(nil): Nikos Tsekhs (ntsek(@)freemail.gr)
Ημερομηνία: Παρ 29 Απρ 2005 - 21:36:23 EEST
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]
Ντρεπόμουν μπαίνοντας στο γραφείο του ψυχαναλυτή. Πραγματικά ντρεπόμουν.
Για την ακρίβεια, είχα αρχίσει να ντρέπομαι από την πρώτη-πρώτη στιγμή που
μπήκα σ' εκείνη την πολυκατοικία, το θλιβερό, ελεεινό, βρόμικο κτίριο της
Ευελπίδων, στοιβαγμένο ανάμεσα σε τόσα άλλα όμοια, μίζερα κτίρια που
χώνευαν με σιγανά ρεψιματάκια τις ζωές των ενοίκων τους. Για να λέω τα
πράγματα με τ' όνομά τους, είχα αρχίσει να κοκκινίζω εσωτερικά αφότου
πρωτοσήκωσα το χέρι μου για να κάνω νόημα στον ταξιτζή. Ο φουκαράς οδηγούσε
με το 'να μάτι στο καθρεφτάκι και μ' όλη του την προσοχή στο μπούστο μου.
Έσκαγα, είχα βγάλει τη ζακέτα μου, και η μπλούζα μου είχε ντεκολτέ που
'φτανε για δύο. Έσκαγα. Σκέφτηκα τι θα μπορούσα να κάνω με λόγου του —δεν
ήταν για πέταμα—, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να του φέξει. Όχι αυτή τη μέρα:
είχα ραντεβού, ήμουν αφόρητα εκνευρισμένη — και ντρεπόμουν.
Σιχαίνομαι την ψυχανάλυση και τους ψυχαναλυτές κι όλο αυτό το τσίρκο όσο
οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει δυο δράμια μυαλό στο κεφάλι του, και νά που τα
κατάφερα να κάνω ό,τι δε θα πίστευα πως θα περνούσε καν από το δικό μου το
μυαλό. Και έχω, που να πάρει, δυο δράμια μυαλό.
¶σ' το. Στη διαδρομή πήραμε έναν ακόμα. Το ταξί θα 'θελε πλύσιμο, μετά, από
τις κολλημένες στα τζάμια φερομόνες. Αναστέναξα και πέρασα σκεφτική τα
νύχια μου πάνω από το γόνατό μου με τη ριγέ κάλτσα που τελείωνε μια παλάμη
ψηλότερα — είχα ραντεβού, δε μ' αρέσει να αργώ, ήμουν αφόρητα εκνευρισμένη,
ηττημένη... και ντρεπόμουν. Δεν είχε ξεκινήσει καλά η μέρα μου. Όπως όλη αυτή
η χρονιά. Μια καλή μέρα ξεκινάει μ' ένα γερό, μεστωμένο καυλί να σε
ξεσκίζει, να δονεί και να γεμίζει την κοιλιά σου όσο ακόμα βρίσκεσαι μεταξύ
ύπνου και ξύπνου, δυνατά, ξεκάθαρα και απροειδοποίητα, όχι μπαίνοντας σ'
ένα κίτρινο αμάξι μαζί με δυο αξιοθρήνητους μισοχεσμένους καυλωμένους μαλάκες.
Όταν, δε, μπήκα στο γραφείο του τύπου (για τις ανάγκες αυτού του
ημερολογίου: του κυρίου Ψ.), ήμουν κι εγώ μισοχεσμένη. Και καθόλου
καυλωμένη. Και για μένα αυτό κι αν λέω ήττα.
Δεν ήταν όποιος κι όποιος, εννοείται. Είχα διαβάσει το βιβλιαράκι του για
τον Λακάν (καλή στοιχειοθεσία, τα προβλεπόμενα μόνο λάθη, μικρός και
ψιλοσοβαρός Οίκος, μπόλικη βιβλιογραφία που πέντε πάνω πέντε κάτω την είχε,
υποθέτω, τουλάχιστον διατρέξει, οι γνωστές προβλεπόμενες αηδιούλες και τα
λοιπά), είχα συλλέξει δυο-τρεις πληροφορίες ακόμα για το ποιόν του και τις
σπουδές του, αλλά ο βασικός λόγος που τον επέλεξα από όλο το συρφετό ήταν
ότι δούλευε τρεις μέρες την εβδομάδα σε δημόσιο ψυχιατρείο, με τους
πραγματικά τρελούς. Δεν είναι και λίγο, θέλει κότσια. Ρούμπος.
Ήταν και ωραίος τώρα που τον έβλεπα, τι να τα λέμε. Πενηντάρης, κοτσονάτος,
ψηλούτσικος, μεγάλες παλάμες με λεία, μακρουλά δάχτυλα, έντονο μήλο στο
λαιμουδάκι του, πλατύ πρόσωπο, φουσκωτά χείλια, μάτια καστανά-μελιά, γκρίζο
μαλλί, ξυρισμένος κόντρα μ' ένα ωραίο μπλε να χαϊδεύει τα μάγουλά του — να
τον χαίρεται η μανούλα του. Θα μπορούσα να μετρήσω μέχρι κεραίας το μέγεθος
του πούτσου του μέσα σε πέντε με έξι λεπτά, αλλά δεν ήρθα να γαμήσω εδώ,
μάλλον να με «γαμήσει» αυτός ήρθα. Και η κωλοεπιστήμη του — ο θεός να την
κάνει. Και τα μεταφορικά, τα εικονικά, τα ψηφιακά γαμήσια δεν ήταν ποτέ του
γούστου μου. Πού έχω μπλέξει;
* * *
Τέλος πάντων. (Μ' αρέσει αυτή η έκφραση, είναι τελείως Αποκαλυπτική. Τέλος.
Πάντων. Των πάντων. Και στο μεταξύ, τα πάντα συνεχίζονται! Τέλος πάντων).
Αυτό εδώ το πράγμα είναι το ημερολόγιό μου. Ήθελα να το λέω «ιμερολόγιο»,
αλλά μου κλέψανε τις προάλλες τον όρο, και δε μ' έχω για δεύτερη σε τίποτα.
(Το μόνο δεύτερο που μ' αρέσει είναι οι δευτερεύουσες προτάσεις, που 'χουν
όλο το ζουμί — και που αποτρέπουν τους βιαστικούς). Θα μπορούσα, φυσικά, να
το πω «αγριολόγιο», «ημεροόργιο», και τα συναφή, ψοφάω για ανέξοδα
λογοπαίγνια, αλλά άσ' το να πάει στο διάολο, τα πράγματα με μένα είναι
οριακά και αφήνω τις χαζομάρες για τους άλλους που περιμένουν στην ουρά.
Και μάλλον εδώ πρέπει να πω δυο πράγματα για μένα, κανείς από σας δε με
ξέρει. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Από μικρή μ' έτρωγε ο κώλος μου. Για άντρες. Καλύτερα: για τους άντρες. Κι
αυτή, πάνω-κάτω, είναι και η ζωή μου. Τα υπόλοιπα, σπουδές ελευθέρας
βοσκής, βιβλία, ταινίες, συλλογές, το Ι-τσινγκ, η δουλειά μου, οι φίλοι, οι
εχθροί, ο άνθρωπος που προσπάθησε να με καταστρέψει και μ' έστειλε στον
τρελόγιατρο — όλα τα υπόλοιπα είναι ήρα, φύρα, σαβούρα, παραφερνάλια,
τοπίο, νεκρή φύση. Το πρώτο και κύριο ήταν ανέκαθεν για μένα το φύλο μου. Η
αιχμή του φύλου μου. Το δόρυ μου. Η σάρισά μου. Το μουνί μου. Σήμερα, 26
Απριλίου, γίνομαι εικοσιοχτώ (είμαι γεννημένη το '77), και ήρθε η ώρα να
μιλήσω, σε μένα και σ' όποιον ακούσει, με αφορμή την ψυχανάλυσή μου, για
την ιστορία μου: είναι ίδια με πολλών άλλων γυναικών, περιστρέφεται όμως
τόσο έντονα γύρω από τη σάρισά μου, γύρω από την έγνοια μου για το σεξ, που
έχω τη σιγουριά ότι κι εσείς θα πείτε πως είχε δίκιο το κορίτσι τελικά. Και
πως ταυτόχρονα αυτή η ιστορία είναι τελείως, τελείως διαφορετική από των
άλλων γυναικών, που υποθέτω πως θα θελήσουν να με σταυρώσουν άρον-άρον
διαβάζοντάς με, μέρες που 'ναι. Το ημερολόγιο αυτό, το ολοκαίνουργιο αυτό
ημερολόγιο, το κρατάω για να ανακεφαλαιώσω κάποια πράγματα της ζωής μου,
σαν ένα είδος αυτοανάλυσης. Δεν είναι λογοτεχνικό (έχω για τη λογοτεχνία
πολύ συγκεκριμένη άποψη, που θα την εκθέσω με λεπτομέρειες στην ώρα της —
για τώρα: είναι κάτω από την επιφάνεια της ζωής), δεν είναι θεραπευτικό
(ούτε η πραγματική ψυχανάλυση είναι, αλλά γι' αυτά αργότερα), και σίγουρα
δεν πίστεψα ποτέ ότι είχα ανάγκη θεραπείας. ¶λλο η φύση μου και άλλο το
κακό που έπαθα με τον άνθρωπο που πήγε να με καταστρέψει, και που μέχρις
ενός σημείου τα κατάφερε. Απλώς, είμαι ιδιαίτερη. Εξηγούμαι:
Είμαι γυναίκα, αλλά μόνο εμφανισιακά. Μέσα μου είμαι (ή κάνω λάθος;)
περισσότερο άντρας. Αλλά μ' αρέσουν οι άντρες. Τρελαίνομαι για τους άντρες.
Ψηλούς, κοντούς, γεματούληδες, ωραίους, λιγότερο ωραίους. Αρκεί να ξέρουν
πώς να χρησιμοποιούν τον πούτσο τους, όσο σπάνια περίπτωση κι αν είναι
αυτή. Γκέι εγκλωβισμένος σε σώμα γυναίκας; Εγκλωβισμένος! Γκέι! Θεέ μου, με
τίποτα. Δεν αισθάνομαι καθόλου εγκλωβισμένη πουθενά, και σίγουρα όχι μέσα
στο σώμα μου. Και δεν αισθάνομαι καθόλου αδερφή. Το σώμα μου είναι ένα
απέραντο πεδίο ελευθερίας για μένα, ηδονής και πρόσκτησης γνώσεων.
Απέραντο; Μπα, τίποτε απέραντο δεν υπάρχει, γι' αυτό είμαι σίγουρη. Έχω
δώσει κι αν έχω δώσει ελευθερίες στον εαυτό μου, αλλά όλες έφταναν μέχρι —
εκεί. Στάλα παραπάνω. Το «πρόβλημά μου» (όπως τόλμησε να πει ο Ψ., λες και
του μίλαγα γι' αυτό) ξεκίνησε από ένα γενετικό ατύχημα. Η υπόφυσή μου
λειτούργησε σπασμωδικά κάπου ανάμεσα στα πέντε με έξι μου χρόνια, με
συνέπεια η υπερέκκριση τεστοστερόνης να προσβάλει κάτι στο ενδοκρινολογικό
μου, στο κυκλοφορικό μου, στο απαυτό μου, σε δεν ξέρω πόσα συστήματά μου,
με τελική συνέπεια να μην έχω περίοδο. Ποτέ. Ούτε μία φορά. Α, ναι: έτσι
άρχισαν όλα. Και έγινα μια γυναίκα-άντρας, ένα γιν (το παθητικό,
υποχωρητικό, τροφοδοτικό, γυναικείο στοιχείο του σύμπαντος, που στο Ταό
συμβολίζεται από δυο γραμμούλες: στη μέση τους χάσκει ένα αιδοίο), όμως με
άλλο τόσο γιανγκ μέσα του, γύρω του, πάνω του (το ενεργητικό, κυριαρχικό,
δημιουργικό στοιχείο, που το συμβολίζει ένας οριζόντιος φαλλός: μια διπλού
μήκους γραμμή). Ένα πλάσμα με κάποια από τα καλά στοιχεία των γυναικών (και
μπόλικα από τα κακά τους... οκέι, και μπόλικα από τα κακά τους στοιχεία) και
μ' όλα τα κακά στοιχεία των αντρών (αυτοί δεν έχουν καλά: τελεία εδώ). Δεν
είμαι αυτή που θα στηρίξει μια σχέση, που θα είναι διαρκώς παρούσα, που θα
συζητάει, θα αναλύει, θα εντοπίζει προβλήματα και θα δίνει λύσεις, θα
νοιάζεται, θα φροντίζει, «θα τραβάει συνέχεια νερό από το πηγάδι της αγάπης
[μπλιαχ!] για να μη στερέψει», θα κάνει ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ. Όχι. Είμαι
εκείνη που θα ενδιαφέρεται κάθε μέρα και λιγότερο, θα παίζει το μάτι της
δεξιά-αριστερά, θα δένει το γάιδαρό της (εντελώς-εντελώς μεταφορικά: δε με
νοιάζει να 'χω δεμένο το γάιδαρό μου, απλώς μπορώ να το κάνω), θα
παλιμπαιδίζει και θα νιαουρίζει, θα είναι εκεί για να ακούει μόνο επαίνους
και μπράβο και για να δέχεται επιδοκιμαστικά χτυπηματάκια στην πλάτη: είμαι
εκείνη που θα κάνει ΤΗΝ ΑΝΤΡΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.
Κι αφού ο άντρας μία δουλειά ξέρει να κάνει καλά, να ξενοπηδάει, εγώ ήμουν
και είμαι πάντα αυτή που ξενοπηδούσε. Που γαμούσε διαρκώς και αφειδώλευτα
ό,τι πετάει κι ό,τι περπατάει. Ήμουν άντρας σε σώμα γυναίκας; Τι λέτε!
Ήμουν γυναίκα που θα έπαιρνε μιαν ήρεμη εκδίκηση. Αυτοανακηρύχτηκα
Εκδικήτρια του φύλου μου. Στα δεκαπέντε μου. Σήμερα έγινα εικοσιοχτώ. Είμαι
μελαχρινή, αδύνατη, κουρεμένη αλά-γκαρσόν (στο κρεβάτι φοράω συνήθως μαβιές
ή μπλε περούκες στυλ δεκαετίας του '20 φτιαγμένες από μικροσκοπικές
πέρλες), ένα-εβδομήντα-κάτι, μοιάζω με φαντασίωση εφήβου (χωρίς τις
σιλικόνες), και στα πόδια μου σφάζονται παλικάρια. Και το καραγουστάρω, η
καύλα είναι το οξυγόνο μου και το μαλλί της γριάς μου.
Αυτό είναι το ημερολόγιό μου. Ένα ακατάλληλο ημερολόγιο. Αυστηρώς
ακατάλληλο: ακόμα δεν έχετε καταλάβει τίποτα. Είναι το ευαγγέλιό μου. Με
λένε Χαρά.
Χαίρω πολύ.
http://harasevaggelio.blogspot.com/2005/04/blog-post_26.html
-- Η Έβελυν (Jokes-Robot(@)ceid.upatras.gr) γράφει : ... ένας πολιτισμός που κατρακυλάει προς την άβυσσο συχνά ξετρελαίνεται από αυτό το κατρακύλημα και καμιά φορά επιθυμεί να φτάσει στον πάτο της αβύσσου. Οι άνθρωποι συχνά βλέπουν μόνο την γοητεία του σκότους και αδυνατούν να διακρίνουν τη φρίκη που τους περιμένει στον πάτο, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Dean Koontz, μια πόρτα πριν τον παράδεισο ________________________________________________________________________ Joke of the Day ... Ελληνική Λίστα Ανεκδότων https://anekdota.duckdns.org ___ Η JotD βγαίνει σε Ελληνικά και Greeklish ___ ________________________________________________________________________
- Επόμενο μήνυμα: Nikos Tsekhs: "Χαράς Ευαγγέλιο: Απώλεια"
- Προηγούμενο μήνυμα: leda: "¶ντε . . ."
- Μηνύματα ταξινομημένα ανά: [ ημερομηνία ] [ thread ] [ θέμα ] [ συγγραφέα ] [ Επισυναπτόμενο ]
- Mail ενέργειες: [ Απάντησε σε αυτό το μήνυμα ] [ Στείλε ενα καινούριο μήνυμα ]