπαρότσαρκες, τουλάχιστον
όχι με την άνεση που το έκαναν εκείνες που δεν είχαν μόνιμη σχέση,
διότι προφανώς εγώ δεν έψαχνα για άντρα, κι αυτό ως γνωστόν είναι λίγο
ανασταλτικό για το ξέφρενο κλάμπινγκ. Αυτό είχε εν μέρει ως αποτέλεσμα
να με θεωρούν οι φίλες μου κάτι σαν καλόγρια χωρίς ράσα, σαν Ελένη απ'
το Κωσταλέξι χωρίς την ανισόρροπη οικογένεια, σαν λογοδοσμένη
χωριατοπούλα χωρίς τον τσομπάνο αρραβωνιαστικό. Δεν ξέρω πώς
διαχειρίζονται άλλες αυτό το θέμα, σ' εμένα πάντως φαινόταν περίεργο
να γυρνάω κάθε βράδυ στα κλαμπ και να επιστρέφω στο σπίτι (όπου μένει
κι ο καλός μου) στις έξι το πρωί. Φυσικά, όλα αυτά τα χρόνια έχω βγει
άπειρες φορές χωρίς εκείνον, αλλά όχι συστηματικά ούτε με τη λύσσα της
25άρας που το μόνο που την περιμένει στο σπίτι είναι -στην καλύτερη
περίπτωση- η γάτα της. Η αλήθεια είναι ότι τώρα υπάρχουν στιγμές που
νιώθω σαν να έχασα κάτι που έπρεπε να κάνω, αλλά επειδή φοβάμαι ότι
και τώρα αν έπρεπε να διαλέξω πάλι το ίδιο θα έκανα, δεν το κάνω και
ζήτημα.
Το φλερτ, εξάλλου, δεν είναι κάτι που κάνεις μόνο στα μπαρ και,
επιπλέον, δεν απαγορεύεται. Κατά τη διάρκεια της σχέσης μας έχουμε
φλερτάρει ασύστολα «εξωσχολικούς», αλλά πάντα (άντε, σχεδόν πάντα) στα
όρια της προσωπικής επιβεβαίωσης και όχι για να κάνουμε αλλήλους
τάρανδους. Κι επειδή είμαστε τέτοια κουμάσια και ξέρουμε ο ένας τα
χαΐρια του άλλου, έχουμε στιγμές ζήλιας που θα μας έκαναν ωραιότατους
καλεσμένους στα Παρατράγουδα - αλλά με καλύτερα δόντια. 'λλωστε είναι
δύσκολο να έχεις τόσα χρόνια σχέση και να είσαι ο απόλυτος άγιος. Αν
γνωρίζεις ζευγάρια άνω της πενταετίας που να μην έχει παίξει μεταξύ
τους ποτέ τουλάχιστον ένα φάουλ, ενημέρωσέ τα ότι υπάρχει ειδική
αίθουσα γι' αυτούς στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, στην πτέρυγα των
απολιθωμάτων.
Το μοναδικό επιχείρημα-μειονέκτημα της ισόβιας σχέσης που δεν μπορώ να
αντικρούσω είναι ότι δεν αποκτάς εμπειρίες με πολλούς ανθρώπους, και
το να ισχυριστώ ότι είχα εμπειρίες πριν γνωρίσω την αγάπη μου θα ήταν
τουλάχιστον γελοίο - σχολείο πήγαινα, δεν ήμουν στα καράβια. Όντως,
από πλευράς ποικιλίας, μπορώ να πω ότι το μενού μου σε άντρες είναι
κομματάκι περιορισμένο, αλλά είμαι της θεωρίας ότι αν έχεις δει έναν
άντρα, τους έχεις δει όλους. Διότι μετά από δεκαπέντε χρόνια μπορώ
υπεύθυνα να πω ότι έχω εμπειρία στην αντιμετώπιση επειγόντων
περιστατικών ανασφάλειας, επαγγελματικής κρίσης, συναισθηματικών
μεταπτώσεων, νευρικών εκρήξεων, εγωισμού, παλιμπαιδισμού και, γενικώς,
όποιας ζημιάς μπορεί να σου βγάλει ο άντρας στην πορεία. Κι επειδή οι
άντρες είναι λιγάκι σαν τα ψώνια (όχι, δεν ντρέπομαι για την
παρομοίωση, εκείνοι μας παραλληλίζουν με φαγητά), είμαι της άποψης
ότι, αν βρεις τα παπούτσια που σου αρέσουν στην αρχή της Ερμού, δε
χρειάζεται να περπατήσεις μέχρι το Μοναστηράκι μήπως και βρεις κάτι
καλύτερο, μόνο και μόνο για να ξανακάνεις την ανηφόρα μέχρι την Ερμού
για να πάρεις αυτά που είδες πρώτα πρώτα.
Η μακροχρόνια σχέση δεν είναι αρρώστια (κι αν είναι, δε μεταδίδεται)
Υπάρχουν βέβαια φορές που η προκατάληψη που έχει για μας ο κόσμος με
ενοχλεί. Είναι δύσκολο να χαμογελάς με ανωτερότητα όταν κάποιος αφήνει
να εννοηθεί καθαρά ότι σε θεωρεί άτομο με ειδικές ανάγκες,
εντοπίζοντας την αναπηρία σου στην ανασφάλεια και την κακομοιριά, που
δε σε άφησαν να χωρίσεις. Προσωπικά, όταν εμμέσως πλην σαφώς κάποιος
με αποκαλεί ανασφαλή, δειλή και θύμα της συνήθειας, μπαίνω στον
πειρασμό να απαντήσω αναλόγως για την προσωπική ζωή αυτού του κάποιου
- ενίοτε και για τη σεξουαλική, ειδικά αν είναι ανύπαρκτη. Ιδιαίτερα
το επιχείρημα «Εσείς τώρα πια πρέπει να είστε σαν αδέλφια» μπορεί να
μου ανεβάσει την πίεση σε επίπεδα υπέρτασης, διότι δε μου προσάπτουν
μόνο συναισθηματικό handicap, αλλά και αιμομικτικές τάσεις. Και μια
και μιλάμε για εκνευριστικά επιχειρήματα, δεν μπορώ να μην αναφέρω το
«Και τι θα κάνεις αν σε χωρίσει μετά από είκοσι χρόνια σχέσης;». Σ'
αυτή την περίπτωση απαντώ ότι αν μετά από είκοσι χρόνια σχέσης ο καλός
μου πάει για τσιγάρα και δε γυρίσει ποτέ, θα είμαι μόλις 36 χρόνων,
οπότε σκασίλα μου, θα βρω άλλον.
Το έτερόν μου ήμισυ (με έχει σε εκτίμηση)
Μία από τις πιο γλυκές πλευρές της «ισόβιας» σχέσης είναι ότι νιώθεις
πως έχεις βρει τον άνθρωπό σου - όχι μόνο επειδή κοιμάστε μαζί τα
βράδια. O αγαπημένος μου με ξέρει καλύτερα κι από μένα την ίδια. Ξέρει
τι να μου πει όταν έχω άγχος, τι χαζομάρα θα κάνει για να μου φτιάξει
τη διάθεση όταν έχω τις μαύρες μου, πότε να πάει πάσο όταν λέω
βλακείες. Ναι, κυκλοφορούμε στο σπίτι με παντόφλες (τεράστιο faut pas
για νέους εραστές) κι έχουμε δει αλλήλους σε ροκ στιγμές απόλυτης
εγκατάλειψης. Όμως ο άγιος αυτός άνθρωπος, που με έχει δει και χωρίς
αποτρίχωση (είχα δύο μήνες να πάω για κερί γιατί βαριόμουν), ακόμα μου
λέει ότι είμαι η πιο όμορφη γυναίκα απ' όλες όταν βγαίνουμε. Στα
χρόνια που πέρασαν παχύναμε, αδυνατίσαμε, αλλάξαμε απόψεις, γίναμε
επαγγελματίες, μεγαλώσαμε μαζί. Κι αυτό που έχω μαζί του και ξέρω ότι
δε θα το έχω ποτέ με κανέναν άλλο είναι ότι κάπου μες στην καρδιά του
θα είμαι πάντα 16 ετών, ακόμη κι αν η ταυτότητά μου γράφει 80. Ας
ξαναγυρίσουμε στην πρώτη σκηνή, στο μίτινγκ του περιοδικού. Κάποιος με
ρώτησε ποιο είναι το μυστικό της «αιώνιας» σχέσης μου και τότε ο κακός
μου, ανασφαλής εαυτός απάντησε ότι το μυστικό μας είναι ότι δεν έχουμε
κοινά ενδιαφέροντα. Ισχύει, αλλά δεν είναι τόσο σημαντικό. Δεν ξέρω
γιατί απάντησα αυτή τη βλακεία, αλλά υποθέτω ότι ήθελα να πω κάτι
έξυπνο εκείνη την ώρα, κάτι που να με κάνει να φανώ πιο ενδιαφέρουσα
απ' ό,τι προφανώς είμαι. Γιατί στην πραγματικότητα είμαστε μαζί επειδή
αγαπιόμαστε πολύ και ποτέ δε θέλαμε να ζήσουμε χώρια. Τα ερωτηματικά
για την απόσταση της αγάπης από τον έρωτα εγώ δεν τα νιώθω και, ως εκ
τούτου, τα αφήνω σε ποιητές σαν τον Νίκο Καρβέλα. Αν πάντως σ' όλο το
κομμάτι δεν έχω γράψει πολλά ή και καθόλου για την αγάπη, δεν είναι
επειδή δεν υπάρχει, αλλά επειδή εννοείται.
Κερδίζεις-Χάνεις
Κερδίζεις
* Τον ξέρεις από τότε που φορούσε φόρμες αντί για κοστούμι.
* Η μαμά του σε θεωρεί κόρη της (σούπερ, έχεις άλλη μια μαμά!).
* Ξέρει ακριβώς τι σου αρέσει στο σεξ.
* Oι φίλοι σάς θεωρούν την εξαίρεση στον κανόνα.
* Oι φίλες σου ζηλεύουν που έχεις κάποιον να σε παίρνει αγκαλιά κάθε βράδυ.
* Είσαι σίγουρη πως, αν χρειαζόταν, θα σου έδινε το ένα του νεφρό.
Χάνεις
* Σε ξέρει από τότε που είχες κοκοράκι στα μαλλιά σου αντί για ανταύγειες.
* Η μαμά του σε θεωρεί κόρη της (βοήθεια, έχεις άλλη μια μαμά!).
* Μερικές φορές αναρωτιέσαι μήπως δεν ξέρει τι σου αρέσει στο σεξ.
* Oι φίλοι σάς θεωρούν τουλάχιστον προβληματικούς.
* Ζηλεύεις τις φίλες σου που έχουν κάθε βράδυ κάποιον άλλο να τις
παίρνει αγκαλιά.
* Αν το χρειαζόταν, θα έπρεπε κι εσύ να του δώσεις το ένα σου νεφρό.
-- Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει : Το σπιτι μου το εχω κανει υπεροχο, κανονικο μαυσωλειο Αντζελα Δημητριου ________________________________________________________________________ Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων https://anekdota.duckdns.org ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___ ________________________________________________________________________
- Επόμενο μήνυμα: Giorgos Makris: "Ενδιαφέρον"
- Προηγούμενο μήνυμα: Χρονοντούλαπο: "Επετειολόγιον 17 Απριλίου"
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]