(nil): jotd (jotd(@)pazl.com)
Ημερομηνία: Τρι 08 Μαρ 2011 - 13:10:15 EET

• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]

Re Niko gm ta avekdota sou ... voubeles eivai re gmt?
Grafeis wraia avekdota alla ta mikra exouv perissotero gelio!!
Telospavtwv.
Ta leme magkes.

A kai mporeite va mou peite kati?

Autos o ody ...

> εσαι ενας κρυος βλακας !!!!
> μη μου ξαναστειλεις τιποτα μαλακισμενο την εβαψες

1. Movo kalokairi pairvei emails apo tn lista?
2. Zwgrafos eivai? Polu bapsimo re paidi mou.

Avte geia.

> -----Original Message-----
> From: Nikos Tsekhs [mailto:ntsekhs(@)gmail.com]
> Sent: Monday, February 21, 2011 2:17 AM
> To: JotD - Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
> Subject: JotD... ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΑ
>
> Στις εννιά η ώρα το πρωί, εκεί που παίρναμε το πρωινό μας στη βεράντα
> του ξενοδοχείου Ριβιέρα στην Αβάνα, ένα τρομακτικό κύμα εμφανίστηκε
> στα καλά καθούμενα - η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ήρεμη - και ήρθε και
> συντρίφτηκε πάνω μας. Σήκωσε τα αυτοκίνητα που πέρναγαν μπροστά στην
> παραλιακή λεωφόρο καθώς και μερικά άλλα που ήταν παρκαρισμένα εκεί
> κοντά και τα τίναξε στον αέρα κάνοντάς τα κομμάτια στον πλαϊνό τοίχο
> του ξενοδοχείου. Ήταν σαν μια έκρηξη δυναμίτη που σκόρπισε τον πανικό
> στους είκοσι ορόφους του κτιρίου μας, και μετατρέποντας το χολ σε ένα
> σωρό από σπασμένα γυαλιά όπου πολλοί ενοικιαστές είχαν εκσφεντονιστεί
> στον αέρα σαν έπιπλα. Μερικοί είχαν τραυματιστεί απ' το χαλάζι των
> γυαλιών. Πρέπει να ήταν ένα παλιρροϊκό κύμα μνημειώδους μεγέθους: το
> ξενοδοχείο προστατευόταν από τη θάλασσα από έναν τοίχο και τη φαρδιά,
> διπλής κατεύθυνσης λεωφόρο που περνάει μπροστά του, αλλά το κύμα είχε
> ξεσπάσει με τέτοια δύναμη που εξαφάνισε το γυάλινο χολ.
>
> Κουβανοί εθελοντές, με τη βοήθεια των τοπικών πυροσβεστών, άρχισαν να
> καθαρίζουν τις ζημιές και σε λιγότερο από έξι ώρες, αφού έκλεισαν την
> πύλη προς τη θάλασσα κι άνοιξαν μια εναλλακτική είσοδο, όλα επανήλθαν
> στη φυσική τους κατάσταση. Όλο το πρωινό κανένας δεν έδωσε σημασία στο
> αυτοκίνητο που είχε συντριβεί πάνω στον τοίχο του ξενοδοχείου,
> πιστεύοντας ότι ήταν ένα από τα αυτοκίνητα τα παρκαρισμένα στην
> παραλιακή λεωφόρο. Αλλά όταν τελικά ένας γερανός το μετακίνησε,
> ανακαλύφθηκε το σώμα μιας γυναίκας, δεμένο στο κάθισμα του οδηγού με
> τη ζώνη ασφαλείας.
>
> Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό ώστε δεν είχε μείνει ούτε ένα κόκαλο στο
> σώμα της που να μην ήταν σπασμένο. Το πρόσωπό της ήταν υπεράνω
> αναγνώρισης. Αλλά υπήρχε ένα δαχτυλίδι στο δάχτυλό της, που είχε
> παραμείνει ανέπαφο: είχε το σχήμα φιδιού με δυο σμαράγδια για μάτια. Η
> αστυνομία είπε ότι ήταν η οικονόμος του νέου πρέσβη της Πορτογαλίας
> και της γυναίκας του. Στην πραγματικότητα, είχε φτάσει μόλις πριν
> δεκαπέντε μέρες κι εκείνο το πρωί είχε φύγει για την αγορά με το
> καινούργιο τους αυτοκίνητο. Το όνομά της δε μου έλεγε τίποτα, όταν
> διάβασα για το συμβάν στην εφημερίδα, αλλά εκείνο το δαχτυλίδι, το
> σχήμα του φιδιού και τα σμαράγδια για μάτια, με έβαλε σε σκέψεις.
> Δυστυχώς δεν μπόρεσα να μάθω σε ποιο δάχτυλο το φορούσε.
>
> Ήταν μια ουσιώδης λεπτομέρεια: φοβόμουν ότι πιθανόν να ήταν μια
> γυναίκα που ήξερα και την οποία ποτέ δε θα ξεχάσω, ακόμα κι αν δεν
> έμαθα ποτέ το πραγματικό της όνομα. Κι εκείνη είχε ένα δαχτυλίδι στο
> σχήμα του φιδιού με σμαράγδια για μάτια, αλλά πάντοτε το φορούσε στο
> πρώτο δάχτυλο του δεξιού χεριού, κάτι το ασυνήθιστο ειδικά τότε. Την
> είχα συναντήσει πριν σαράντα έξι χρόνια στη Βιέννη, έτρωγε λουκάνικα
> και βραστές πατάτες κι έπινε μπίρα κατ' ευθείαν από το βαρέλι σε μια
> ταβέρνα όπου σύχναζαν Λατινοαμερικάνοι φοιτητές. Εκείνο το πρωί είχα
> φτάσει από τη Ρώμη κι ακόμα θυμάμαι την εντύπωση που μου είχε κάνει το
> πλούσιο στήθος της - λες και ανήκε σε σοπράνο - οι χυτές ουρές της
> αλεπούς γύρω απ' το κολάρο του παλτού της και το αιγυπτιακό δαχτυλίδι
> σε σχήμα φιδιού. Μιλούσε στοιχειώδη Ισπανικά με μια προφορά μαγαζάτορα
> και κομμένη την ανάσα και υποθέτω πως θα πρέπει να ήταν Αυστριακή, η
> μόνη σε κείνο το μακρόστενο ξύλινο τραπέζι. Είχα κάνει λάθος: είχε
> γεννηθεί στην Κολομβία και το διάστημα του Μεσοπολέμου είχε ταξιδέψει
> στην Αυστρία για να σπουδάσει τραγούδι και μουσική. Όταν τη συνάντησα
> πρέπει να ήταν γύρω στα τριάντα κι είχε αρχίσει να γερνάει πριν την
> ώρα της κι έτσι ανέδιδε κάποια μαγεία: και επίσης, ο πιο φοβερός
> άνθρωπος που έχω συναντήσει ποτέ μου.
>
> Eκείνη την εποχή - τέλη της δεκαετίας του '40 - η Βιέννη δεν ήταν
> τίποτα άλλο από μια παλιά αυτοκρατορική πόλη την οποία η Ιστορία είχε
> υποβιβάσει σε μια απόμακρη επαρχιακή πρωτεύουσα, τοποθετημένη μεταξύ
> των δύο ασυμφιλίωτων κόσμων του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, ένας
> παράδεισος για τους μαυραγορίτες και τους κατασκόπους. Δεν μπορούσα να
> φανταστώ περιβάλλον που θα ταίριαζε πιο πολύ στη φυγάδα συμπατριώτισσά
> μου, που εξακολουθούσε να τρώει στην ταβέρνα των φοιτητών, στη γωνιά,
> μόνο και μόνο από νοσταλγία για τις ρίζες της, γιατί είχε χρήματα
> περισσότερα απ' όσα της χρειάζονταν για να αγοράσει ολόκληρη την
> ταβέρνα, συμπεριλαμβανομένων και των φαγητών. Ποτέ δε μας είπε το
> πραγματικό της όνομα. Πάντα αναφερόμασταν σ' αυτήν με το όνομα που
> είχαν επινοήσει γι' αυτήν οι Λατινοαμερικάνοι φοιτητές: Φράου Φρίντα.
> Με το που μας σύστησαν διέπραξα την τυχαία απερισκεψία να τη ρωτήσω
> πώς βρέθηκε σε τούτη τη μεριά του κόσμου, τόσο μακριά και τόσο
> διαφορετική απ' τα ανεμοδαρμένα ύψη της περιοχής Κουιντίο της
> Κολομβίας. Μου απάντησε ορθά κοφτά: «Ενοικιάζω τον εαυτό μου να
> ονειρεύεται».
>
> Αυτό ήταν το επάγγελμά της. Ήταν το τρίτο από τα έντεκα παιδιά ενός
> ευκατάστατου καταστηματάρχη απ' την παλιά περιοχή της Κάλδας και, από
> τότε που έμαθε να μιλάει, το καθιέρωσε ως συνήθεια να διηγείται τα
> όνειρά της πριν το πρωινό, όταν, είπε, οι δυνάμεις της προαίσθησης
> ήταν στη δυνατότερη καθαρότητά τους. Όταν ήταν επτά χρόνων ονειρεύτηκε
> ότι ένας από τους αδελφούς της είχε παρασυρθεί από ένα μαινόμενο
> χείμαρρο. Η μητέρα, απλά και μόνο από νευρική δεισιδαιμονία, αρνήθηκε
> να επιτρέψει στο γιο της να κάνει εκείνο που απολάμβανε πιο πολύ από
> οτιδήποτε άλλο: να κολυμπήσει στο παραπλήσιο φαράγγι. Αλλά η Φράου
> Φρίντα είχε ήδη αναπτύξει το δικό της σύστημα ερμηνείας των προφητειών
> της.
>
> «Αυτό που συμβαίνει στο όνειρο», εξήγησε, «δεν είναι ότι πρόκειται να
> πνιγεί, αλλά ότι δεν κάνει να τρώει γλυκά».
>
> Η ερμηνεία είχε ως αποτέλεσμα μια τρομερή τιμωρία, ειδικά για ένα
> πεντάχρονο αγόρι που δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του δίχως τα
> γλυκά της Κυριακής. Αλλά η μητέρα, επηρεασμένη από τις μαντικές
> δυνάμεις της κόρης της, βεβαίωσε ότι θα έμενε πιστή στη διαταγή της.
> Δυστυχώς, σε μια στιγμή που κανείς δεν πρόσεχε, ο γιος πνίγηκε μ' ένα
> γλειφιτζούρι που έτρωγε κρυφά. Στάθηκε αδύνατο να τον σώσουν.
>
> Η Φράου Φρίντα ποτέ δε φαντάστηκε ότι θα ήταν δυνατό να κερδίσει τα
> προς το ζειν απ' το ταλέντο της, μέχρις ότου η ζωή την άρπαξε απ' το
> σβέρκο και, ένα βαρύ βιεννέζικο χειμώνα, χτύπησε το κουδούνι του
> πρώτου σπιτιού στο οποίο ήθελε να κατοικήσει. Όταν τη ρώτησαν τι
> μπορεί να κάνει, πρόσφερε την απλή απάντηση: «Ονειρεύομαι ». Μετά από
> μια σύντομη εξήγηση, η κυρία του σπιτιού την προσέλαβε αντί ενός
> μισθού που ήταν κάτι περισσότερο από χαρτζιλίκι αλλά με ένα πολύ καλό
> δωμάτιο και τρία γεύματα τη μέρα. Πάνω απ' όλα υπήρχε το πρωινό, η ώρα
> εκείνη όπου τα μέλη της οικογένειας κάθονταν για να πληροφορηθούν για
> το άμεσο πεπρωμένο τους: ο πατέρας, ένας πονηρός rentier, η μητέρα,
> μια εύθυμη γυναίκα με πάθος για ρομαντική μουσική δωματίου, και τα δυο
> παιδιά, ηλικίας έντεκα και εννιά χρονών.
>
> Όλοι τους ήταν θρησκευόμενοι και ως εκ τούτου επιδεκτικοί σε αρχαϊκές
> δεισιδαιμονίες. Ήταν πολύ ευχαριστημένοι με την άφιξη της Φράου Φρίντα
> στο σπίτι τους, υπό τη μόνη προϋπόθεση ότι κάθε μέρα θα αποκάλυπτε τη
> μοίρα της οικογένειας μέσω των ονείρων της.
>
> Τα πήγαινε θαυμάσια, ειδικά κατά τη διάρκεια του πολέμου που
> ακολούθησε, όταν η ζωή ήταν χειρότερη από οποιοδήποτε εφιάλτη. Στο
> πρωινό τραπέζι κάθε μέρα, μόνη της αποφάσιζε τι θα έκανε εκείνη τη
> μέρα το κάθε μέλος της οικογένειας και πώς θα το έκανε, έως ότου οι
> προγνώσεις της έγιναν η μόνη φωνή εξουσίας του σπιτιού. Η κυριαρχία
> της πάνω στην οικογένεια ήταν απόλυτη: ακόμα κι ο πιο ασήμαντος
> αναστεναγμός γινόταν έπειτα από εντολή της. Ο πατέρας είχε πεθάνει
> λίγο πριν φτάσω στη Βιέννη και είχε φροντίσει να αφήσει στη Φράου
> Φρίντα ένα μέρος της περιουσίας του, πάλι υπό τον όρο ότι θα
> εξακολουθούσε να ονειρεύεται για την οικογένεια μέχρις ότου δε θα
> μπορούσε πια να ονειρεύεται.
>
> Πέρασα ένα μήνα στη Βιέννη ζώντας τη λιτή ζωή των φοιτητών ενώ
> περίμενα χρήματα τα οποία ποτέ δεν έφτασαν. Οι απρόσμενες γενναιόδωρες
> επισκέψεις της Φράου Φρίντα στην ταβέρνα μας ήταν σαν φιέστες στην
> ούτως ή άλλως πενιχρή κατάστασή μας. Μια νύχτα - η δυνατή μυρωδιά της
> μπίρας πάνω μας - μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί με τέτοια πειθώ που δεν
> μπόρεσα να το αγνοήσω.
>
> «Ήρθα εδώ ειδικά για να σου πω ότι χθες βράδυ σε είδα στον ύπνο μου»,
> είπε. «Πρέπει να φύγεις αμέσως απ' τη Βιέννη και να μην επιστρέψεις
> πριν περάσουν πέντε χρόνια.»
>
> Τέτοια ήταν η πειθώ της ώστε την ίδια νύχτα πήρα το τελευταίο τρένο
> για τη Ρώμη. Έτρεμα τόσο που πιστεύω ότι επέζησα μιας καταστροφής που
> δε συνάντησα. Μέχρι σήμερα δεν έχω πατήσει το πόδι μου στη Βιέννη.
>
> Πριν το συμβάν στην Αβάνα συνάντησα άλλη μια φορά τη Φράου Φρίντα, στη
> Βαρκελώνη, σε μια συνάντηση τόσο απρόσμενη που μου φάνηκε εξαιρετικά
> μυστηριώδης. Ήταν η μέρα που ο Πάμπλο Νερούδα έβαλε το πόδι του σε
> ισπανικό χώμα για πρώτη φορά απ' τον εμφύλιο πόλεμο, κατά τη διάρκεια
> μιας στάσης ενός μεγάλου θαλασσινού ταξιδιού προς το Βαλπαραΐσο της
> Χιλής.
>
> Πέρασε το πρωινό του μαζί μας, κυνηγός σε παλιά βιβλιοπωλεία,
> αγοράζοντας τελικά ένα ξεθωριασμένο βιβλίο με σκισμένα εξώφυλλα για το
> οποίο πρέπει να πλήρωσε το αντίστοιχο μισθού δύο μηνών του Χιλιανού
> πρόξενου στο Ρανγκούν. Περπατούσε οκνηρά σαν ένας ελέφαντας που είχε
> ρευματισμούς, δείχνοντας παιδικό ενδιαφέρον για τον εσωτερικό
> μηχανισμό του κάθε πράγματος που αντίκριζε. Ο κόσμος του φαινόταν σαν
> ένα γιγάντιο ρολόι-παιχνίδι.
>
> Δεν ξέρω κανέναν που να έχει προσεγγίσει τόσο πολύ την ιδέα του Πάπα
> της Αναγέννησης - αυτό το μίγμα λαιμαργίας και λεπτότητας - ο οποίος,
> είτε το 'θελε είτε όχι, θα κυριαρχούσε και θα προήδρευε σε οποιοδήποτε
> τραπέζι. Η Ματίλδη, η γυναίκα του, τον τύλιξε σε μια σαλιερίτσα που
> έμοιαζε πιο πολύ με ποδιά από κουρείο παρά με πετσέτα εστιατορίου,
> αλλά ήταν ο μόνος τρόπος να τον προφυλάξει απ' το να βουτηχτεί στις
> σάλτσες. Εκείνη τη μέρα ο Νερούδα έφαγε τρεις ολόκληρους αστακούς,
> διαμελίζοντάς τους με την ακρίβεια ενός χειρουργού, ενώ ταυτόχρονα
> καταβρόχθιζε με τα μάτια τα πιάτα όλων των άλλων, έως ότου δεν
> μπορούσε πια ν' αντισταθεί και τσιμπούσε απ' το κάθε πιάτο με μια
> απόλαυση και μια όρεξη που όλοι τη βρήκαν κολλητική: μύδια από τη
> Γαλικία, αγριόχηνες από την Κανταμπρία, μεγάλες γαρίδες από την
> Αλικάνδη, ξιφία από την Κόστα Μπράβα. Στο μεταξύ μιλούσε ακατάπαυστα,
> ακριβώς όπως οι Γάλλοι, για μαγειρικές απολαύσεις, ειδικά για τα
> προϊστορικά οστρακοειδή της Χιλής που ήταν ο έρωτας της καρδιάς του.
> Και τότε ξαφνικά σταμάτησε να τρώει, έπιασε τα αυτιά του όπως τις
> αντένες ενός αστακού, και μου ψιθύρισε: «Υπάρχει κάποιος πίσω μου που
> μ' έχει καρφώσει με τα μάτια του».
>
> Κοίταξα πάνω απ' τον ώμο του. Ήταν αλήθεια. Τρία τραπέζια πιο πίσω,
> μια γυναίκα, χωρίς ντροπή, μ' ένα παλιομοδίτικο τσόχινο καπέλο κι ένα
> μοβ μαντίλι, μασούσε αργά το φαγητό της με τα μάτια της καρφωμένα στον
> Νερούδα. Την αναγνώρισα αμέσως. Ήταν μεγαλύτερη και πιο χοντρή, αλλά
> ήταν εκείνη, με το δαχτυλίδι στο σχήμα του φιδιού στο πρώτο της
> δάχτυλο.
>
> Είχε ταξιδέψει στο ίδιο πλοίο με τους Νερούδα από τη Νάπολη, αλλά δεν
> είχαν συναντηθεί στο πλοίο. Την καλέσαμε για καφέ και την παρακάλεσα
> να μας μιλήσει για τα όνειρά της, μόνο και μόνο για να διασκεδάσει τον
> ποιητή. Αλλά ο ποιητής δεν τα έτρωγε αυτά, ανακοινώνοντας μονομιάς ότι
> δεν πίστευε στη μαντική ικανότητα των ονείρων.
>
> «Μόνο η ποίηση είναι μάντις», είπε.
>
> Μετά το γεύμα και την αναπόφευκτη βόλτα στη Ράμπλας, εσκεμμένα βρέθηκα
> με τη Φράου Φρίντα, έτσι για την ανανέωση της φιλίας μας, χωρίς να μας
> ακούνε οι άλλοι. Μου είπε ότι είχε πουλήσει την περιουσία της στην
> Αυστρία και, έχοντας αποσυρθεί στο Πόρτο, στην Πορτογαλία, τώρα έμενε
> σε μια απομίμηση κάστρου στην άκρη ενός γκρεμνού απ' όπου μπορούσε κι
> έβλεπε ολόκληρο τον Ατλαντικό έως την Αφρική. Ήταν ολοφάνερο, αν και
> δεν το είπε ξεκάθαρα, ότι από όνειρο σε όνειρο κατέληξε να
> κληρονομήσει ολόκληρη την περιουσία των κάποτε απίθανων Βιεννέζων
> εργοδοτών της. Ακόμα κι αυτό δε με εντυπωσίασε, μόνο και μόνο γιατί
> πάντα νόμιζα ότι τα όνειρά της δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα τέχνασμα
> γιανα τα βγάζει πέρα. Της το δήλωσα.
>
> Γέλασε με το ψεύτικο γέλιο της. «Είσαι τόσο αναιδής όσο ήσουν πάντα»,
> είπε. Οι υπόλοιποι της παρέας είχαν σταματήσει και περίμεναν τον
> Νερούδα που τώρα μιλούσε σαν παπαγάλος σε χιλιανική αργκό, στο παζάρι
> των πουλιών. Όταν ξανάπιασαν την κουβέντα η Φράου Φρίντα είχε αλλάξει
> θέμα: «Επί τη ευκαιρία», είπε, «μπορείς να επιστρέψεις στη Βιέννη αν
> θέλεις». Τότε κατάλαβα ότι είχαν περάσει δεκατρία χρόνια από την πρώτη
> μας συνάντηση.
>
> «Ακόμα κι αν τα όνειρά σου δεν είναι αληθινά, ποτέ δε θα επιστρέψω»,
> της είπα, «μήπως και ...»
>
> Στις τρεις χωρίσαμε για να συνοδέψω τον Νερούδα στην ιερή του σιέστα
> που την έκανε στο σπίτι μας, ακολουθώντας μερικές επίσημες
> προπαρασκευαστικές τελετουργίες που, για κάποιο λόγο, μου θύμισαν την
> ιαπωνική τελετή του τσαγιού. Μερικά παράθυρα έπρεπε να ανοίξουν, άλλα
> να κλείσουν - η ακριβής θερμοκρασία ήταν ουσιώδης - και μόνο κάποιο
> είδος φωτός από κάποια κατεύθυνση ήταν ανεκτό. Και τότε: απόλυτη
> σιωπή. Ο Νερούδα κοιμόταν αμέσως και ξυπνούσε δέκα λεπτά αργότερα,
> όπως κάνουν τα παιδιά. Εμφανίστηκε στο λίβινγκ ρουμ, φρέσκος φρέσκος,
> το μονόγραμμα απ' τη μαξιλαροθήκη χαραγμένο στο μάγουλό του.
>
> «Ονειρεύτηκα τη γυναίκα που ονειρεύεται», είπε.
>
> Η Ματίλδη τού ζήτησε να μας πει το όνειρό του.
>
> «Ονειρεύτηκα ότι με ονειρεύτηκε», είπε. «Ακούγεται σαν τον Μπόρχες»,
> είπα. Με κοίταξε έκπληκτος. «Το 'χει γράψει κιόλας;» «Αν δεν το 'χει
> γράψει θα το γράψει κάποια μέρα», είπα. «Θα είναι ένας από τους
> λαβυρίνθους του».
>
> Με το που επιβιβαστήκαμε στις έξι εκείνου του απογεύματος, ο Νερούδα
> μας χαιρέτησε, πήγε να καθήσει σ' ένα απόμακρο τραπέζι κι άρχισε να
> γράφει στίχους με την ίδια πένα πράσινου μελανιού που χρησιμοποιούσε
> για να σχεδιάζει λουλούδια, ψάρια και πουλιά στις αφιερώσεις που
> υπέγραφε στα βιβλία του. Με την πρώτη αναγγελία της αποβίβασης ψάξαμε
> για τη Φράου Φρίντα και τελικά, εκεί που νομίζαμε ότι δε θα τη
> βρίσκαμε, την είδαμε στο κατάστρωμα της τουριστικής θέσης. Κι εκείνη
> είχε μόλις σηκωθεί απ' τη σιέστα της.
>
> «Ονειρεύτηκα τον ποιητή σας», μας είπε.
>
> Κατάπληκτος της ζήτησα να μου πει το όνειρο.
>
> «Ονειρεύτηκα ότι με ονειρευόταν», είπε και το δύσπιστο βλέμμα μου τη
> σάστισε. «Τι περιμένεις; Καμιά φορά στα όνειρα πρέπει να υπάρχει και
> κάποιος που να μην έχει καμιά σχέση με την πραγματική ζωή».
>
> Ποτέ δεν την ξαναείδα, δεν την έβαλα στο νου μου μέχρι που άκουσα για
> το δαχτυλίδι σε σχήμα φιδιούστο δάχτυλο της γυναίκας που πέθανε στη
> θαλάσσια συμφορά στο ξενοδοχείο Ριβιέρα.Δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ και
> σε μια διπλωματική δεξίωση μετά λίγους μήνες ρώτησα τον πρέσβη της
> Πορτογαλίας.
>
> Ο πρέσβης μού μιλούσε γι' αυτήν με ενθουσιασμό και τρομερό θαυμασμό.
> «Δεν μπορείς νο φανταστείς πόσο ασυνήθιστη ήταν», είπε. «Θα σου ήταν
> αδύνατο να αντισταθείς, θα έγραφες μια ιστορία γι' αυτήν». Και
> συνέχισε στο ίδιο πνεύμα με μερικές τυχαίες, εκπληκτικές λεπτομέρειες,
> αλλά χωρίς να φαίνεται το τέλος πουθενά.
>
> «Πες μου τότε», είπα τελικά, διακόπτοντάς τον, «τι ακριβώς έκανε;»
>
> «Τίποτα», μου απάντησε, υψώνοντας τους ώμους ως ένδειξη παραίτησης,
> «Έβλεπε όνειρα».
>
> Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές (Gabriel Garcia Marquez)
>
>
>
> --
>
> Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει :
>
>
> Μπορείς να μάθεις πολλά πράγματα από τα παιδιά. Όπως πόση υπομονή
> έχεις,
> για παράδειγμα.
> Franklin P. Jones
>
>
> _______________________________________________________________________
> _
>
> Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
> https://anekdota.duckdns.org
> _______________________________________________________________________
> _

--
Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr)  γράφει :
:-:	βουβό Smilie
________________________________________________________________________
          Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων
             https://anekdota.duckdns.org
________________________________________________________________________

• Επόμενο μήνυμα: Tsvetan: "Άχαστος γάτος."
• Προηγούμενο μήνυμα: Nikos Tsekhs: "Τα 10 πιο απίστευτα επιδόματα του δημοσίου"
• Σαν απάντηση στο: Nikos Tsekhs: "ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΝΕΙΡΑ"
• Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
• Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]